Escribindo mil primaveras máis na nosa língua

SEGUE A LUZ. Ergueu o brazo tentando rozar coa punta dos seus dedos aquela masa incorpórea que danzaba preto dela, serpeante, atraente. Levaba moito tempo, xa non lembraba canto, agardando por aqueles intres nos que sentía que o mundo estaba baixo os seus pés. Tiña a convicción de que debía chegar ata alí, entrar no campo daquela masa incorpórea, multicolor, como se dunha aurora boreal se tratase.

Ignorou a electricidade que recorría as súas extremidades, facendo vibrar o reloxo de pulso. Sentía o seu corpo moi pesado, cada vez máis.

Tivo que facer un esforzo incrible para apartar o cabelo louro do rostro e manter a mirada fixa no seu obxectivo.

Un paso máis, despois outro, non podía crer que estivese tan preto. Xamais na súa vida o pensara. Suspirou, comezaba a levantarse un refacho de vento quente e as de impotencia facían o percorrido previsto, deixando un rego nas súas meixelas.

Entón, case coma se non esperase que ía pasar, espertou.

Suspirou na escuridade, aínda se atopaba no hospital. Pasou as mans pola súa cabeza limpa, sen cabelo. Tentou apartar os tubos con desesperación... Pero non chorou, quizais soamente tiña que agardar unha noite máis.

PEDRAS E VIDAS. - Que fas? - dixo mentres me miraba con curiosidade.

Guindei a pedra que acababa de coller na area da praia agora aire e, cando ía caer, aparteime da súa traxectoria con confianza.

- Que ten de raro?- preguntei sen inmutarme.

- Non é normal, a xente non vai pola vida facendo esas cousas- contestou ela, mentres sentaba nunha rocha próxima.

"Trato de facerte com-prender" pensei, pero non foi iso o que dixen:

- É o que fas ti dende sempre -collín outra pe-
dra do chan sen darlle tempo a replicar- fabricas os teus propios dramas, esparéxelos por aí -tirei a pedra ao aire- e logo escapas deles no derradeiro momento.

Engurrou o cello, consciente do que lle estaba a dicir.

- E que? Se a miña vida é máis interesante así...

- Que un día non te apartarás a tempo.

E a pedra caeu cun sonoro e seco golpe xusto no centro da miña cabeza.

A GUERRA 6312, E A DERRADEIRA. O espertador volvía xogarme unha mala pasada, tería que estar erguida dende as sete, e eran as oito e media cando abrín os ollos de súpeto. Aínda que non tiña moi claro se fora culpa do espertador ou miña por non oílo, pero prefería botarlle as culpas a algo que non puidese discutir.

     Mirei pola fiestra, todo tan desolador coma sempre dende había uns catrocentos anos, cando comezara todo. O vexetal dende entón case non medra e todo está cuberto de area, coma se fose un deserto xigante. Segundo din na televisión, os políticos demostraron o seu desagrado fronte ao resultado, aínda que tiñan que saber que todo acabaría así despois de tantas guerras.

     Aos meus dezasete anos xa me acostumei aos ruídos constantes das bombas que caen ao noso redor. Saín correndo cara ao instituto, aínda que sabía que non era seguro saír da casa e moito menos estar no centro de estudo, branco predilecto para os avións dos inimigos, que nin tan sequera sabía se querían invadir, facerse máis poderosos ou simplemente destruír a humanidade. Entrei xusto no momento no que pechaban as portas, co medo no corpo, pero hoxe as bombas soaban lonxe e non parecían cheg... BUM!