Benvida, Mrs. Crise

Co mesmo entusiasmo que se seguiu á selección española durante a pasada e victoriosa Eurocopa —que por fin—, así chegou a crise a Lugo. As amas de casa din que a cesta da compra está imposible e eso amosa non só que hai crise senon que a política, promovida por PP e PSOE, de compartir as tarefas do fogar resultaron un fracaso xa que son elas as que protestan.

Non se fan obras, non se vende nada, non podemos ir de vacacións…  E que fai o goberno? Camuflar a crise baixo eufemismos do tipo “frenazo”, “desaceleración” ou “enfriamento”. Pero a realidade é que volvemos estar á cuarta pregunta e escupindo por un colmillo. As xentes de ben (ou que por tal nos temos) achacámolo á falta de previsión de ZP et ad lateres e a cómo ocultaron a crise xusta, xustamente antes das eleccións. E agora sáennos con que se subiu o petróleo por causas alleas a España, que se –logo de anos de ventas por riba da capacidade de adquisición- baixou o ritmo de negocio no sector inmobiliario ou que se venden menos coches baratos pero máis dos caros (como sempre, o goberno mira polos ricos).

Confeso que, lembrando os anos de xuventude, escoitei os cantos de serea (seguro que comunistas) que dicían: Onde están os grandes, modélicos e omniscientes empresarios do tipo Juan Villalonga, Juan Abelló ou o noso paisano Francisco González para salvarnos desta crise coas súas exemplares e exemplarizantes ideas?. Onde está o presidente de Repsol que algo saberá do petróleo?. Pois deso nada. Estas xentes están para amosarnos o que poderiamos ser a base de esforzo, visión e relacións públicas. Así que deixémonos de monsergas e, como diría Graham Greene, si conocieráis la dulzura y la paz del perdón… Non petaríamos na porta dos ricos senon na dos que cremos que poden sacarnos de pobres. Menos negociar con ETA e máis baixar o imposto de sociedades (e de sucesións e transmisións).

E para colmo de males, o Partido Popular de Lugo alinéase con Mariano Rajoy e non coa figura emerxente de Esperanza Aguirre, de xeito que os que somos conservadores de toda a vida imos mirar polas pensións en troques de mirar polos fondos de pensións, que son máis nobres e honrados e que, se quebran, non é por culpa dos anteriormente citados.
Por certo que a Eurocopa amosou a inmediatez dos tempos nos que vivimos: tan acartonados parecían os excesivamente exaltados cun triunfo que foi de todos como os que, na máis martinezsoriesca tradición, renegaban da potencia colonizadora da nosa Galiza. Eu paseino pipa.

Comentarios