Porque eles son máis listos que nindiola

OS DOUS maiores saían da entrega dos premios ás tapas, que estes non perden ocasión dunha posible papatoria.

-Chacho, o úneco defecto das tapas é o seu tamaño. Se fosen coma butelos, tiñan toda a miña ademiración e recoñecemento.

-Se fosen coma butelos non serían tapas.

-Ho, ho, ho! Non me veñas con andrómenas filiosóficas, que eu son da escola de ferrado e non pasei das catro regras.

Na Praza Maior, a Banda Municipal xa comezara o seu repertorio de zarzuelas e Pelúdez achantouse diante do quiosco cun aceno murcho e tristeiro, como o día.

-Que che pasa, caraveliño do ceo? Non che agrada «A da presada de rosas», do mestre Pablo Xordozábal? -indagou a muller-.

-Non, non é iso. É que agora me lembro das moitas veces que escoitei a Banda na compaña do Trapacero, do que pasado mañá se cúmpren os dezanove anos do seu pasamento.

-Si -coméntolle eu-. Foi unha gran perda, porque tamén hai vinte anos que andamos xuntos todos os sanfreiláns!

-Terás queixa! Se non fose por min, de que ías escribir tanto tempo? Do xeito que teñen os cataláns de fritir os churros?

Daquela aparecen os fillos e os netos polo Cantón abaixo, moi ledos e repoludos os catro.

-Delongámonos un anaco pola toma da nena e porque despois deume o antollo dun bocadillo de chicharróns -xustificouse a Vanesa-.

-Imaxinade o que andei ata atopalos -engade o Peludeciño-. En moitos bares nin sequera sabían o que lles estaba a pedir: «¿Chicharróns? ¿Serán os chícharos?»

- É lóxico. Hoxendía perdeuse moita porcoloxía e a xente só merca o que vén en plásticos. Eu estou agardando a chegada do primeiro home que cando faga as súas necesidades veñan xa metidiñas nunha bolsa con abredoado.

-Xa estades falando de porcalladas, coma sempre! -protesta a Filo- Nin sequera tedes respecto diante dun concerto de zarzuela!

Facémoslle caso e gardamos silenzo ata que rematan os profesores.

-Onte o Malikian dedicoulle unha peza galega ao San Freilán.

-Home! É de agradecer. Se avisase, convidábamolo a cienfalópodo.

-Si, ho. Ti que aínda non nos levaches a nós, ías levar ao Makilian... -mételle un ferrete a muller-.

Entón dá en chover e saimos correndo ata os soportais, que xa estaban ateigados de persoal falando das súas cousas.

-Non lle preguntei aínda que pensa do referendo catalán.

-Pois pregunte.

-Que pensa do referendo catalán?

-Non estás autorizado prá facer ningún inquérito sobor do meu pensamento político...

- Pero non dixo que preguntara.

-Si, o que non dixen foi que eu respondese. Pero xa que te vexo teimundo, voucho dicir. Eu de constitucionalismos non sei gran cousa, pero o este choio é coma se nunha casa onde todos os veciños son os propietarios, despois de pintala, de porlle ascensor, de mercar plantas pró portal, van os do Sexto A e din que a partir de agora, pensan ir pola súa conta, porque eles son máis listos que nindiola. Entende? E abofé que son listos!

- En resumo, que non é partidario.

-Se queres, dígocho en latín; que aínda sei dende o Ora pro nobis ata o Dominus vobiscum.

-Entendín, entendín. E xa que falamos de refrendos, como vai o do nome da nena?

-Diso fala coa Vanesa, que é a que leva o reconto, a xunta eleitoral e os mecanismos de transparencia democrática.

A nai, que xa estaba coa antena posta, veu canda min dun chimpo.

-Pense que o que lle vou dicir é un segredo enormismo e que se sae no xornal, pódese contaminar a cadea de custodia.

-Son unha tumba.

-Vai gañando Maruxaina, pero veñen pegando forte Filomena Balloncé e Sueliña, xa sabe, o deminutivo de Sue Ellen.

- E cando remata o conteo?

-O domingo, día do Pilar.

-Piliña tampouco é un mal nome.

-Eu débome aos votantes.

-Como debe ser.

-Discreción.

-Descoida. E agora tédesme que desculpar, porque vou ao xornal a escribir a cróneca.

CORA

Hoxendía perdeuse moita porcoloxía e a xente só merca o que vén en plásticos»

Comentarios