"Mi héroe era mi padre. Un ser maravilloso"

Mañá 19 de marzo, Día do Pai
Xantar campestre
photo_camera Xantar campestre

MEU PAI foi oficial, secretario e xuíz do xulgado de paz de Foz. Fixen o bacharelato por ciencias, non por letras. E cando comecei COU había que escoller unhas optativas. Faleille e díxome que era mellor que escollese a de Introdución ao Estudo do Dereito. Fíxeno, gustoume, saquei moi boa nota e despois rematei por matricularme en Dereito. Se cadra quedoume impregnado desde neno todo o relacionado co xulgado de paz onde ía buscar a meu pai: o cheiro daqueles papeis de barba oficiais, o de calco, os enormes e vellos libros do Rexistro Civil, as pólizas, os selos, as máquinas de escribir que hoxe son cobizadas pezas de museo e nas que me encantaba teclear, ou as pezas de convicción que se gardaban (sachos e fouciños empregados nas pelexas, paquetes de deterxente dun calote, etc.)

José Juan Barreiro Prado / Foz

En 1936, meu pai vai preso durante catro anos longos por non se ter sometido á rebelión militar. Para aforrar na miña casa unha boca a manter, fun vivir con meus avós paternos a Guitiriz. Este traslado púxome en contacto permanente co idioma da Galiza e con todo o positivo que iso representou ao longo do meu vivir. Cando sae da prisión regreso á Coruña. Inicio o bacharelato en 1940 e finalízoo en 1947. En 1948, polo Plan de Bachareis titúlome mestre de primeiro ensino. Non exercín como tal porque resultaba máis rentábel dar clases de axuda a domicilio a estudantes de secundaria.

Antón Santamarina / Guitiriz

A visita a Vilalba foi unha marabillosa viaxe con meu pai, que evocou mil lembranzas da infancia, pois ía moito coa familia cando era pequeno. Sempre é bo voltar ao lugar de onde vés, non? A sensación de volver corenta anos atrás. Iluminoume a memoria con recordos do Hotel Chao e do propio lugar onde nos xuntamos esa tarde. E o roscón lembroume mil cousas. Por algo saíu con Mano Negra a palabra patchanka. Polas festas que vivimos en Galicia na xuventude, e sobre todo as de San Ramón: verbena toda a noite, a liberdade e a sabedoría das festas populares.

Manu Chao / Vilalba

Meu pai tamén me ensinaba a coñecer as diferentes árbores e as formas das nubes e despois de anoitecido, xa na casa, no noso balcón, as estrelas e as constelacións, e coma recoñecer a estrela polar arrincando da Osa Maior (que era coma o cazo da sella) e o luceiro, Venus, de ollar melancólico, e o vermello Marte...

Luis Tobío / Viveiro

Mi padre era farmacéutico en Mondoñedo. Era un gran botánico y yo con él aprendí a herborizar. Íbamos de paseo y él me iba diciendo esta hierba es la Festuca pratensis, esta es la Dactilo glomerata, esta seta es tal, cual, etc. De modo que lo aprendí y me supe todos los árboles, todas las hierbas del país y todos los pájaros, una cosa que la ciudad no puede ofrecer a un niño. El crimen de las ciudades de nuestro tiempo contra los niños es que se pueden pasar cuarenta o cincuenta años, crecer, vivir, hacerse hombres, sin distinguir más que dos o tres árboles, sin haber escuchado nunca un pájaro y sin haber visto una estrella.

Álvaro Cunqueiro / Mondoñedo

Meu pai estaba estacionado en Tailandia cando a miña nai estaba embarazada. Por iso, ela foise a vivir con miña avoa e miña tía que vivían nunha pequena vila perto de Amarillo (Texas) ata que meu pai rematase a súa estanza en Tailandia.

Maria Bernardeta Fernández Taylor / A Pontenova

Mi héroe era mi padre. Mi padre era un ser maravilloso. Voy a contar una anécdota. Cuando yo nací, en el 30 -mi padre murió en el 36-, las hermanas de mi padre vivían en Baamonde. Mi abuelo era médico de Baamonde, yo no sé cómo las avisaría, supongo que por el coche de línea y esta tía mía vino corriendo para conocerme, y cuando se encontró con mi padre camino del Círculo de las Artes, le preguntó: «¿A dónde vas, Jesús?». Y él contestó: «A decirle a mi amigos: ‘Ha nacido la niña más guapa del mundo’». Ese era mi padre. Yo me parezco mucho a él.

Concepción Teijeiro / Lugo

Mi padre tenía una barba muy larga. A veces se quedaba dormido. Fumaba en una cachimba y con las patas de los conejos hacía pipas muy bonitas para los compañeros, que le decían: «Señor José, hágame una pipa». Y se las hacía. Les daba un brillo precioso.

Alicia Rodríguez Cabanas / Lugo

Una de las características de mi padre es que tenía una manera de hablar que prácticamente no variaba así fuese su interlocutor una persona muy culta, muy formada intelectualmente, o bien que se tratase de un paisano de la aldea, un marinero de bajura, una señora de sus labores en fin. Eso lo hacía en Mondoñedo y lo hizo en Vigo, por eso pienso que lo que logró Cunqueiro en Galicia está al alcance de muy pocas personas, puesto que consiguió ser tan conocido como puede ser un político, un músico o un actor de éxito, sin que mucha gente que le conociese e incluso le tratase habitualmente hubiese leído jamás siquiera un artículo suyo. ¡Hay que reconocer que eso tiene su mérito!

César Cunqueiro / Mondoñedo

Meu pai era camiñero, capataz de estradas. Fixo moitas das estradas polo sur da provincia de Lugo porque era empregado da Deputación, pero moitas das estradas que se proxectaron delineounas el sen cobrar nada e eu axudei a delinear algunhas. Ía coas bandeirolas e lémbrome que un día veu o enxeñeiro don Senén Prieto preguntando polo meu pai. Preguntou pola casa do Xastre. A min parecíame moi mal que nos chamaran Xastre, porque meu avó si era xastre, pero meu pai, camiñeiro, e como din por aí, sete xastres fan un home. Que fixen? Collín e apedreei o coche do enxeñeiro. Coñecía desde pequeniño a Senén Prieto e a don Ramón, que era outro enxeñeiro, os dous moi coñecidos da Deputación de Lugo.

Afonso Eiré López / Riopedroso / Laxe / Chantada

En traballos de campo participei pouco porque a min dedicarónme a estudar. Era practicamente a única tarefa que me encomendaban. Ademais meu pai era carpinteiro e a labranza non era a súa actividade principal. Meu pai non me aprendeu o oficio pero eu ás agachadas fun practicando algo, despois de observar como traballaba. No fondo imitábao porque sentía por el unha profunda admiración.

Xosé Luis Novo Cazón / Vilalba

Mentres o home, ou o can, se lanzaba á conquista do espazo; meu pai, que era ferreiro de oficio, tiña a súa fragua nunha casiña adosada á muralla, a poucos pasos da Porta Falsa. Mentres Laika contemplaba a lúa branca pola fiestra do seu satélite, meu pai chamuscaba as sagradas pedras romanas forxando a cotío ferraduras e rellas para arados, igualiñas as que fendían as agras luguesas cando, case dous mil anos atrás, mandara Octavio Augusto fundar a cidade murada. Estraña simbiose entre tradición e modernidade.

Xoán R. Cuba / Lugo

O almanaque dos anos 70 fíxame á realidade. Desde a morte de meu avó ao sentimento como soleira da razón, a mobilización afectiva na materialidade dos símbolos. Meu pai é un proletario libre, consciente, que participa nos primeiros núcleos do SOG en Lugo e, como delegado da ING, na traizoada folga da construción. Da conciencia de clase saca derrota, despido, o posterior esgazamento da INTG.

Antón L. Dobao / Lugo

Comentarios