OS OLLOS abertos ven pero teñen que aprender a mirar, verbo que se conxuga no cerebro. El dirixe a mirada cara a un lugar, cara a outras persoas, cara a un mesmo.
Todo está diante dos ollos: cousas, natureza, paisaxes humanas. Todo pasa cada día no escenario que iluminan os ollos. Vemos, pero non sempre miramos. Cando a preguiza impide fixar a mirada, as imaxes non impactan no cerebro: son cascas baleiras.
Os máis novos teñen que aprender a mirar, un verbo educativamente importante. Din os que saben que ata un 80% do que aprendemos chega a través dos ollos. Esas mensaxes transfórmanse en información cando usamos os ollos como vehículos da intelixencia. Porque na mirada hai intencionalidade. Se remiramos, estamos a considerar cunha maior atención, e a mirada faise máis poderosa. Así somos capaces de distinguir arquitectura de desfeitas urbanísticas, arte de artificio, beleza de impostura. Hai obras que mostran o esforzo dos mellores. A excelencia e a xenialidade reclaman a atención da mirada. Exposicións, unha escultura de Chillida, os rostros, un libro ben editado, fotografías, ‘A colleita’ de Van Gogh, unha serie de televisión intelixente neste universo audiovisual de bazofia, o traballo ben feito, unha película de Wilder, todo está morto se non hai ollos que miren. E admiren, outro verbo desta familia léxica tan activa que mostra a capacidade de abraio ante o que posúe calidade extraordinaria. Miramos con admiración e placer. Ese tipo de mirada educa, fainos mellores, máis humanos. Non é o mesmo a actuación dun mago, dunha oradora, dun poeta, dunha cantante, dun actor, que a sobreactuación de nulidades que están a copar os platós televisivos vendendo caspa, defecando cando falan.
Todo pasa diante dos ollos que son capaces de escoller e admirar. Pero hai que mantelos limpos de néboa da rutina e da sucidade do tedio. Nos ollos que ven pero son incapaces de mirar, só hai cores negras que non educan. Nos ollos asombrosamente abertos, entrenados para mirar, capaces de escoller o mellor para admíralo, acéndense cada día todas as cores do arco da vella.
Saint-Exupéry colocou o Principiño no asteroide B612 para que contemplara a posta de sol cada poucos minutos. Hai rapaces de quince anos que xamais admiraron una soa das cinco mil catrocentas setenta e cinco postas de sol que morreron diante dos seus ollos.
Nacidos para mirar o ceo, moitos só contemplan a punta dos pés. Como escribe Rabindranath Tagore «se a un bobo lle sinalas o ceo, quedará mirando o dedo». Nese ceo están as paisaxes da natureza, as paisaxes da xente, as paisaxes admirables das pegadas humanas. Todas elas reclaman a cotío atención e unha ollada intelixente. E din sen dicir, abre os ollos e mira!
Todo está morto se non hai ollos que miren
