CANTAS VECES me vin, coa fantasía, xinete en branco cabalo para mellor ser vixía dunha beiramar de horizonte infinito, ollando ilusionado a branca vela da nave que se vén achegando a terra e na que -soños de rapaz- o mariñeiro que en cuberta axeita panos e enxarcias comezará en calquera momento a entoar a canción aquela que unha mañanciña de san Xoán escoitara en algures o Infante Arnaldos, Cantas veces andei embarcado, mesmo de polisón, naquela galera imaxinada por saber eu tamén do cantar que amaina ventos e engaiola peixes e aves. Cantas veces, ao longo dos anos, loitei por ser quen de axudar a compoñer algo da cántiga acompañante nas viaxes de romance e cantas veces agradecín con toda a forza o camiño que tantas persoas de tan distintos lugares e tan diversas falas souberon trazar para que eu o percorrese, grumete na nave da súa escrita.
E así, aínda mozo, foi o libro quen me permitiu ser partícipe do cantar que despecha mundos, e axustar a paisaxe deles ao meu mundo coñecido, e conseguir que o rostro da muller por outros cantada fose en todo semellante ao da rapaciña de longas perfebas que unha vez sorrira para min á saída do cine e o de malvado merecente de castigo podía ir mudando desde o da veciña que che negaba o paso á súa horta para que recolleses a pelota alí caída ata o do compañeiro máis maior que fixera prevalecer, pola forza, o seu criterio cando se discutía se o teu magnifico gol fora ou non conseguido en fóra de xogo. Identificabas e identificábaste, porque lendo eras ti parte esencial do proceso e, dentro del, non era a máis cativa a túa axuda na autoría do texto. E comprendías que iso mesmo sucedía con cada un dos outros lectores e que así, e sen necesidade de estratexias previas nin posteriores acordos, formabas parte dun amplísimo conxunto sen por iso perder nin unha miguiña da túa propia entidade. Era o libro, e tamén quen o fixera, os que deixaban ver ao lonxe o vieiro iniciático polo que circulaban Lázaro de Tormes, Jim Hawkins e mesmo Alonso Quijano, camiño que nunca sería tal se nel non andasen tamén o cego esmoleiro, o múltiple Long John Silver ou o entregado Sancho Panza, e que chamaba por ti abrindo as portas daquela e de todas as aventuras ás que tiñas dereito.
E lendo comprendías que eran as palabras as que todo cho daban. Cada palabra consentía que ti penetrases nela e descubrises canto de aventura supoña ela mesma e obrigaba a que agradeceses con todas as potencias da túa alma que elas estivesen aí, que houbese nun tempo persoas tan xenerosamente perfectas que foron capaces de definir a vida toda, mesmo a do pensamento, en palabras e que ti recibises tan prodixioso don sen outro mérito que o de pertencer á mesma especie.
Pois hoxe é o Día do Libro.
