Carta a Manuel María coas súas palabras

Benquerido Manuel: Xa pasaron cinco anos desde que marchaches á outra beira. Sabemos que o teu corazón dialoga na tebra coas estrelas, tal como che ditara a túa esperanza ilusionada. Sabemos que es terra de novo, unha vez máis. Porque iso é o que quixeches ser sempre: terra, árbore, violín, río…, mais nós non nos afacemos sen ti. Como doe a túa ausencia!

Buscámoste nos berros salvaxes das gaivotas que semellan coiteladas e fan escoar o corazón da tarde. Buscamos no Miño as túas fantasmas e os teus medos e aquel escuro amor que levabas ardendo nas entrañas. Buscámoste nos outonos que pasaron, na palabra esencial, na rosa perfectísima, mentres seguimos na espiral cega e retorta da vida. Buscámoste nos ollos de Saleta.

O día 8 fomos de novo a Outeiro. Deixamos flores e lemos os teus versos a carón da tumba. Alí estás, cos defuntos, convivindo de maneira natural con parentes, amigos e veciños. Así o escribiches: Eu quero estar aquí cos devanceiros, no irrenunciábel chao dos meus amores e acougar nesta terra eternamente. Despois, na carballeira de Santa Isabel, alí, onde os nosos devanceiros veneraban o misterio do mundo, a saberse pequenos e impotentes, onde daban culto aos antergos e humanísimos deuses das augas, dos bosques e dos ventos, fixemos o ritual da navalla. Esta vez foi para Xulio Xiz, sempre amigo. Veunos de Blas Lourés, tamén presente,  un fermoso gravado alusivo. Oficiou David Otero. Falounos do simbolismo do acto. A navalla de partir e compartir o pan e o queixo, a amizade e os soños, nunca a de ferir: a navalla de Manuel María. Fixo a entrega Camilo Torres, o máis exacto dos teus cronistas que o ano pasado tamén a recibiu. Cantaron A Quenlla e Tino Baz versos de amor e carraxe.

Carraxe porque, ben o sabes, as cousas foron a peor desde que non estás. Queren, por máis que o intenten disimular, que renunciemos á nosa lingua para que quedemos mudos, sen a palabra que aluma e que revela o que somos nós. Agora máis que nunca é urxente. Non hai tarefa máis necesaria e urxente que poñer a salvo o noso barco, estásenos afundindo pouco a pouco! Temos que erguer de novo a casa, agora petada pola choiva; combatida pola neve, a xistra e a xeada; cuberta de hedras e de silvas; habitada por ratos, raposos, corvos, choias, curuxas e morcegos. O noso barco vaise a pique, onde está o capitán? Onde? A nosa casa esboróase, onde vai o pai de familia que deixou morrer o lume do fogar?  A fala é comuñón e sentimento, historia compartida intimamente, sufrimento de todos, amor de cada un e tamén amor de todo o pobo, laio e canción, nai que nos abrangue e arrola, estrela milagreira que nos guía e fai que os nosos corazóns latexen xuntos.

Así foi, Manuel, arredor de ti no quinto aniversario, sen distingos partidarios, baixo a única bandeira do amor ao país e ao abeiro da palabra nosa, a túa. A mesma coa que compuxen esta carta-colaxe para depositala no correo das estrelas.

Comentarios