A galería Iskoö de Lugo acolle dende onte a exposición 'Mentireira' de Carmen PG. Granxeiro, un proxecto no que a artista local xoga co concepto de realidade, desbotando a idea dunha soa e única. Faino a través de 25 pezas que son unha miscelánea de materiais e soportes, desde o que ela bautiza como fotocollages ata videoinstalacións.
«Mentireira é unha mirada divertida ás realidades, con vontade de sorrisos e de reflexións caladas», comenta esta nova artista
«Mentireira é unha mirada divertida ás realidades, con vontade de sorrisos e de reflexións caladas. O son da verdade é o silencio que rompen os nosos pasos. As mentiras resoan baixo os nosos pés», di a carta de presentación desta mostra.
O percorrido por estas realidades que propón Granxeiro comeza por unha peza que é o xerme de todo o proxecto: unha teteira. A súa gata Areta escachouna un día, pero a súa parella volveuna colocar onde estaba con parte da súa estrutura desaparecida. A teteira parecía intacta ou víase claramente rota, según como se mirase. «A raíz de aí, o de que a realidade non existe. Unha soa realidade non existe. Empecei a facer bocetos e a recrear realidades», recorda.
A primeira parte da exposición ofrece unha serie de autorretratos íntimos nos que se parodia a si mesma, tamén cun trasfondo relixioso: «Faime gracia recrear estas historias, aínda que non teño a intención de ofender a ninguén», aclara.
Nunha das pezas, un fotocollage, pódese ver á artista paríndose a si mesma, como símbolo do nacemento. As supersticións, o holocausto, a ascensión ou a crucifixión tamén están presentes nestes primeiros cadros de pequeno formato.
Unha segunda parte de Mentireira é unha homenaxe á amiga e cesteira Lola Tourón, con catro collages nos que inclúe dous leit motiv da exposición: a teteira que rompeu a gata Areta e a mosca, tamén como elemento que aparece e desaparece da ¿realidade? Son as cousas que pasan. Acontecementos transformados por unha mentireira.
«Todas as obras estan fiadas», di a artista. De feito, na serie Elementos que crean o percorrido sentido, reflexiona sobre todas as outras obras, os materiais e o proceso de creación, co debuxo das mans cun rato, uns lápices, unha cámara fotográfica e un grande e vermello corazón: «Sen el non estaría aquí, claro», di ríndose.
Non se olvida Granxeiro dos sentidos que constrúen, das sensacións do espectador. «A partires de pequenos retratos que se recrean nos sentidos e nas diversas combinacións das percepcións, achegámonos á imposibilidade da realidade única ou da verdade como feito impositivo», expón. «Todos nós, nos consideremos ou non artistas, estamos creando e recreando para nós mesmos e para os demais, mesmo cando lle contas unha cousa a alguén».
Granxeiro, nada en Lugo no 1985, continúa a facer con Mentireira o que enche a súa vida dende moi nova: a expresión artística.
Estudiou na Universidade de León o título Cinematografía e Artes Visuales, para finalizar a diplomatura finalmente no Centre dEstudis Cinematogràfics de Catalunya en Realización e Guion Cinematográficos. Como artista ten traballado en diferentes cidades como Lisboa ou Berlín.