Julio Gesto asegurou que onte estaría na apertura da súa mostra Gris claro casi blanco, con 27 obras pinturas feitas nos últimos meses, en La Ferretería Eventos & Co. O anuncio non estaba de máis, porque destacou pola súa ausencia no seu debut como artista, en 1994.
Gesto collera confianza co senador da pintura lucense, López Guntín, traballando para el. Lamentouse diante do preboste de que lle quixera pintar, pero 42 anos era unha idade excesiva para empezar a pintar. «Guntín díxome que nunca é demasiado tarde para o que un quere facer», lembra o artista.
Seguindo o consello, promoveu a súa entrada na sociedade artística lucense cunha exposición na súa galería, Puerta 11. Como temía que habían de criticalo por poñerse tamén da banda dos creadores -«como así foi»- evitou acudir á inauguración.
Dúas décadas máis tarde non lle afectan tanto as críticas como cando empezaba. «Que marmuren!, como dicía El Valenciano», bromea.
A súa seguridade en si mesmo cambiou para medrar, pero os temas que lle atraen para pinalos seguen sendo os mesmos. Os motivos que presenta nas súas teas poderían resumirse en «todo o que axuda a vivir», que, no seu caso, son rapazas, bares, lugares de Lugo, bodegóns e peixes. A maiores, hai un cadro curioso, cun Pau Gasol xogando. Un chisco ao seu amor antigo e mimado amor polo deporte.
Outra constante dos traballos artísticos de Gesto é o gris, que usa en infinitas tonalidades para dar riqueza ás obras. O pintor confesa que usa o gris observando mulleres porque se deu conta «de que é unha moi elegante e que loce con calquera cor que lle arrimes».
