FOMOS ATA Duarría prá deixar unhas preces e uns caraveis na sepultura de don Xosé Trapero, co gallo do seu dezanove cabodano. Crin que Pelúdez botaría tamén algunha bágoa, como xa fixo o outro día, pero desta volta mantívose máis enteiro, se cadra por ter chorado antes.
-Agarda un pouco máis por nós, Trapacero. Mentres haxa cienfalópodo, hai esperanza!
-Es ordinario ata a externuación! Como lle falas de xantar ao pobriño de don Xosé? - censúralle a muller.
-E por que non? A el ben que lle gustaba, aínda que co viño era tan escaso coma o entrenador do Dépor.
-Que entrenador?
-Aquil tan sonado. Como se chamaba? Ah, si! Abstemio Iglesias!
Coa viaxe chegamos a Lugo cando xa avanzara o programa, pero a parella dos máis novos encargouse de levar os nenos a Djuggledy e á Festa do Antonio Gandoy.
-Pasámolo de rechupete - infórmanos a Vanesa -. O Jarrison sae ao avó, porque andivo metido entre todos os xoguetistas. Non coma o pai, que prás actuacións diante do público é máis apoucado.
-Apoucado eu? - protesta o Peludeciño - Querrerás dicir que non estou tan tolo!
-Chámaslle tolo ao teu fillo?
-Veña, veña; non rifedes por unha feromona de máis ou de menos - terza a Filo -. Nesta familia sempre fomos coma os tres moscateleiros: Todo para un, e nada prá todos. Imos ás barracas, que logo querreredes escoitar a Banda Municipal Xuvenil de Rábade y Begonte e mailos Star Dance.
-Ás barracas, ás barracas! - brada o pícaro.
-De acordo - acepta o avó -, pero tede en conta que entre o bus e os caraveis do Trapacero, quedei sen un can.
-Convido eu - ofrécese a Reborita.
-Daquela, érguese a sesión!
Antes de chegar ao feiral xa se escoita a salmodia do tomboleiro:
-Todos los números salen. Todos los premios tocan...
-Hai que ver este home... Todos os anos dicindo o mesmo - comenta a Filo.
E Pelúdez:
-E que lle queres? É o mesmo traballo cos políticos. Se non din unha e outra vez que con eles todo vai ir mellor, non lles mercan a papeleta, quen no seu caso é o voto. Imaxinádevos que o home cantaruxara: «Suxeitade ben os cartos... Que hoxe aquí non toca...» Non vendía nin a primeira!
Coa lección política do home ben adeprendida, a Reborita mércalle un aldodón de azucre ao mozo e collemos entradas prá un deses estaribeis que dan voltas polo aire e no que, non sei como, entramos todos.
-Nestas ocasións é coma mellor podes aprezar o que sinte un cosmonauta que vai cara á Lúa.
Daquela acende o cachifallo e a familia voa a gran velocidade, de tal xeito que o adogón do neno escapa do pau e vai dar contra da faciana do avó, onde queda apegado coma unha carauta de la.
-Ai ho! Debemos andar xa pola nebulosa de Andrómena, porque vexo todo cuberto! - di Pelúdez.
Jarrison vóltase e de catro mordedelas remata co algodón.
-Así moito mellor. Xa que fago a miña primeira viaxe interplanetaria gustaríame contar algo do que vin cando regrese.
Baixa e non conta res, porque tiñamos o tempo xusto prás actuacións musicais que aínda quedaban.
-Polo que teño sabido - di o home cando escoitamos a orquestra Buena Vista Social Club no Seminario -, mañá vai vir co Progreso unha guía de Lugo asinada por vostede.
-Está ben informado.
-Queríalle preguntar unha cousa, se mo premite.
-Ten a venia.
-Como se pode escribir do Lugo invisible, se é algo que non se ve?
-Home, Pelúdez! Tampouco vostede víu nunca voar a un ranchiño. Verdade que non? Pois agora peche os ollos e pense nun. Que ve?
O festeiro obedece e cando volve a abrilos corre con moito entusiasmo onde está a muller:
-Filo! Filo! Vin un porco voando!
-Xa recaíches no ELESEDRÉ, ou?
-Vinno coma te estou a ver a ti.
-Pois mira proutro lado, que eu non quero saber nada de drojas nin de cochos.
E así foi pasando a noitiña.
