''Cuando le dije a mi padre que iba a casarme, me preguntó si estaba loco''

Noivo, noiva e cotropeaNoivo, noiva e cotropea

O acto petitorio comezaba perto da noite, cara ao escurecer, cando o brindador, acompañado do seu séquito, chegaba á casa onde se celebraba o casamento, e demandaban o tabaco mediante un verso cantado e cheo de graza. Adoitaba falarse deles como os de fóra, fronte aos de dentro que sempre se resistían o donativo para poder dar lugar á disputa lúdica que había de finalizar sempre coa entrega do produto solicitado.

Anabel Amigo González / Pedrafita

Hai moito cariño pola santa ou polo santo de cada igrexa, moita devoción. E, para min, unha gran satisfacción é cando unha moza di que quere casar na súa parroquia. Anque non sexa a máis grande, nin sexa a catedral de Lugo, pero que prefira a súa parroquia é un motivo de alegría.

Jesús Vilar Vidal / Taboada

As recolectas dominicais de Merlán dedicadas ás Ánimas do Purgatorio e a San Antonio ían destinadas para os confrades da guerra. D. Enrique pedía as mozas da parroquia, ás Fillas de María, apadriñar soldados da fronte de Aragón e Cataluña e enviarlles cartas dándolles azos para rematar coas hordas marxistas. Tamén obrigou a tres parellas de Merlán que durante o período republicano casaron polo civil, a facelo polo rito católico.

Xosé Lois García / Merlán / Chantada

Era costumbre, cuando se casaban viejos o viudos, obsequiarlos con una cencerrada. La última cencerrada que recordamos fue en octubre del 31. Este año, coincidiendo con el San Froilán - hacía unos meses que se había implantado en España la República-, se celebró una boda entre dos viejos muy populares en nuestra ciudad: ella se acercaba a los sesenta y él ya había cumplido los setenta. La novia era una ciega llamada Herminia, vecina de la travesía del Miño, y el novio un maragato que había arribado a Lugo hacía unos años cuyo trabajo era el de vendedor ambulante de churros, por los barrios del Miño y del Carmen.

Pepe Barreiro / Lugo

Fueron unos años de mucha felicidad, Alfredo (Deaño) era una gran persona, un hombre y un padre muy especial, amable y cariñoso. Nos quisimos mucho, gracias a él me recuperé del golpe más duro, la muerte de mi primer hijo, él le sobrevivió ocho años.

María Gamallo Fierros / Ribadeo

Veu un bus cargado de familiares e amigos nosos. Comimos e bailamos toda a tarde. Foi un momento moi ledo que non olvidarei nunca.

Manuela Ferreiro / Lugo

Cando remata a festa, voltamos xuntos e eu díxenlle: «Ti ao Antonio non o deixas por ninguén?» E ela contestou: «Home, por moitos non, pero por algún, si». E eu insistín: «E ese un, a saber quen é!» E ela: «Ao mellor está ben cerca». E eu: «E non será por min?» E ela: «Pois por ti, si; pero por outro, non». Eu lle dixen que se me daba palabra de non saír máis con el, facíamonos noivos formalmente para casar dentro dun mes, ou dentro dun ano. E ela dixo que si, pero que tiña que agardar porque quería falar con el, pois quedara con cousas súas e queríallas devolver. Falou con el nunha tenda que tiña a súa familia onde tomabamos o viño, e logo fixémonos noivos coa idea xa de casar. Estivemos de noivos ano e pico, casamos e tiven tres pequenos con ela.

Manuel Dopazo Gil / Lugo

Hai que saber pasar un pouco polas cousas, senón non hai ningún matrimonio xunto; hai que perdoar para convivir

Araceli Iravedra / Ansemar / Castro de Rei

A voda da miña avoa parece que foi unha especie de trato. A miña bisavoa materna era dun lugar chamado Farnadeiros. Quedou viúva aos corenta anos, namorou dun criado de vinte e cinco, fuxiu con el, casaron, e foron vivir a unha propiedade que tiña na parroquia do lado. Entón meu avó, que se chamaba Xosé Ramón Teixeiro, quedou de xefe da familia aos catorce ou quince anos. Disque andou vagueando dabondo. Dábase algo ao mocerío e á bebida. Nun San Froilán, en Lugo, viu a unha rapaza que lle encheu o ollo, averiguou quen era, coñeceuna, e despois de tratar a voda e discutir o dote (que ía ser de vinte mil reais e quedou en dezaoito), casou con ela e viviron en Vilanova.

Manuel María / Quiroga

Eu percorría o camiño de Mosteiro a Ansemar, andando ou en bicicleta, todos os domingos e despois, durante a semana. Cando lle dixen a meu pai que ía casar, preguntoume se estaba tolo ou se había algunha présa por casar porque tiña 22 años. Eu díxenlle que non estaba tolo nin tiña présa, pero que estaba namorado.

Bernardino Barreiro / Mosteiro / Pol

Pedinlle casar á volta dun baile. Días despois, pedínllelo a seus pais e aceptaron. A voda foi en febreiro e estaba marchando a neve; aínda que non tiñamos cartos, celebrámolo con moita felicidade. Non tivemos fillos, pero temos unha sobriña adoptada.

Cándido Prieto / Vián / A Pastoriza

Detrás de 60 anos de matrimonio hai moito traballo e non é doado.

Hortensio López / A Fonsagrada

Xamais apeteceume estar con outro home. El era un pouco celoso e rifar, rifamos moito, pero sempre me demostrou que me tiña moito amor.

Baudilia Fernández / Lugo

Tenían miedo de que no volviese y querían que me casase con un marino. Narciso siempre me decía: ¿Por qué no te casas con un marino? ¿Y por qué quieres que me case con un marino? Porque así seguirías viviendo con nosotros. Pensando que estaría embarcado, Y total, no me casé con un marino, pero seguí viviendo con ellos.

Pilar Iglesias Osorio / Lugo

Tiven a sorte de atopar unha gran muller de Monterroso. Casei e viñemos vivir primeiro a Chavín e logo a Viveiro.

Ángel Rodríguez Vázquez / Viveiro

Mi padre era camarero del Oriental y nos daba siempre una perra. O más bien, se las cogía yo del bolsillo. Viví con un hombre casado veinte años. Tenía a su mujer y además me tenía a mí. A mí no me decían nada, se lo decían a mi familia, que yo era una sinvergüenza. Después se quedó viudo y me casé con él. Entre lo uno y lo otro pasé cincuenta años con él. Fui muy feliz y me llevaba a todas partes. Le fui fiel toda mi vida. Aún lo soy hoy.

Teresa Fernández Gómez / Outeiro de Rei

Á miña muller coñecíana xa da escola. Pero antes de casar estiven cunha e con outras, que eu parado non quería estar, pero entre as nais, mira meu fillo, e tal e cual, deron en meter na idea. Ela estaba fina, porque non a deixaban traballar tampouco. Ai, se che valera, que é tan boa xente! Agarrei e en dous meses me encambullaron e xuntáronme con ela, que tiña 22 anos. E casamos.

Antonio Arias Folgueira / San Román da Retorta / Guntín

Antoloxía da Memoria de Lugo:El Progreso: luns, mércores e sábados.TeleLugo: martes, ás 22,00 horas. Reemisión diaria. Dirección: José de Cora. Imaxe: Memé Díaz. Ilustracións: Vinicius. Fotografía: Arquivo EP.

Comentarios