Boto en falta nos dicionarios de galego o significado que Méndez Ferrín lle dá ao termo ‘mesturadora’. Non acontece o mesmo no dicionario da Real Academia Española, que define o verbo mesturar como «revelar, descubrir el secreto que a alguien se le había confiado». É posíbel que o actual presidente da galega tivese na memoria o ‘Cantar de mio Cid’, onde se emprega coa mesma semántica. O caso é que me gusta a forza expresiva da palabra que reencontrei no libro ‘Amor de Artur’: «Rei Artur soupera, pola boca mesturadora de Galván, que Guenebra lle era infiel con Lanzarote». É no contexto literario onde o termo medra e, alén de definir a quen fala de máis, engádelle a idea da insidia.
Este longo preámbulo é para explicar unha palabra que non se escoita moi a miúdo, malia acaerlle á actitude de moitas das persoas que se dedican á política. Deixando á parte o que está a acontecer a nivel de Estado, onde a economía e a deriva da Eta son unha fonte inesgotábel para as bocas mesturadoras, a proximidade das eleccións municipais está a converter cidades e vilas nun fervedoiro de rumores insidiosos. As bocas mesturadoras ocúpanse con verdadeiro frenesí no labor de eliminar o contrario, non con programas e argumentos, senón coa baba noxenta da mentira e a difamación. O ‘todo vale en campaña’, mesmo referendado polos tribunais de xustiza (lémbrese a sentenza da demanda por calumnias interposta polo vicepresidente do bipartito contra Baltar), é o principio polo que se rexen bastantes candidatos e os seus corifeos. E despois láianse do desprestixio que acompaña a clase política. Porque, aínda que o de ‘clase política’ é unha expresión falaz, xa que hai políticos e políticos, o certo é que a mancha de aceite se estende e enlarafuza a todos.
Se non nos fose nisto o futuro e o benestar, se non se estivese a xogar coas cousas de comer, se a esperanza do pobo non fose almoeda, mesmo sería divertido observar as manobras dos caciques e caciquiños que nin sequera se molestan en disimular as súas maneiras resesas. En tempos de tanta precariedade é doado atraer os incautos con promesas de postos de traballo a cambio do voto. Non é difícil sementar nun terreo aboado durante séculos pola práctica de empregar influencias para conseguir un obxectivo. É máis complicado convencer sen promesas de arbitrariedade.
Unha, que ten a deformación de pasalo todo pola criba dos libros lidos, anda estes días, non vou dicir a causa, a recordar a novela ‘O porco de pé’, de Vicente Risco. É, entre outras cousas, a sátira de don Celidonio, o comerciante maragato que só se move por intereses materiais e é tentado pola Política, unha muller moi sedutora, que, como o autor ourensán advirte, desde que un se deita con ela nunca atopa a roupa no lugar en que a deixou.
Non todos os políticos son iguais. Algúns pérdena en acto de servizo e a outros trócanllela, xunto coa dignidade, por traxes de marca.
