El cónclave más americano

SI HAY UN IDIOMA que resalta sobre todos los demás en la plaza de San Pedro ese es el castellano. Nunca antes tantos papables americanos (latinos y norteamericanos) estaban en las quinielas de los favoritos. Si finalmente uno de ellos resulta elegido será, sin duda, un acontecimiento histórico. Quizás por eso son muchos los latinos que o bien se han desplazado hasta aquí ex profeso, o los que estando de vacaciones por Europa han hecho parada en Roma estos días.

Las hermanas Pueyo, Nelly, Danaris, Moma y Antonia están en el primer grupo. Llegaron a Roma desde Santo Domingo hace tres días, y se irán mañana (hoy miércoles) haya habido o no fumata blanca. ''Es el Espíruto Santo quien ha de iluminar a los cardenales, así que nosotras nos iremos igual de contentas la hayamos visto o no''. Se quedan con haber visto en directo a los cardenales en la misa de esta mañana. ''El cardenal Nicolás de Jesús es amigo nuestro y nos ha ayudado mucho a que estos tres días hayan sido tan intensos''.

Las hermanas Pueyo, entre los cincuenta y los sesenta y muchos años, han venido, dicen, movidas exclusivamente por la fe, y cuando es la fe quien te mueve, el dinero importa poco. Para ellas que el siguiente Papa sea latinoamericano significaría poner a Latinoamérica al nivel de Europa. De las cuatro, Nelly es quien más intensamente está viviendo estos días: ''No puedo dejar de llorar, sobre todo cada vez que me cruzo por la calle con grupos de seminaristas jóvenes, aquí se vive la fe de verdad y se ve que tiene un futuro brillante''. Solo pierden de vista las grandes pantallas que enfocan la chimenea para sacarse fotos por turnos ''esto no se va a repetir y hay que inmortalizarlo''.

Uno de los papables que está en todas las quinielas es el arzobispo de Sao Paulo, Odilo Scherer. Samia y Dilermandio son de Manaos. Él vive en Roma y ella no se lo pensó ni un minuto cuando Benedicto XVI renunció: ''Es una oportunidad histórica, no solo para Brasil si no para toda América''. Creen que un Papa brasileiro fortalecería el catolicismo en el país, un país, según dicen, en el que las sectas pseudoreligiosas cobran más fuerza cada día. Las banderas brasileiras son, sin lugar a dudas las más numerosas en la plaza de San Pedro ''es que somos muy patrióticos'', apuntillan.

Omar López es colombiano, de Cali. Lleva año y medio viviendo en Roma donde estudia Teología. ''No me preguntes quién es mi favorito'', se adelanta. ''El elegido será el más apropiado, seguro. Otra cosa es que desde el corazón quisiera un hombre hispanoamericano, pero esa es decisión del Espíritu Santo''. Todos somos humanos al fin y al cabo y los sentimientos cuesta reprimirlos. Omar dice que el nuevo Papa ha de abrir la Iglesia al mundo. ¿Abrirla? ''Como en el Concilio Vaticano Segundo, abrir las ventanas de la Iglesia para que se ventile, se renueve y sea capaz de afrontar los retos''.

Precisamente aperturismo es lo que espera la familia Tansilio, de Luján, Argentina, El matrimonio y su hija adolescente que viajan juntos. ''Estábamos en Europa y no pudimos dejar escapar una oportunidad como esta''. Se consideran católicos, aunque le reprochan a la Jerarquía que no esté más cerca de la sociedad. ''Un Papa latinoamericano seguro que sería más abierto. En nuestro país, por ejemplo, la Iglesia tolera el matrimonio igualitario''.

CRÓNICA DUN LUCENSE NO VATICANO
POR
Marcos Méndez

Nin bandeiras no avión nin ruído na praza

TIVEN A SORTE de coller o primeiro voo que saíu esta mañá de Madrid cara Roma. Todos os avións ían cheos. No meu, a simple vista, nin un só peregrino. A pasaxe formábana, en boa parte, un grupo de rapaces navarros en viaxe de fin de curso. Moitas parellas novas, algún que outro executivo, un grupo de xaponeses -non podían faltar- un famoso presentador de informativos e varios inclasificables a simple vista. Créanme, dos 169 pasaxeiros, menos dun 5% viaxaban a Roma co gallo do conclave. Pensaba eu que o avión iría cheo de xente con bandeiras vaticanas, cantando durante as dúas horas que separan Madrid de Roma... nada, unha viaxe máis, igual de aburrida. Serían máis prevenidos e han estar todos xa en Roma, pensei, pero pola mañá aínda non dera con eles...

Escribo estas primeiras liñas debaixo das columnas da praza de San Pedro. Fóra está a chover, e dentro os cardeais estanse a preparar para se pecharen baixo chave na capela Sixtina. Non hai case xente. A praza está baleira e a ringleira para visitar a basílica de San Pedro é moito menos numerosa do que eu a lembraba nun verán normal. Vale que está a chover, pero nas horas que levo no Vaticano teño visto case máis xornalistas ca peregrinos. Esaxero, pero non tanto. Máis de 5.000 informadores estamos a cubrir este conclave, o máis mediático e inmediato de todos. Normal. Os tempos mudan. Na praza hai case máis micrófonos e libretas buscando xente que fale o seu idioma ca peregrinos facéndose fotos coa basílica de fondo. Hai que aguzar o oído buscando o acento axeitado, eu para serlles sinceiro, hoxe non dei con ningún paisano, e non foi por non buscar.

Xa ben entrada a tardiña, e coas pantallas da praza amosando a cheminea pola que ía saír o fume, a estampa é ben distinta. Está a escurecer e non para de chegar xente. A auga tamén vai amainando. Hoxe só había votación pola tarde polo que a praza comezou a animarse xa case cando tiña escurecido. De súpeto mareas de xente ateigaban os accesos á praza que levaba todo o día máis ben baleira. A espera pola fumata é tirando a silenciosa. Os xornalistas non paran dun lado para o outro á procura de declaracións e de atopar o perfil axeitado para a reportaxe. Ás veces aparece unha marea de cámaras seguindo a algún político italiano que se achega. Pouco máis rompe a espera.

Pasadas as seis da tarde dúas activistas pola paz forman unha boa ao medio espírense enfronte aos xornalistas que estaban a preparar as súas conexións en directo. Unha marabunta de policías vaticanos e moitos funcionarios de seguridade vestidos de paisano lévanas entre berros a dependencias policiais, seguidos por unha boa chea de cámaras. Só os que estamos perto nos decatamos, a maior parte da xente só se decata do repentino aumento da seguridade na zona.Igual que antes os peregrinos, ducias de carabinieri xorden da nada para misturarse cos asistentes que agardan impacientes polo fume. Ese fume do que todo o mundo volve estar pendente, desa pequena cheminea que finalmente bota un fume escuro, que malia esperado, funde a praza nun queixoso lamento.

O hotel onde me aloxo está moi perto de onde están pechados os cardeais. A rede e os teléfonos móbiles non deixan de dar problemas, mesmo sufrimos varios cortes de luz. O segredo das deliberacións parece estar ben gardado... Se están a ler isto é que logramos conectar a tempo.

Comentarios