MYKOLAIV, 4.02 am. Boom, boom, boom! tres estoupidos espértanme. Aínda medio durmido collo a roupa que teño ciscada polo chan do cuarto, vístome e vou ao salón. Andrii durme no sofá, espértoo, "escoita, isto foi preto", "non ho, volve para a cama". 4:30 AM, tres máis. Miro o reloxo, póñome no lado da cama afastado da fiestra e volvo durmir. O mesmo contra as seis, xa esperto e preparando o matinal. Ao rato chega a confirmación dos ataques, pero non nos dan as localizacións. Quedara en pasarme por casa de Yuri —un exmilitar que coñecera aquí da outra vez que estivera e sobre quen xa escribín unha crónica— así que fomos velo e de paso presentarlle a Alberto, un colega de Lanzarote que coñecemos este xoves e que está aquí a gravar un proxecto educativo que pinta moi ben. Na mesma avenida do noso hotel, a uns 300-400 metros, vemos un furado tapado con pneumáticos no medio do asfalto, non reparamos moito nel, os furados son habituais aquí. De camiño a casa de Yuri contéstannos da oficina do alcalde, pode atendernos este venres, cítanos nun hospital da cidade que foi bombardeado días atrás, aproveitamos para preguntar polos ataques de hai unhas horas e, marabilla! dannos o enderezo do lugar.
Yuri vén connosco até alí. O de tantas veces, un barrio residencial de casas baixas, un buraco enorme na beirarrúa, unha casa completamente destrozada e varias cos tellados e as fiestras desaparecidas. Detrás un edificio de varios andares, sen fiestras até o cuarto ou quinto. Vyacheslav, un señor cariñoso e falador, está a limpar no xardín, déixanos entrar na casa. A cociña chea de cascallos do teito que por lugares é inexistente. No salón, sentada no sofá, unha señora maior, delgadiña e arrugada co susto aínda no corpo. Ao fondo está o cuarto. A cama, onde durmía o matrimonio, está como a metro e medio das fiestras. As contras voaron ás catro da mañá, os cristais desapareceron e o teito caeu xusto no metro e medio que hai entre cama e parede. Salvamos de milagre, somos afortunados, contounos Vyacheslav a Alberto e a min. Non entendemos as palabras, pero os xestos e os sinais que nos fixemos abondaron. Cando saímos da casa e nos despedimos del soltounos unha boa parrafada en ruso, non a entendemos, nin falla que fixo. Abrazouse a nós, apretou ben, deunos un par de bicos a cada un e púxose a chorar dándonos as grazas por estarmos alí. É algo ao que un nunca se afai. Os nenos doen, doen moito. Un señor maior chorando e apretándote contra o seu peito rómpete, rompeunos a Alberto e mais a min.
Yuri convídanos a un café. Comenta que as cousas están moito peor que a outra vez que nos víramos. Despedímonos porque temos a cita co alcalde. Nada de despedida e un "até vernos" de Yuri.
Oleksandr Senkevych aparece no hospital con gorra militar, unha camisola da mesma cor e pegada a un corpo deses traballado no ximnasio e nas comidas durante moitos anos, e unha pistola na cartucheira. Na vida diría que é o mesmo home de gravata que sae nas fotos do seu perfil de Telegram, el é un deses políticos heroes que creou esta guerra. Saúda en castelán, pero enseguida mudamos ao inglés. É o alcalde dunha cidade de medio millón de habitantes, na que quedan menos da metade. Que leva dende abril sen auga fresca da traída —agora haina bombeada do mar para cisternas e duchas, non para beber—; que nos 172 días que levamos de invasión foi bombardeada 151 días. O hospital no que nos cita hai tan só tres, pero tamén escolas, universidades, hoteis, instalacións deportivas, vivendas, supermercados... 151 días de ataques dan para moita destrución, e as feridas vense por toda a cidade. Como se fai para ser o alcalde nesta situación? "Pensando e traballando no día a día, nas necesidades de mañá e de pasado, sendo consciente de que estamos en guerra e tratando de resolver os problemas inmediatos. Se pensara no futuro sería imposible, temos que ir día a día", responde. Parece que hai un consenso entre analistas en que Rusia pode tentar unha ofensiva a grande escala nesta fronte sur. A primeira cidade é Mykolaiv, de feito os rusos están a pouco máis de 20 quilómetros. Algúns pensan que pode ser mesmo nos vindeiros días. Pregúntolle ao alcalde se non teme que a súa poida ser a nova Mariupol. Contesta axiña, non é a primeira vez que llo preguntan, nótase, di que non, que a Mariupol non lle deu tempo a actuar e que aquí levan 5 meses preparándose e que mesmo agardan aos rusos con algunha sorpresa de atrevérense a achegarse.
Hai un rumor que levamos oíndo xa unhas horas: podería estar a prepararse un toque de recollida na cidade de tres días, pero non hai nada confirmado. Tres días échevos moito tempo, así que rematadas estas liñas haberá que sentar fronte ao mapa e decidir movementos. Por certo, o furado que había —xa o taparon— a 300-400 metros do noso hotel foi un mísil da miña altura que caeu esta noite ás catro. Non estourou, o departamento de bombeiros publicou a foto hai un anaco. Amósolla a Andrii: "Ves como tiña razón?!". "Cala ho, non ves que non estourou, oído fino tiñas que ter para oílo así". Leva razón e hai que darlla. O ruído que me espertou foi o ataque da rúa de Vyacheslav e súa muller. Volvo pensar neles e no significado da palabra afortunado.
