VAI moitos días que choven landras na carballeira de Fingoi. A xente, de vagariño, camiña a carón das palabras doutras persoas. Ou vai co libro aberto, co xornal cheo da merda de financeiros golfos e executivos de moral distraída. A crise. Poucos o saben, pero cando hai una vaga de calor, este ecosistema sabio conserva a súa frescura e as lecturas na sombra resultan máis saborosas. De súpeto, escóitase un disparo breve contra o chan. Choven landras.
Esta sementeira farturenta faise colleita e vai alimentar ós corvos ávidos por encher o bandullo, que ben saben eles que han vir días peores. Claro que tamén hai pegas rabilongas que esquecen a despensa onde as gardan: na primavera algunhas agromarán aquí e acolá. Tamén os insectos preocúpanse das crías e colocan os ovos onde hai alimento abondoso no corazón desta semente xigantesca. No outono a mesa ben servida está posta para todos.
Vense ás veces, e cada vez son menos, algúns vellos apañando landras agora que non se apaña nada que custe tanto traballo e tanta dor nos cadrís.
Unha semente de cada mil, unha landra de cada millón quizais teña a inmensa sorte de xerminar. Medrará como medran os carballos do país, moi a modiño, sen présas, para se converter nunha árbore maxestosa cando xa nin o que escribe, nin os que len esteamos aquí para contalo. A diferenza dos carballos, nós, para a natureza só somos anécdotas efémeras e ultimamente, tamén virus letais que están a ameazar o planeta da cor azul da auga, da cor verde da vida.
Era unha sabedoría antiga aquela que plantaba para os netos as árbores que termaban das súas casas, que quentaban a comida e as mans. Era unha aposta intelixente a que procuraba deixar o mundo un pouco mellor de como o atopara. A fin de contas, nós deberiamos ser a herdanza dos nosos fillos.
Daquela, aínda e a pesar de nós, o sol seguirá saíndo cada mañá. As nubes vestirán o ceo de roupas escuras. E as chuvias e os ventos do outono descansarán nas últimas follas destas árbores xenerosas. A curuxa cantará e contará, na noite dos carballos, os medos que aniñan en todas as palabras que teñen u. O señor inverno creará nos carballos espidos de Fingoi as esculturas doentes que xamais puideron imaxinar Picasso ou Gargallo. E volverán os pombos, invisibles nas pólas máis altas, a namorarse cada primavera.
A carballeira de Fingoi, auténtica xoia ecolóxica, é un agasallo ameazado, unha reliquia fósil que logrou sobrevivir, ninguén sabe como, á estupidez humana. Soporta en silencio cada fin de semana a agresión do ruído e a ledicia ficticia do alcohol. E cada inicio da primavera, coas autoridades despistadas, un macrobotellón arrubía ás árbores centenarias.
E os vellos carballos, cos seus pés poderosos ben afirmados na terra, contemplan a eses fillos da follaxe que somos nós, enfermos da cobiza das cousas, que non acougan en ningures, que non teñen a sabedoría de saber envellecer.
Hoxe, neste tempo de outono, na carballeira de Fingoi chovían landras.
