Onte foi un día especialmente duro en Kiev. Ás catro e media da mañá as bucinas antiaéreas espertaban a cidade, media hora despois o meu cuarto tremeu. Pola fiestra vin unhas luces brancas, como de fogos artificiais: eran as defensas antiaéreas ucraínas.
Ao pouco soubemos onde foran os impactos. Dous barrios residenciais e unha avenida comercial. Cando chegamos ao primeiro dos edificios a imaxe que se me veu á cabeza foi a do edificio Windsor. Vivín aquel incendio de preto porque vivía unhas rúas máis abaixo. O edificio que estaba a arder tiña 16 andares, a catro pisos calculei por andar. A vida de 64 familias. Vendo aquilo semella incrible o fatal resultado de 4 mortos. Se a xente non se tivera acubillado nos refuxios, ou ben fuxido da cidade, tería sido unha auténtica masacre. Cando ía entrar en directo na tele achegóusenos Yuri, un militar ucraíno que viviu 20 anos na Rioxa e que fala un perfecto español. No quinto andar estaba a súa casa. El está a loitar; a súa muller, a salvo en Logroño. Tiña unha hora libre, achegouse ao seu barrio porque oíra que alí houbera un ataque e viu que quedara sen nada. Yuri tremía cando o entrevistei.
Hoxe foi un día tráxico para Kiev e para a nosa profesión. Coñecimos a morte dun compañeiro, Pierre Zakrzewski, camarógrafo de Fox News. Xa van cinco xornalistas mortos e varios feridos, persoas moito máis experimentadas ca min, con moita máis carreira, que de seguro non arriscaron máis do debido, porque aquí a seguridade éo todo. Por moito que ás veces non lles quede claro aos que están nos despachos, lonxe da fronte. Hai xa unhas horas que comezou aquí o toque de recollida, até o xoves ás 7 da mañá ninguén pode pisar a rúa. Tiven tempo de ir a un supermercado xusto antes de que pechase, estaba medio baleiro. Chocolatinas e chips serán o meu xantar e cea de mañá, no hotel só abren o restaurante para os almorzos porque a maioría das empregadas xa marchou. Tatiana, a recepcionista, tiña pensado facelo cos seus fillos esta tarde. Quedamos os xornalistas. Moitos dos meus compañeiros aquí non van facturar nada mañá, ninguén lles vai mercar unha foto do seu cuarto, da súa cama nin da recepción do hotel. Pero eles si han ter que pagar os seus gastos aquí. Así de fodida é a vida de moitos reporteiros de guerra, sobre todo das e dos fotógrafos, os que máis arriscan por tirar a mellor imaxe. Hoxe é inconcibible informar de algo sen ver imaxes. Quen consegue esas imaxes son profesionais, como os que asinamos crónicas e saímos na tele e na radio, pero por desgraza poucas veces se repara neles e nelas. Pierre e Brent eran ambos os dous camarógrafos. Eran eles os que lle amosaban ao mundo a crueza da guerra, logo nós, os redactores contamos esas imaxes. É difícil de explicar que dende un despacho che presionen para baixar dun coche, nunha estrada, entre controis de militares nerviosos, apuntando ao infinito coas súas armas, e che digan que hai un servizo que hai que facer, unha foto que tirar ou unha reportaxe que escribir e que o hai que facer xa. Iso pasa. Ou que che pidan máis e máis despois de máis de 12 horas seguidas traballando, e que logo digan que tes que baixar a tarifa pactada de antemán, porque hai moitos gastos e isto é un negocio. Tal cual, tamén pasa. Si, todo nesta vida é un negocio, mesmo a vida dos demais. A guerra é o maior negocio de todos. O malo é que moitas veces o prezo que se paga, como pagaron os nosos compañeiros, é moi alto. Non hai imaxe, conexión ou reportaxe que mereza unha vida.
