DEIXÁRONME ceibe ata as cinco do serán, hora na que tiña que facerme presente de corpo e alma pra pasar a retreta no patio do Seminario, onde os da Asociación Antonio Gandoy facían unha festa xogueteira para nenos menores de seis anos.
-Ti cantos tes? - pregunta o Pelúdez ao neto.
-Seis raspados - di a Jarrison.
-Que é iso de raspados? Que pasas os xaneiros invernado?
-Non, que cumpro en novembro.
-Caralludo! Logo pasa pra dentro, que che admiten.
Co pícaro entretido, os maiores falamos do que falan os maiores, parvadas.
-Xa ve ao Pelúdez –enceta a leria a Filomena–, onte, bieito; antonte, políteco; antantonte, beilerín. Está feito un poli falémico de moito pendello.
-Será facético! - protesta el.
-Pois será; pero o certo é que sempre queres ser a noiva na voda, o morto no enterro e o cocho no cocido.
-Que lle vou facer! Eu nascín pró denamismo! E ademais non é verídico todo canto dis, porque eu no cocido o que quero ser é o que está máis achegado á bandexa.
-Ai o ten, siñor xornalista! Un lambón, un larpeiro e un lambuzas!
-E ti es máis repititiva co Matías Prás facendo anuncios de seguros.
-Premíteme que insista...
-Non che digo?
Por aquilo de saír do bucle, animeinos a que foramos ao Círculo onde os Escritores ían falar das catástrofes naturais das súas lembranzas, unha suxestión que lles acae ben, porque como dixo o Pelúdez, "eu teño acordanzas ata de cando abriu a terra e xurdiu o canón do Sil".
-Saxerao! -exclama a Vanesa.
-Está ben, do día seguinte –admite o home cun sorriso nos beizos.
No Salón Rexio había moita xente coñecida coma o Antonio Reigosa e mais o Isidro Novo, que levaban o peso da organización; o Antón Grande, o Mano Pardo Teixeiro, Ana Vila, Paco Nieto, Xerardo Pardo de Vera e non sei cantos máis.
Saudounos a todos e logo, facendo un aparte, bisbeoume na orella.
-A estes, pápoos dunha dentada. Nin xuntos teñen os anos que teño eu na metade dereita do corpo.
-Sexa prudente - aconselleille.
Prencipia o acto, e logo de que fosen saíndo as primeiras testemuñas dos tremores e furacáns, o home ergue o brazo e pide o uso da palabra, que lle foi concedida polo Reigosa.
-Deus dea boa tarde a todos. Viña eu matinando cando pasara máis medo. Se foi polo San Freilán dos primeiros do XX, ou polo San Xoán de 1850...
Escóitanse murmurios no Salón como dicindo "o Pelúdez toleou. Non pode lembrar o 1850!", pero continúa.
-...aquela tarde caeu unha sarabia de salpedrés tan enormisma que esnaquizou todos os cristais da cidade e tiveron que chamar aos vidreiros da Coruña pra repoñerlos. Pero polo San Xoán do 1850, en concreción o día 22, rachou o ceo da provincia un aerólito de lume que foi caer no concello de Proaza, non lonxe de Oviedo, producindo tremores e escurecementos. E de verdade non sei cando estiven máis acolloado. Bo proveito, amiguiños.
O presidente da mesa intervén pra agradecerlle os datos.
-Pois eu tampouco sei cando sería. Moitas grazas polas lembranzas, don Pelúdez.
-Viches? –comenta logo– Trátame co don polas canas.
Tamén estivemos na presentación do San Freilán dos devanceiros, cos pasarrúas dos Cantareiros de As Regas, no concerto de jazz-blues e no de Uxía e Narf, sen faltar dúas horas máis na verbena dos Tango na Praza Maior. Unha xornada esgotadora.
Por certo, na praza de Santa María, tanto berrou o home dicindo que el tamén cantaba fados, que os cantistas quixeron subilo co fin de que amosara as súas habelencias.
-Subo, subo; pero ten que ser coa Filomena, porque eu só canto fados cando me enfado, e daquela soe ser con ela.
-O que sexa –di a Uxía.
E aló que se poñen os catro:
-Olla o sol que vai nacendo...
"Bravo, bravo!", prémialles o público.
-Bieito, políteco, beilerín, memorístico e cantista! Quen dá máis?
-O Bertín Osborne –contesta a Filo–, que tamén fai entrevistas e por riba está máis bo ca ti!
