¡Aire!, que o aire me falta

XA RECOÑECERÍAN a filiación rosaliana do título. Pertence a un poema de ‘Follas Novas’ no que a nosa autora máis universal , despois de confesar unha sede sen nome, se pregunta polos ríos da vida para rematar con este berro, amarga expresión da súa asfixia.

Xa que a poesía é para quen a precisa, como lle fixo dicir Antonio Skármeta ao carteiro de Neruda, non buscarei outras palabras para definir o estado de ánimo de boa parte da poboación, concretamente a que, malia todo, aínda conserva unha miga de sensibilidade.

Fáltanos o aire ao ver que a civilizada Europa responde con pelotas de goma á fame dos negros, expoliadas por ela as súas riquezas ao longo dos séculos e convertidos en gando outrora no mercado da escravitude. E digo Europa porque, por máis que o carácter meridional dalgúns países nos convirta en portas de entrada, o problema é comunitario. A solución tería que pasar por un maior apoio ao desen- volvemento do Terceiro Mundo, doutro xeito endexamais haberá muros que os deteñan: sempre é máis suxestivo morrer na incerta esperanza que na segura miseria. Pero é evidente que esta antiga débeda non é a que lle tira o sono á troika.

Asemade dóennos os emigrantes propios (por máis que falemos de realidades ben distintas), ese desangrarse o presente, ese suicidarse o futuro.

Fáltanos o aire fronte á imaxe do neno sirio que, como un año escabardado do rabaño, cruza a fronteira cunha bolsiña de plástico e un fardel de pavura.

E dóennos os nenos de aquí, os fillos do paro e a inseguridade laboral, habitantes dun país a cuxos gobernantes non lles cae a cara de vergoña ao ver como se publicitan na televisión as axudas de particulares para lles dar un almorzo antes das aulas.

Fáltanos o aire cando constatamos a indefensión de honras e persoas perante unha xustiza inxusta por ser incapaz de garantir o mesmo segredo de sumario que invoca.

Igual que nos mancan a corrupción e a impunidade, a prepotencia e o abuso, por parte dalgúns personaxes que semellan estar blindados.

Fáltanos o aire a causa de tantas cousas que, nun crecente estado depresivo, preguntámoslle á Terra pola súa teima de seguir xirando. E a resposta chega ás veces nunha imaxe sinxela, diminuta, coma un bico da natureza magoada.Tras cincuenta e tantos días de chuvia ininterrompida, case dioivo e medio de supervivencia, respiramos porque unha loaira prolongada nos permite saír ao campo. Malia a que caeu, comprobamos como comezaron a abroiar as margaridas e a vincapervinca, esa flor azul ou violácea tamén chamada ‘herba doncela’, asoma tímida e semella que nos di: «Non desesperedes, pronto chegará a primavera».

Comentarios