SUPOÑO QUE por causa da pegada que en min debeu deixar unha primeira infancia á que, debido á profesión de meu pai, poderiamos cualificar de itinerante e, despois, unha posterior mocidade de afeccións tamén algo errabundas, hai determinadas poboacións ás que sempre asocio co tren: Venta de Baños, Alcázar de san Juan, Monforte de Lemos, Miranda de Ebro... En realidade creo que a máis cumprida imaxe á que a miña memoria acode nestes casos é a das chamadas ‘Sala de espera de 3ª clase’, espazos case espidos nos que, entre moreas de maletas de madeira, fardelos de tea escura, sacos a medio encher, cestas de vimbio e aveños de labranza, unha rapaza daba de mamar ao seu bebé, mulleres, homes e algúns cativos durmían, ou non, deitados riba dalgunha prenda de roupa tirada no piso de frío cemento, o fume de tabaco de cuarteirón atufaba o ambiente e facía tusir a cantos alí agardaban, moitas veces durante toda a noite, a que chegase o tren ao que habían facer transbordo. Tamén había salas de espera de primeira e segunda clase -nalgúns lugares estas últimas compartían espazo coas de terceira- nas que era de supoñer que habería maiores comodidades e máis limpeza.
E como estes tempos atrás resultaba pouco menos que obrigado seguir as proezas futbolísticas do CD Mirandés na competición de Copa e como a crúa realidade veu colocar no sitio correspondente a aqueles que, mesmo sendo sabedores do inútil dos nosos desexos, mantiñamos aínda unha certa ilusión de que, desta volta, o david de segunda división B fose quen de abater aos goliats ateigados de cartos e figuras que lle obstaculizaban o camiño do campionato, volveume á memoria unha noite de transbordo na estación de Miranda de Ebro na que dúas rapazas coas que eu cadrara e que agardaban o mesmo tren, propuxeran que foramos ao cine para facer máis curta a espera. Así o fixeramos. Era un ‘western’ bastante frouxo, tanto que un servidor, medio derreado, quedara durmido a metade da proxección. Cando esta rematou e eu acordei estaba avergoñado e o único que se me ocorreu dicir foi que me perdera o final. As rapazas riron e unha delas dixo: «Nada novo. Por máis que durante oito ou dez minutos pareza que os indios teñen tamén algunhas posibilidades, a cabalería sempre chega a tempo para deixar todo como o produtor da película decide que debe quedar...».
E os do Mirandés loitaron dignamente aínda que xa sabían que no filme lles tocara o papel de indios e que non se pode dicir que as cousas mudasen demasiado. Abonda con lle botar unha ollada ao BOE.
