A música é carreira interminable. Comenza cedo pois para certas conquistas o cerebro abre ventás plásticas por un tempo. Cando pasa ese período crítico difícilmente desenvolverá esas capacidades. Por exemplo a fala, o apego emocional. Ou a música. Tentar ser clarinetista aos trinta anos, cando o cerebro perdeu a súa plasticidade é tarefa imposible.
Así que a nosa heroína leva moitos anos dedicando á música os mellores e maiores esforzos. Houbo unha etapa na que o irracional sistema educativo deste país que hai que resetear co cada cambio de goberno, obrigouna a compaxinar música e bacharelato, castigo demencial para miles de rapaces. Rematar os estudos no conservatorio superior é proeza posible só para uns poucos stakhanovistas no camiño sementado de cadáveres abandonados pola música.
A música é amante celosa. Non tolera outras aventuras intelectuais e esixe tensión total. E moitos cartos das familias en matrículas, instrumentos, cursos, viaxes ao estranxeiro, másteres, esas cousiñas tan caras das que nin saben nin se enteran os que gobernan. Eses cartos multiplicados por dez son os que o Estado aporta na formación superior, sen contar o sacrificio persoal destes rapaces. E todo para que os responsables educativos consideren que a música é adorno prescindible nunha sociedade que pagará carísima a ignorancia.
Botar unha ollada ás dúas grandes orquestras galegas é ficar na perplexidade. Máis da metade dos músicos son estranxeiros nun país sementado de conservatorios exportadores de excelencia. Os mellores cerebros emigran dun país que lles nega oportunidades. Remataron estudos. Tocaron como becarios nas mellores orquestras. Sobreviven daquela maneira con soldos bangladeshís en escolas de músicas. E un día fártanse. Embarcan nas pateras de Ryanair rumbo ao norte de Europa, leste do planeta, aos países árabes que adornan o petróleo con música clásica.
Alí reciben cos brazos abertos esta man de obra barata especializada, que costou infinitos euros aos parvos países do sur. E agora, ben formados, con capacidade artística e infinitos recursos técnicos comprados con sangue e bágoas preséntanse a calquera proba no estranxeiro, onde poden escoller entre os mellores e os excelentes.
Galicia non é país para novos. É un xigantesco xeriátrico ata que as autoridades descobran que os vellos son caros de manter. Daquela será un cemiterio fermosamente verde, con déficit cero. A mesma coroa de plástico serve para infinitos mortos e o acordeonista rumano toca con moito sentimento por moedas fraccionarias.
Mentres os mellores, co violín baixo o brazo, co título de veterinario, abogada, médico, informática, físico, arquitecta esvaran polos sumidoiros da emigración. Ou co clarinete camiño de Suecia.
