Guerrilla urbana

Fai apenas cen anos os cidadáns europeos vivían nunhas circunstancias nada envexables. Despegaba a industrialización e creábanse moitos postos de traballo, pero as condicións laborais apenas melloraban ás que os operarios deixaban atrás nas zonas rurais. As cidades medraban anárquicamente e os barrios, sen saneamento, eran focos de infeccións e contaxios. En moi pouco tempo demos o salto ao estado do benestar. As clases medias apuntáronse a nocións como o verán na praia, esquí no inverno e segunda residencia.

Hoxe o Estado protexe ao cidadán desde que nace, proporcionando subsidios de natalidade, baixas por maternidade ou enfermidade, seguro de paro e pensión de xubilación. Constantemente pídese que estes dereitos se amplíen que os salarios e rendas sexan máis xenerosas, pero cando nos comparamos con moitos países de América, Asia e África, onde aínda se morre de fame ou por beber auga envelenada, somos conscientes do progreso realizado. Deberíamos consideralo irreversible, pero non todos comparten este sentir dentro das sociedades europeas e hai grupos que se senten á marxe deste progreso e forma de vida. En Francia, con certa frecuencia, desátase a furia dos habitantes dos suburbios, lanzados a unha orxía de lume e destrución que arrasa comercios e coches. Nin sequera se libran  servizos públicos como bibliotecas, escolas ou hospitais.

Os violentos manifestan o seu odio cara a unha sociedade cuns valores que non comparten ou que non lles dá cabida. Non hai máis que ver como en París os barrios que rodean aos aeroportos son diferentes, ata na súa composición étnica. Grupos de mozos africanos e árabes concéntranse nos arredores das estacións de metro sen motivo aparente; algúns intentan facer a viaxe ata o glamour do centro turístico e comercial, pero frecuentemente non dispoñen do diñeiro para pagar o billete. Con todo, cando están realmente decididos lógrano, ben saltando as barreiras, ben coa complicidade dos empregados, moitas veces os seus propios veciños. Cando chegan aos Campos Elíseos, a Torre Eiffel ou o barrio latino, co seu vestir descoidado e o seu incerto deambular, advirten aos acomodados cidadáns franceses e aos viaxeiros que gozan do romanticismo da cidade que, cando se presente a oportunidade, volverán dispostos a plantar batalla. As circunstancias dos violentos que arrasaron o centro de cidades como Atenas ou Tesalónica son diferentes; non sofren discriminación racial, nin sequera económica, xa que algúns proceden de familias acomodadas; con todo forman grupos dispostos a aproveitar calquera descontento ou circunstancia para desatar a súa forza destrutiva.

Aquí en España xa saíron os primeiros imitadores, loitando por unha causa incomprensible (os crimes da policía grega) non ocultan que o seu principal inimigo é o conxunto da clase media, a sociedade de consumo e todo o sistema social, que detestan. En calquera momento prende a mecha.

Comentarios