Ave fénix

SUSAN BOYLE viu como pasaban moitos trens a carón dela, pero ningún paraba. O seu primeiro contratempo ocorreu ao nacer, xa que unha deficiente atención no parto causoulle problemas cerebrais. Mal comezo para unha moza con poucos recursos dun pequeno pobo escocés. As súas dificultades de aprendizaxe limitaron o seu progreso nos estudos e apenas chegou a realizar algúns cursos de inserción laboral. Tampouco neste terreo tivo gran éxito e non pasou de pinche de cociña. Seguramente intuíu que pertencía á clase dos desfavorecidos pola fortuna e, nun xesto de solidariedade, decidiu dedicar o seu tempo a obras caritativas no seu barrio de vivendas sociais.

Aínda así, seguiu pelexando e, convencida de que tiña boa voz, presentouse a un concurso en televisión. Novamente, como cando no colexio os seus compañeiros burlábanse do seu físico e a súa torpeza, puido comprobar ata que punto poden ser crueis os seres humanos, xa que o presentador do programa non deixou de humillala. Aínda o intentaría de novo; esta vez comezou con mellor pé, pois público e xurado acollérona con entusiasmo. Todo facía supoñer que gañaría o concurso pero, inexplicablemente, volveu perder. Outro tren que se ía; o último pensou ela, que rompeu por dentro e tivo que ser internada nunha clínica. Pero esta historia ten un epílogo, con final feliz. Da noite para a mañá, e xa próxima a cumprir cincuenta anos, Boyle converteu a súa popularidade televisiva en superventas dos seus discos e xa é reclamada para dar concertos en todo o mundo, mesmo na Casa Branca; agora mesmo o seu vídeo é número un en YouTube. A súa biografía recórdame moito á da escritora neozelandesa Janet Frame, coa que ten un certo parecido físico. A esta a súa timidez amargoulle a infancia e a mocidade. O que prometía ser unha carreira como mestra acabou nun diagnóstico de enfermidade mental e internamento. No psiquiátrico estiveron a piques de matala cos brutais tratamentos de entón, ata que, un día, como no caso de Boyle, nun golpe de sorte, quizá de xustiza poética, a súa vida tivo un xiro inesperado. Un médico intuíu que estaba ante unha muller de gran talento. As súas sospeitas confirmáronse e en poucos meses Janet recibía unha subvención do goberno para viaxar a Europa e continuar a súa actividade como escritora. Moi pronto foi a novelista máis famosa de Nova Zelandia, recibindo todo tipo de premios e un enorme afecto do público. Parece que a vida é como un casino. Case sempre se perde: reveses financeiros, seres queridos que se van, amores traizoados. Pero, ocasionalmente, a fortuna sorrí. Precisamente por iso os xogadores manteñen a esperanza e seguen a apostar.

Comentarios