SOMOS LIBRES, é sabido, de facer folga ou de acudir ao traballo, así como de manifestarnos ou de non facelo. Sempre crin nesa liberdade individual, por moito que a cotío sexa vulnerada de maneira máis ou menos encuberta por sectores varios. Talvez sexa esa fe no dereito a tomar as nosas decisións o que me volva especialmente curiosa do comportamento das persoas que tentan disimular o seu absentismo nas manifestacións. Non me refiro a aquelas que seguen o seu ritmo cotián con firmeza e indiferenza -actitude lóxica e mesmo loábel- nin tampouco ás que miran con desprezo gardando unha prudente distancia de seguridade a respecto da multitude manifestante. As que me producen interese son aquelas outras que entran medio ás agachadas nos estabelecementos, as que camiñan coa cabeza baixa e bordean a rúa, as que esconden a bolsa da compra ou o cartafol de documentos ou as que deteñen o seu paso para non seren vistas. Con todo, de ter que escoller entre toda esa paisanaxe urbana, quedaríame coas persoas que asexan nas ventás, ocultándose por veces detrás das cortinas para observar como discorre a marcha humana e escoitar, se cabe, as súas consignas. Teño pensado moitas veces nas razóns que pode haber detrás da súa decisión de non superar a distancia moral entre as ventás e o asfalto e, sobre todo, da vontade de se ocultaren. Aos motivos ideolóxicos, as discrepancias coa convocatoria e o temor infundado ou non a algunha represalia, haberá que engadir tamén o esquecemento das liberdades individuais e do dereito de cadaquén a secundar ou non unha folga, e de asistir ou non a unha mobilización. Talvez sexa esta unha das lecturas posíbeis da gramática obtusa das celosías.
Das moitas imaxes que deixaron as manifestacións desta xornada de folga xeral escollería unha para ilustrar este comentario meu, quizais algo caprichoso. Produciuse cando a columna humana se estreitaba para entrar nunha rúa angosta da cidade. A súa protagonista era unha nena que observaba desde o balcón dunha casa acompañando cos brazos dun oso de peluche que tiña entre as mans o ritmo das mensaxes coreadas. A beleza do edificio histórico e a elegancia da ventá resaltaban sen dúbida a imaxe da nena. Tamén o facían as restantes ventás pechadas e a ausencia de máis figuras, ocultas e talvez asexantes nalgún lugar da casa. Coa súa actitude, medían a distancia entre o cristal e o asfalto -neste caso a pedra- ao tempo que escondían o seu dereito a non participar, polas razóns que fosen, na mobilización. Acenando con entusiasmo os brazos de trapo do seu peluche, a nena medía a incomprensión dun mundo que agarda por ela á volta da esquina, e deixaba unha pegada amábel e inocente nunha xornada marcada polo gusto amargo dunha reforma laboral que fere soños e esperta rúas.
