Amores de verán

Antes os amores de verán levaban a duración implícita no propio nome e duraban, iso, o que dura o verán. Cando o 405 regresaba terra adentro cos bikinis descoloridos e o anciño sen tres dentes, mentres o mar seguía impasible indo e vindo sen botar en falta aqueles peíños que tentaran esmagalo, o sabor daquel ‘para o ano vémonos’ restaba minuto a minuto o tempo que en cada quilómetro se ía consumindo.

Para o ano seguinte nin había verán nin había campamento, porque o meigallo do dito das segundas partes sempre se cumpría. O mar seguía igual, inconmovible, e moitas noites pedían o día a berros. Daquel amor, que fora de verán, custaba recordar o nome e daquel nome, que fora amor, custaba lembrar se soaba a verán ou árbore de Nadal.

Pero, ¿como se esquecerán agora os amores de verán? Aínda non saímos e xa te estou botando de menos, dicía o teu último Whatsaap. Xa o viu e non contesta ¡Como odias a última hora de conexión!, pensas. Está en liña, pero non contesta. Por fin, escribindo, escribindo. Eu tamén, responde. ¡Tanto escribir para isto!

Bah, será mellor esquecer. Eu de Coruña, ti de Segovia, quizais nin nos volvamos ver. ¡Que lle dean! Que me siga en Twitter, se quere. Sorpresa, nin que foses bruxo, acaba de facelo. Aínda que para que…  Agora vai ver por onde me movo, con quen ando. Entrada na Coruña. 7:50 a.m. ¡Deus que sono! ¿Por que a teu pai lle gusta erguerse cando ti aínda non te terías deitado? Volveuche escribir. Mañá marchamos, di. Pasas de contestarlle agora. Tanto sono e agora que te metes na cama, os ollos coma pratos. Escoitas música. Como mola esta canción. ¿Comparto ou non comparto?, pregúntaste. A ver se vai pensar que vai dedicada.

Diche que xa están en Segovia, que que tal ti. Tres fotos novas. Foi chegar e ir de festa, parece que a estaban esperando. ¿Quen será o chuliboy da camisa azul? Moi triste non se lle ve, non che dá a sensación de que se acorde moito de ti. Mira como se miran. Hai algo entre eles, estás convencido. Mañá saes ti tamén, a ver que cae. Papaste a cachonda de clase. Non o cres nin ti. Todo o ano esperando e chega un día, así, por casualidade. Pero se antes nin te saudaba. Estaba borracha, seguro. Tes que deixar a outra. Tes que dicirlle que o ano é moi longo e que non cres nas relacións a distancia. ¿Que relación? Es parvo por completo. Se fixo que xa nin lla acordas. Para ti que se liou co da camisa azul. Amólache.

Cústache pensar que entre vós non queda nada máis que media comunidade autónoma de distancia, pero tampouco podes esquecela. Ela a ti si, ou iso parece. Pero igual faino todo por darche celos, para que non penses que está doída por ti. ¡Puto orgullo!, dis en baixo. Hai xa unha semana que non sabes nada dela e acaba de conectarse hai cinco minutos. ¿Cóntaslle o da cachonda? Que che pregunte, non dicía que te coñecía tanto… É a escusa perfecta para que te deixe. Pasas de dar ti o primeiro paso. Que che fale ela do tipo das fotos.