eu son amigo de Miguel Fanego e, se tivese que definir un rasgo da súa traxectoria vital, situaríao na gran querencia por don Ángel Fole, de quen fala con devoción e co que se relacionou personal e profesionalmente ao longo de moitos anos. Miguel, en vida de Fole, era linotipista de El Progreso.
Tal nos contaba hai uns días nun recoñecido establecemento hostelero da Rúa Nova: «A don Ángel tembláballe o pulso, tiña letra dificil; pero eu entendíalla ben»; «falaba galego e queríalle á terra». E, como non, a anédocta: «Bromeaba Bocelo: Don Ángel, deme uno de esos puros. Non, que son para Miguelito» .
Nos tempos de hoxe, a présa e a tensión teñen lugar primixenio e mesmo corrompen o valor da serenidade; non é o caso de Miguel, o camiñante empedernido das rúas tranquilas de Lugo, que sempre atopa tempo cando, cada poucos metros aparece o amigo, para a conversa animada na que están os aspectos ledos do cotián. Iso chámase a grandeza do sinxelo.
