Víanse varias persoas pescando na ribeira; o día era chuvioso e gris. Iso debería ser bo para a pesca, pensei eu, que non collín unha cana na miña doce vida. De entre todos os pescantís, chamoume a atención un especialmente: era diferente aos outros, aínda que só fose nun detalle… non era un ser humano. Achegeime ata el con certa curiosidade; sería máis ou menos da miña altura, vestía roupa de augas de cor verde, levaba unhas botas azuis de cana alta, un sombreiro branco de ‘Piensos Xa’ e tiña a pel de cor laranxa; chamábase Mars e parece ser que era doutro planeta distinto ao noso, aínda que para pescar prefería Muxía.
Estivemos case que toda a tarde falando; parecía un bo tipo o tal Mars. Contoume que levaba xa un par de anos polo noso planeta e que se atopaba moi a gusto por aquí. Meu amigo Mars, como extraterrestre que é, non está contaminado nin pola nosa educación nin pola nosa moral nin pola nosa tradición, nin le nin ve os telexornais. Nada; está completamente limpo de toda mancha, simplemente fala o que ve, tal como o ve, sen filtros de ningún tipo, sen lentes converxentes nin diverxentes, sen complexos. Por iso o meu amigo Mars hai cousas que non entende, e pregúntamas, claro.
Mars non entende por que vivimos aquí se fai mellor tempo en Benidorm. Mars non me cre cando lle digo que hai xente que planta lume no monte; non é que non o entenda, é que non me cree. Mars non comprende que haxa neniños no Sáhara que non teñan auga e morran de fame.
Mars fai preguntas: "Roberto, se unha persoa ama a outra persoa, se a quere con loucura, se sinte todo o amor do mundo por ela, se quere pasar toda a súa vida con ela, ¿como é posible que esta outra persoa non sinta o mesmo?".
Amigo, contesteille eu, porque a outra persoa non está namorada. "¿Pero como non vas querer a alguén que che quere a ti?", contestou Mars.
Dirán vostedes, pobre Mars, pois a ver que me conta a semana que vén, porque dixo que este domingo ía ir a misa…
