Hay un hombre de hierro en Viveiro

Fabio Chaves (Foto: Héctor Manasé)
photo_camera Fabio Chaves (Foto: Héctor Manasé)

El vivariense Fabio Chaves puede presumir de ser un hombre de hierro. Este joven de 25 años consiguió terminar el pasado 25 de junio una prueba titánica, el Ironman de Niza. El recorrido de este triatlón, que consta de 3,8 kilómetros de natación, 180 de ciclismo y 42,2 de pedestrismo, requiere de un gran poderío físico y mental. Fabio completó la aventura en unas 15 horas -«empecei ás seis e media da mañá e cheguei ó caer a noite»-, por lo que llegó a meta con un amplio margen dentro del tiempo estipulado por la organización.

Todo comenzó por una apuesta. Un pique entre amigos fue, por sorprendente que parezca, lo que motivó a Fabio a prepararse para esta prueba, hecha para gente de otra pasta. «Estabamos de vacile un colega e máis eu, comentei que me gustaría participar algún día nun triatlón e rematalo e díxome que non me atrevería. Apostoume 1.000 euros a que non o acababa e comecei a adestrarme». Fabio practicaba bicicleta de descenso, aunque no tenía experiencia en disciplinas tan largas.

Preparación

La rutina de entrenamientos, que duró ocho meses, le exigía seis días a la semana. «Só descansaba os luns. Alternaba dúas disciplinas ó día, natación e ciclismo, ou carreira e bicicleta... Os fins de semana, como tiña máis tempo, facía saídas longas en bicicleta que me ocupaban case todo o día», recuerda.

Ni el cansancio de su trabajo, ni el mal tiempo en invierno, ni las enfermedades hicieron que Fabio se viniese abajo. «Sufres bastante, está claro que a ninguén lle apetece meterse kilómetros cun frío que pela ou chovendo, despois de vir do traballo. Pero tiña unha convicción forte. A un mes da proba deume un pequeno baixón, máis que nada físico, xa que tiven anemia e estiven uns quince días sen adestrar. Pero nin aí me entraron as dúbidas, eu tiña moi claro que o ía facer», explica Fabio.

Para la preparación mental no tiró de la psicología deportiva ni de la experiencia de otros participantes. «Simplemente estaba seguro de que o conseguiría», dice, rotundo.

Su familia le apoyó prácticamente desde el inicio. «Meu pai sorprendeuse ó principio, quizáis pensou que non o conseguiría, así que era reacio. Despois veume centrado e apoioume. Miña nai tíñao clarísimo: ‘Adiante, sei que o fas’, díxome».

Fabio no tuvo ayudas económicas para pagar los 2.500 euros que le costó participar en la prueba -500 en inscripción, 2.000 euros en desplazamientos y alojamiento-, aunque tampoco se queja. «Non as busquei demasiado. Quería que fose unha cousa exclusivamente miña, e que se fracasaba, fracasara eu só».

Sí tuvo otro tipo de apoyos que le hicieron un poco más fácil emprender la odisea. «No traballo, en Bici Total, deixáronme adiantar a xornada laboral para adestrar. Tamén me cederon a bicicleta e o clube ciclista de Burela aportou material, polo que lles estou agradecido».

Competición

La prueba comenzó con dificultades para el viveirense, que sufrió en el inicio del trayecto a nado. «Había moita leña, din e recibin paus, e ata a primeira curva paseino mal. A xente quérese facer cun bo sitio para emprender a proba e hai un tumulto enorme no que sintes agobio, queres saír de aí o máis pronto posible. Pero unha vez pasada esa primeira curva vas ó teu, hai menos aglomeracións e estás moito máis tranquilo. A partir de aí disfruteino un montón», afirma.

Cuando se le pregunta si en una prueba tan exigente es posible el disfrute al margen del sufrimiento, Fabio no duda la respuesta. «Totalmente, paseino xenial. Vin sitios excepcionais, que parecían sacados dunha postal. Parte do recorrido en bicicleta parecía do Tour de Francia, con pobos preciosos, castelos... Físicamente atopeime bastante ben e non pasei grandes apuros ata os dez últimos kilómetros. Aí sí que se me fixo un pouco costa arriba, tiña dores e andaba case por inercia. Meus pais e un amigo estaban encima miña para darme ánimos. Pero con todo, nunca dubidei de que chegaría», indica.

El joven deportista vivió, mientras participaba, escenas que marcan. «Vin xente sentada, derrumbada e chorando porque sabía que non podería rematar, e levaba moito tempo preparándose. Xente que se lle vía nun gran estado de forma. Facía moitísima calor e era fácil deshidratarse. Tamén pasaban as ambulancias con frecuencia hacia atrás, recoller participantes... era impresionante, son cousas que non se olvidan», subraya.

La llegada «foi a hostia. A xente aplaudíndoche, animándote... É unha sensación moi especial, unha satisfacción tremenda. Estaba eufórico e cando cheguei agarrei o micro do ‘speaker’ e púxenme a berrar, dar gracias... a pintar a mona», bromea. «Foi quizáis a mellor experiencia da miña vida», resume Fabio.

El día a día después de la prueba ha sido duro, «sobre todo físicamente. A día de hoxe aínda me noto un pouco débil, e estou tratando de descansar o máximo posible».

Proyectos

Aún así, Fabio tiene ya proyectos en mente. «Desde que me metín de cheo no deporte non deixo de querer máis, cos 1.000 euros que me deu o meu colega merquei unha bicicleta», sonríe.

«Gustaríame repetir o Ironman, pero dentro de algúns anos. Estou buscando un patrocinador para unha carreira de BBT que hai en Mongolia, e tamén teño a idea de participar algún día nunha proba que hai en Mont Blanc, que son 166 kilómetros a pé», afirma Fabio. Vista su fuerza de voluntad, la opción más segura -su amigo lo sabe bien- es apostar por él.

Cantera

La cantera mariñana del triatlón ha dado muchos frutos en los últimos años, y Fabio no es el único triatleta de éxito en la comarca.

El Roqsport viveirense, club en el que se entrena Fabio, tiene una brillante trayectoria en la formación de deportistas. Cinco chicas de la entidad representaron en julio a la selección española de la especialidad, quedando entre las veinte mejores clasificadas de su categoría. Es uno de los muchos méritos de un club que cuenta en su haber con el campeonato estatal por equipos de duatlón -competición que incluye carrera y bicicleta-.

Los más jóvenes comienza an prepararse con 9 o 10 años, practicando duatlón. Es en la categoría cadete, con 13 y 14, cuando empiezan a ejercitarse en el triatlón.

«É un deporte con tirón, pois non resulta nada monótono», explica Pedro Esmorís. «Planificamos a preparación intensificando a natación e a carreira ata as vacacións de Nadal, e a partir de entón facemos máis fincapé na carreira e bicicleta», explica. Para Esmorís «habitualmente marcan as diferencias os grandes nadadores».

La próxima cita el Roqsport es el campeonato de mundo de duatlón, que se celebrará en Gijón el 25 de septiembre.

Comentarios