Fúcheste, emprendiches unha longa viaxe para reunirte con papá, esa viaxe da que falabas moitas veces con tanto sentido do humor.
Fúcheste, e en Montirón os aplausos trocaron en silencio; e despois do silencio volveron os aplausos, aplausos dos teus veciños para ti mamá, para ti e para todo o persoal sanitario que con tanto cariño te coidou cando o precisache.
Coa túa forma de ser soubeches gañarte o cariño dos que te coñecían, e aínda que a maior parte da túa vida transcorreu en Ombreiro, sempre dicías que en Montirón tiñas a túa casa e sentías aos veciños de Montirón como os teus veciños.
Esta emotiva homenaxe dos veciños e veciñas de Montirón levarémola sempre no noso corazón, e 1.000 anos non serán suficientes para agradecer tanto cariño recibido.
O noso agradecemento tamén a todas as persoas que nos fixeron chegar o seu apoio e agarimo nestes difíciles momentos.
Mamá Carmen, ti sempre dicías "eu xa non vou morrer", e non morrerás porque sempre vivirás no noso recordo e no noso corazón.
Querémoste, querémosvos. Os teus fillos, xenros, nora e netos.
