Acceda a todos os contidos da última edición do suplemento 'Táboa Redonda'
FOI AO rematar unha desas festas musicais que antes pechaban a Feira do Teatro de Galicia. Había xente bailando, había xente falando, pero sobre todo había xente bebendo. Eran case todos da profesión. Da escénica. Da que é capaz de animar calquera festa, menos as propias. Unha festa do teatro non é lugar para un crítico teatral. Pero o crítico estaba alí. Parado no rebumbio. Indefenso.
Marisa Soto era unha actriz de carácter. De moito carácter. Capaz de converter A voz humana nun diálogo. Un vendedor de coches diría que era todo potencia e José Luis Moreno tería que presentala como: "la garra, la fuerza, el genio...". Seguro que era máis tímida que todo isto. Pero era moi botada para adiante. No escenario e nas asembleas. Tampouco calaba nunca e non entendo moi ben por que os galegos consideramos isto como unha virtude nos demais e non en nós mesmos.
Por poñer contexto: as últimas críticas do crítico sobre obras nas que participaba Marisa Soto non foran para ben. Matizo isto porque o crítico pensaba que eran boas críticas, aínda que as compañías pensasen que eran horribles. O crítico levaba un tempo dicindo por saraos e mesas redondas que non se poden adxectivar as críticas en función de como sae parada a obra: unha boa crítica que pon mal unha montaxe segue sendo unha boa crítica. Era unha campaña inútil e, polo tanto, estupenda. A vantaxe deste sistema de medida é que se pode escribir moi mal e facer moitas boas críticas. A profesión escénica considera que a crítica é algo subordinado ao teatro. Pero debe ser o espellismo da necesidade.
A festa da feira era na Nasa, esa sala artística que Conde Roa acusou de terrorismo mentres el vendía parte por parte todas as normas urbanísticas de Compostela vestido de gaiteiro. A Nasa era un lugar divertido, pero aínda conservaba o aire de garaxe da anterior vida. Cando alguén se quedaba un pouco quieto parecía aparcado. O crítico, nesas: aparcado. Marisa Soto caneou un par de danzantes e chantouse diante del e díxo: veña, a bailar. Colleuno e iniciaron un algo de música popular.
É verdade o que din os da danza. O baile crea espazos íntimos. Marisa Soto aproveitou a intimidade do baile e preguntoulle ao crítico se non lle gustara o espectáculo. Quizais fose A voz humana. Ou quizais preguntou que como era que non lle gustara. Bailando estaba aínda máis indefenso que parado, pero as contestacións eran axustadas á lei: o personaxe estaba demasiado enfatizado, como se todas as cousas que facía ou dicía tivesen que estar subliñadas. Como se todo estivese un punto sobreactuado. Que quizais a posta en escena aludía a un tempo teatral anterior. Marisa ría e guiaba o baile. Como el non facía ningunha das dúas cousas e tardaba en acabar, ela contestou algo como: pero iso que fas ti non é crítica nin parecido, o que fas ti é crónica e xa. Agora que me pode a melancolía da calor, penso que esa é miña relación media co teatro.
