CHEGAR A Irpin é toda unha odisea. A ponte que a une coa capital foi destruída ao comezo da invasión para evitar que os rusos chegasen a Kiev. Hai que meterse por estradas secundarias, cheas de checkpoints e polas que aínda, de cando en vez, se oen explosións. Nas beiras da autoestrada que pasa por aquí, que está pechada ao tránsito, acumúlanse coches Aleksander cóntanos o inferno polo que pasou e pídenos por favor que non o gravemos chorando, "os homes ucraínos non choran" cheos de furados feitos polos tanques rusos, outros directamente quedan feitos chatarra no medio da estrada e hai que sortealos.
Nunha desas bisbarras das aforas de Irpin atopamos a Aleksander Romanovich. Ten 72 anos e aguantou todo este mes agochado nunha cabana da súa casa rodeado dos tanques e soldados rusos. No seu barrio non hai ningunha casa que non se vira afectada polos bombardeos ou directamente polos disparos da artillería e os tanques rusos. El aguantou porque di que é o seu lugar, e malia que a familia marchou el non quixo. "Se fose máis novo aínda lles tería cortado a cabeza a algún deses rusos", dime mentres me amosa a súa fotografía cando estaba no exército.
Unha bomba que caeu na piscina da casa do seu veciño Vitaly fíxolle sangrar o nariz e os oídos, ten marcas de metralla por todo o seu corpo branco e arrugado, pero a súa determinación por seguir adiante está intacta. Imaxinade o que é vivir cinco semanas agochado, entre cascallos, sen electricidade, con pouca comida e co inimigo merodeando. Aleksander non pode deixar de chorar mentres nos explica como foron esas cinco semanas infernais, pídenos por favor que non o gravemos chorando, "os homes ucraínos non choran". Debía de ter ganas de falar con alguén porque sacou o álbum de fotos familiar e foinos presentando un por un a todas e todos. Cando nos iamos despedir quixo amosarnos o seu coche, unha furgoneta amarela, chea de furados de bala, de arriba a abaixo.
Hoxe entrou un grupo reducidísimo de xornalistas ao centro de Irpin. Estamos nunha listaxe e irannos chamando por quendas, hai que ir escoltado en todo momento, hai minas e probablemente aínda quede algún soldado ruso rezagado, polo menos polos bosques estanos buscando. Como nós non estabamos no grupo de privilexiados de hoxe estivemos ‘pirateando’ polas estradas da contorna, e fomos dar cun grupo de artificieiros do exército ucraíno que estaban investigando unha zona na que puidemos contar ata catro tanques rusos totalmente calcinados. Era a carón do cemiterio de Dmitrivka. Os militares estaban recollendo probas, mísiles que non estouraran e calquera evidencia que lles sirva para coñecer mellor o inimigo ou para acusalo de crimes de guerra se fora o caso. Aleksander xa respira tranquilo. Hoxe viu o seu fillo e sabe que o resto da familia está ben. Deixará a cabana da horta para durmir na súa cama despois de 5 semanas.
