ESTOU seguro de que nos pasa a case todos os habitantes desta cidade -e, supoño, tamén aos da provincia- cada vez que saímos fóra de Lugo. Onde sexa que cheguemos, e por moito que nos esforcemos en evitalo, sempre haberá alguén que consiga saber da nosa orixe e aproveite a ocasión para te acometer cunha restra de comentarios, compartidos con toda canta parroquia que haxa ao redor, antes de desembocar na pregunta que ti estabas temendo e que non tes intención de contestar. A cousa comeza xa na recepción do hotel. A eficiente señora que te atende non pode evitar desviar a atención da pantalla do ordenador e virarse cara ao resto dos compañeiros que hai por tras do mostrador antes de que se lle escape un: «Así que de Lugo...!», comentario que provocará que todos eles deixen por uns segundos o que están a facer para dedicarche unha ollada cuxa pretendida discreción non logrará impedir que medre a aínda máis a túa incomodidade. Algo compensa, todo hai que dicilo, o feito de que as tres atractivas estranxeiras que tamén están a ser atendidas na recepción advirtan a actitude dos empregados e interpreten, se cadra, que ti es alguén máis ou menos célebre. A cousa é que ti asinas onde che indican, recolles a tarxeta que abrirá a porta, esbozas un sorriso que deberá servir para todo o mundo e, sen abrir a boca, colles camiño do ascensor coa maleta darrastro, sabendo que algunha das mulleres estará xa preguntando quen es ti para que a recepcionista lle conte verdade poñendo cara non se parar demasiado en vulgaridades.
Despois, cando xa estás na compaña de xente coa que tes certa confianza e as preguntas sexan xa directas, farás o posible por contestar porque parece ser que ninguén cre na ignorancia da que avisas desde o primeiro momento e despois de escoitar de catro ou cinco bocas o de: «Se nos sitios como Lugo todo o mundo se coñece e nada pode pasar desapercibido... Ti, naturalmente, tes que saber moito do que por alí se anda a argallar e quen son os argalleiros..» Deféndeste a base de lugares comúns e xeneralizacións e loitas por desviar a conversa tocando temas que, pensas, poden ser do interese da maioría. Até que -falo do que a min me pasou- quen parece ser o amo do restaurante -ou o encargado-, que debía levar algún tempo coa orella posta, decide intervir coa desculpa de que el é de Ponferrada e sabe ben de que vai a cousa. Fala seguido e despois da cada unha das afirmacións que fai vírase cara a min en demanda de asentimento. Eu intento poñer iso que chaman cara de pau pero non me resulta moi doado ao escoitar a restra de parvadas que o fulano aquel vai deixando caer e así, na primeira ocasión que se me presenta, tomo a palabra para dicir, facendo por parecer transcendente: «Pois xa verá vostede cando saia á luz o asunto dos motores...» O home queda sen saber moi ben que dicir mentres nos erguemos. Axuda, dilixente, a me poñer o abrigo e pregunta, en voz baixa: «Que motores?» «Os de helicóptero», contesto mentres lle estreito a man antes de saír do local.
Creo que podo aconsellar esta táctica a todos aqueles a quen lles pase algo semellante porque hai tres ou catro días falei por teléfono cun dos asistentes á cea aquela e dixo que volvera outro día polo restaurante e que o home aquel, que o recoñecera, o primeiro que fixera fora preguntarlle se sabía algo máis do asunto dos motores..., de helicóptero, claro.
