Franco foi un heroe para moitos dos seus admiradores, pero para alguén neutral resultaba difícil ver a súa grandeza: a súa figura achaparrada e a súa voz afrautada convertían en acto de fe o culto á personalidade que tantos españois practicaron. Hai episodios na súa traxectoria que acabarán pasando á historia, non pola súa transcendencia, senón pola súa comicidade. Entre eles, está a ocasión en que decidíu dar un discurso en inglés, convertido nunha lingua macarrónica que non se entende nin con subtítulos.
Agora que se cumpre o primeiro centenario da fundación das Escolas Oficiais de Idiomas volvemos preguntarnos que ocorre neste país para que as linguas estranxeiras sigan sendo unha materia pendente. E isto reflíctese en todos os niveis, desde o académico, o dos negocios (aí está o señor Botín como mal exemplo) e o político. Cando Zapatero abandone o poder, quedarán nas nosas retinas aquelas desoladoras imaxes dos cumios internacionais nas que o noso presidente tiña que permanecer sentado, clasificando papeis, mentres os seus colegas departían animadamente nos corredores. E os corredores son moi importantes neste tipo de reunións porque alí adóptanse decisións importantes, sen necesidade dos complexos sistemas de interpretación. Por iso causa preocupación que Mariano Rajoy declare que está estudando inglés; táctica política ben coñecida, que consiste en dicir que «se teñen estudos de», para ocultar que non se terminou carreira algunha.
Con todo, á marxe destas figuras que fan mutis cando saen ao estranxeiro, hai un personaxe locuaz como José María Aznar, quen se planta en calquera universidade anglosaxona para lanzar as súas consignas, sobre cuxa oportunidade non quero opinar agora. O que si quero dicir é que o fai nun inglés lamentable. Na súa última intervención, defendeu a Gadafi de tal modo que eu pensei que pretendía imitar ao seu amigo libio e que o estaba facendo en árabe. O caso é que dominar o idioma do interlocutor é fundamental no mundo dos negocios ou a política. Aí está a recente viaxe de Zapatero a Oriente; probablemente ou non se decatou de se lle estaban falando inglés ou chinés e acabou tan confundido que pensou que lle dicían que si, cando en realidade, como adoitan facer na China, estábanlle dicindo talvez. Ou sexa, que volveu pensando que traía arranxado o asunto das caixas de aforro e pasoulle como a aquel neno ao que os compañeiros colgáronlle un monigote nas costas. Ríanse del, pero el non sabía por que.
