Ladróns con causa

NON SEI SE o de ladróns é o cualificativo que lles corresponde, porque desde o momento en que se apropian do alleo, mesmo desde antes de facelo, teñen o propósito de restituír o afanado.

Quen non simpatizou nalgún momento con Robin Hood, Curro Jiménez, ‘El Tempranillo’ ou aquel chileno que coñecemos por Pablo Neruda, quen o chamou «honorable bandido» no longo poema ‘Fulgor y muerte de Joaquín Murieta’? Roubaban aos ricos para dárllelo aos pobres, facendo xustiza á súa maneira. Se non clamamos polo regreso de personaxes así é porque aínda confiamos unha miga na xustiza e no estado de dereito. Unha miga, nada máis que unha miga, que a realidade axuda ben pouco á nosa fe.

Porén, hoxe refírome a outros, os que, nunha especie de ‘performance’, executan determinadas accións para poñer o foco nos máis graves problemas da nosa sociedade.

O ano pasado, en Santiago de Compostela, roubaron o neno Xesús do belén da Praza do Obradoiro e volvérono ao seu lugar días máis tarde. Os que iso fixeron propúñanse denunciar os desafiuzamentos de tantas familias que, por mor da crise, non poden pagar as súas hipotecas. Son seguramente os mesmos que este ano se apropiaron, tamén só por uns días, do rei Baltasar. O rei negro simboliza para eles os inmigrantes procedentes do Magreb que cruzan o valado de Melilla. Chaman así a atención sobre as coitelas que o coroan , paradoxalmente denominadas concertinas.

Loados sexan por petar nas conciencias de todas e todos nós, do mesmo xeito que o fai o párroco de Xestoso cun nacemento clausurado. Moito me parece que Francisco de Asís, que seica foi o autor do primeiro belén, aplaudiría estes xestos.

O que quizais non saiban é que tiveron un precedente ben simpático nun vendedor ambulante que, desde Viveiro, viaxaba no coche de liña para percorrer as terras de Muras e limítrofes cunha caixa de sardiñas. O caso é que, nas proximidades de Roupar, nunha aldea que non recordo, había unha capela que estaba sempre aberta. O pescantín, ao pasar por diante, berráballe sempre á santa que a presidía: «Heite levar ver o mar». Un día os veciños decatáronse de que desaparecera a imaxe, mais en ningún momento recordaron a promesa do vendedor de sardiñas. Só cando apareceu en perfecto estado, colocada sobre a súa peaña, asociaron o feito á visita periódica daquel home. A historia é verídica. Coñecina hai anos por boca de Toñito, un dos donos da empresa de autobuses que facía aquel traxecto. Moito teño matinado na motivación dun roubo que, en última instancia, non o foi.

Como o Nadal se presta aos soños, quero imaxinar que outros que vostedes saben pensan obrar así tamén e restituílo todo.

Comentarios