''Era un bar que tenia orejas colgadas por todo el techo''

LOS GRANDES espejos y los divanes tapizados de paño rojo daban al café, aire galdosiano. El café era El Español, en la planta baja del Hotel Méndez-Núñez, y propiedad de la misma empresa. Quedara así, reformado desde el noventa y siete. También los camareros parecían de un antiguo café madrileño. El Español era entonces el más antiguo de la ciudad. Le seguía el Moderno, también situado en la Plaza Mayor, que el año veinticuatro, cambió su nombre por el de ''café bar del Centro''. El Moderno lo había fundado la familia de los Vila, el año cinco, por cierto que con doble alumbrado de luz eléctrica y de acetileno. Allá por los años once y doce funcionaba como café cantante. Una cupletista que allí actuaba puso de moda en Lugo aquella tonadilla de... ''Serafi na la rubiales es una chica muy fina...''
 
Ánxel Fole / Lugo
 
As primeiras lembranzas que acudiron á miña mente foron as dos vellos cafés, os que acostumaba ir despois de xantar, hai moitos anos, nas miñas visitas á cidade: o Méndez Núñez, o Cantón, o Círculo das Artes, ou o Lugo, que foi demolido e ao nomealo me trae a evocación de Ánxel Fole, onde ía ler a prensa ou simplemente a ensimismarse, e eu o teño ido a ver. Celestino Fernández de la Vega, Salvador Castro, Manuel María, ás veces Novoneyra, un irmán de Álvaro Xil, e outra xente que por alí pasaba. Teño ido alá con Ramón Piñeiro, e nalgún caso con Isabel tamén, naquel meu Seiscentos D, matrícula B458791, por finais dos anos sesenta, se a cabeza non me falla.
 
Salvador García-Bodaño / Lugo
 
Déronlle en chamar La Cubana porque Concepción Morado, a tía do meu marido, montou o restaurante despois de voltar de Cuba, onde estivo 40 anos. Non me gustaba nada cociñar porque é moi laborioso. Agora, sen embargo, encántame. De feito, sempre trataba de introducir algunha novidade no menú. Dáme moita pena porque levo nisto 48 anos. Se fora por min seguía, pero non pode ser. Entroutras cousas, os nosos fillos pedíronnos que o deixásemos xa, que eran moitos anos e que tiñamos que descansar.
 
Purificación Quiñoá / A Pontenova
 
Yo empecé a trabajar con 14 años, fregué muchos platos y cargué muchas cajas de botellas. Me ha cogido trabajando en esto el paso del franquismo a la democracia -por supuesto, me quedo con lo de ahora-, y soy un camarero de los antiguos, me gusta trabajar bien vestido y con corbata, es como mi traje.
 
Julio Díaz, Bianco / Lugo
 
Los coches da fame son los automóviles que se marchan para los pueblos antes de la una, lo que hace que nos resten clientes, pues la gente aprovecha para hacer la comida en sus casas. 
 
José López Jacob, propietario del bar El 8 / Lugo
 
O tempo e a ruína sentenciaron o inmoble dun dos máis clásicos para os da miña quinta, El Madrileño, na porta de San Pedro, toda unha antoloxía oleaxinosa e ocre de patacas bravas. Nos noventa desapareceu o Calvo na rúa Progreso, un océano dourado de cervexa tan fría que, despois de un terse baixado a primeira xerra, quedabamos como contraídos e conxelados durante uns minutos. Pecharon locais eclécticos como aquel dos anos oitenta chamado
La Cosechera, fondo de billares e reino de ocio adolescente. 
 
Henrique Alvarellos / Lugo
 
Por alí e apegados ao propio monumento (é Monumento Nacional desde o 1921) a ambos lados da Porta de San Pedro, a Perruquería de Saavedra, cafés e tabernas onde se botan a parva e a partida: o Riveira, Bar Lugo, Asuero... Neste, posiblemente coinciden Antonio Rosón e Ramón Piñeiro; agora, a Manel, a min, que non me pregunten. Van chegando os 25 Anos de Paz.
 
Xosé Manuel González / Lugo
 
Íbamos a los establecimientos que estaban cerca de tu casa. Recuerdo el bar Degolada, donde nos juntábamos y nos jugábamos unos bocadillos de queso con anchoas, que eran deliciosos. En la misma calle estaba el célebre bar Cotá, muy famoso aquí en Lugo porque daban muy buenos callos. Cada calle tenía sus casinillos. 
 
José Guerrero / Lugo
 
En la refriega con los franceses en 1808, los lugareños -unos 4.000-, se apoderaron de gran cantidad de armas, hasta el punto de que los desagües de los fregaderos de buena parte de las casas de Becerreá se construyeron con caños de fusil francés. Así ocurría, por ejemplo, en la casa del propietario del manuscrito, hasta que hace años se cambió la cocina. Las evidencias del levantamiento popular contra el retén francés de Napoleón en Becerréa son numerosas; de hecho, existió, entre 1960 y 1980, el bar Chafarotes, que tomó esta denominación de los sables anchos usados entonces por los franceses, que sirvieron para decorar las paredes del local.
 
Arcadio Silvosa / Becerreá
 
O noso local social era o bar Asturias onde nos reuniamos para organizar as nosas andanzas, xogabamos ao futbolín e escoitabamos música no tocadiscos.
 
Ramón Pedro Díaz López / A Pontenova 
 
Despois daquilo eu víame a cotío con Alonso Montero en Lugo. Xuntabámonos varias veces -aínda que cambiabamos de sitio- no bar Orella, na Rúa Nova; recórdome que era un bar dun ourensán que tiña orellas colgadas por todo o teito. E eu presteille a Alonso libros de economía e doutros temas que trouxera da Arxentina; e el encantado; déralle mesmo un resumo -que non se publicaron máis resumos destes-, da historia do Partido Comunista de España.
 
Antón Santamarina / Lugo
 
Como aínda conservo algo da miña memoria -quizais llo deba ao intensivo exercicio ao que a sometín no Seminario de Lugo aprendendo o ‘Triturnusucucagarbersialurtutrito…’ ou o ‘Consistit’ fi losófico-, lembro como, xa na vida civil, a miña máis grande ilusión era ter cartos para comer un bocadillo de lura no Castroverde, na rúa Progreso. 
 
Pedro J. Rovira / Lugo
 
En el Central tomé café, que aún era temprano, pero me quedaron ganas de pedir una de aquellas tapas de zorza que comíamos cuando estudiantes.
 
Miguel Vila / Mondoñedo
 
Había un bar na rúa das Dulcerías, o Iravedra, que era un lugar de asentamento de moitísimos estudiantes, pero a xente que facía Maxisterio acudía a un bar da porta de Santiago que se chamaba o Sabadelle. Pero para tomar un vaso barato íase ao Iravedra. Despois, cando xa tiña unha miguiña de posibilidades económicas, podías entrar no Monterrey. Tamén había un no Campo Castelo que lle chamaban o Ollo no Cu, e a xente fina dicía ''vamos a tomar un vaso al Ojo''. O Asuero, que estaba na saída da Porta de San Pedro, pegado á muralla. 
 
Paco Martín / Lugo
 
Antoloxía da Memoria de Lugo: El Progreso: luns, mércores e sábados. TeleLugo: martes, ás 22,00 horas. Reemisión diaria. Dirección: José de Cora. Imaxe: Memé Díaz. Ilustracións: Vinicius.
 
 

 

Comentarios