Por fin aclárase o futuro da Cidade da Cultura, pero ten moi mala pinta. O complexo reducirase aos edificios que xa hai construídos e do resto non se sabe se dicir que quedan no ar ou en terra. Serán rodeados por unha protección de seguridade, como se fai coas estruturas que ameazan ruína, para evitar vítimas. Falaremos, por tanto, dun complexo mutilado e, despois de tantos avatares, certamente acomplexado. Sempre quedará a pregunta de para que se ten feito.
A chamada Biblioteca consiste nunha sucesión de corredores e espazos mortos entre os que agroma algún que outro estante con libros, ao xeito dun centro de lectura dun colexio ou barrio. A última hora, e para solucionar outra catástrofe, engadiuse unha sección cos fondos da Fundación Cela. Semella unha forma cativa de poñer en valor o grandioso continente, os soños combinados dun arquitecto americano e algún político galego. No lado positivo, os cidadáns atoparon un uso nos tellados inclinados nos que se tomban ao sol, tal vez imaxinando as veciñas praias de Muros e Noia, ou mesmo as torres da catedral, coas que o complexo quixo dialogar pero que, nun exceso de narcisismo, os modernos edificios acabaron ocultándoas. Eisenmann desmontou o monte Gaiás para volvelo a montar, pero como ocorre a miúdo cos mecanos, xa non foi posible, e agora faltan pezas, quedando así deconstruído para sempre. De resultas, as xa pobres arcas galegas ficaron baleiras, entre a frustración da obra inacabada, do interruptus e o regusto da soberbia postmoderna.
Para encontrar outro monumento ao inútil iremos a Guinea Ecuatorial, esa rareza tropical que un día fora española ata que Fraga, nesta ocasión actor accidental, a bautizara, en nome de Franco, como nova república. Tempo despois, está no goberno Obiang, o tirano africano que ten chegado a plusmarquista, trinta anos despois de que fusilara ao seu tío para quedarse el coa coroa. Como xa pasara con Pinochet ou os carniceiros xenerais arxentinos, para Obiang os seus crimes non son obstáculo para declararse fervente católico, que gusta de ir a Roma a bicar o anel dos papas. Recoñece con humildade que é Deus o que inspira a súa política, de onde vén seguramente o seu gusto polo grandioso. Para facer unha reunión cos seus colegas africanos, mandou construír un gran centro de reunións e cincuenta e dúas mansións para aloxalos. Pasados os días de reunión todo quedou baleiro; eles tamén se poden permitir ter un Gaiás, estar á altura da metrópole. A ledicia en Galicia non é tanta; quixemos levantar unha gran icona que nos situara no mapa do Primeiro Mundo, e agora, con estas actuacións, imos camiño de parecer o Terceiro.
