Os meus avós e a muralla
CANTOS bicos lle deche á avoa paseando pola muralla?, pregunteille un día ao avó. "Moitos menos dos que se merecía", respondeume mentres me apretou forte a man. Dende que era moi pequechiña, veño co meu avó todas as tardes que non chove á muralla. El di que aquí pasou moitas tardes coa miña avoa. Tamén di que a avoa agárdao sentada no muro ollando a catedral. Ela morreu o verán pasado. Meu avó di que él tamén ma agardará aquí cando xa non esté neste mundo. Cando me di iso, atragántaseme o bocadillo de xamón que mamá me prepara para merendar e fago unha bola na boca que non dou tragado. Meu avó di que a miña avoiña era como a muralla. Eu penso que por iso vimos aquí ao sair do dole. Por que dirá iso? Ao mellor díxomo porque a avoiña era moi gorda. Ao mellor díxomo porque a avoiña era moi forte e coidaba de todos nós. Ao mellor díxomo porque era agarimosa con todos aqueles que se achegaban a ela sen importarlle de onde viñan. Ao mellor díxomo porque coidaba de todos. Cando eu era pequeniña e choraba, abría a súa chaqueta gris e consolábame baixo dela, como fai a muralla que coida nos seus buratos centos de paxaros coma se fosen os seus netiños e netiñas.
