A rapa das bestas de Sabucedo mantén un sentido que se lles escapa a moitas outras celebracións da xeografía galega. Foráneos hainos, moitos. Turistas e chiringuitos atraídos pola aglomeración humana (incrible o éxito que teñen os vendedores de sombreiros texanos). A pouco que se camiñe entre a multitude comezan a recoñecerse acentos franceses e ingleses. Esta atracción que ten para os estranxeiros a rapa das bestas motivou que a partir deste ano, a festa pase a ser de interese turístico internacional.
Pero a pesar desta afluencia non se trata dun espectáculo montado para os visitantes. Os veciños realizan un traballo centenario, e os turistas son invitados a ver, pero sen tocar.
O sábado, despois da misa, e dos foguetes, os veciños afanáronse no labor de localizar ós animais. A pé e a cabalo, rodearon as greas nos montes e vales máis afastados para levalos ó punto de encontro, nun lugar chamado o Peón. Ata aquí só chegan os visitantes con máis gañas de camiñar, ou os que teñen un todoterreno, porque este sitio se atopa a varios quilómetros da aldea.
A maioría da xente que está aló arriba pertence á parroquia, e moitos veñen a ver se atopan os seus cabalos, pois trece das catorce manadas que pastan nos montes de Sabucedo son privadas. A outra, a meirande, é a chamada 'do Santo' adicada a San Lourenzo, e descendente dos cabalos que comezaron a tradición.
A baixada, polos camiños habituais, non deparou demasiadas sorpresas. Neste punto, as persoas rodean ós cabalos para evitar que estes, asustados, escapen. Desta vez só uns poucos animais, a maioría poldros pequenos, conseguiron romper o cerco.
A comitiva entrou á vila, cunha hora de atraso pola vella igrexa, como se o patrono puidese pasar revista ós seus animais dende o campanario. O curro, que debía comezar ás 19.30 da tarde acabou empezando algo máis tarde das oito, para que homes e animais tivesen un descanso.
Alí agardaban o resto dos visitantes, que se contan por miles. "Menos que outros anos", afirmaba unha veciña do lugar, pero en todo caso, suficientes para que, a falta de media hora para a rapa, o curro estivese cheo ata a bandeira.
Dentro do recinto, o público pasaba o tempo de espera facendo a ola, pero esa foi a única concesión á modernidade que se fixo. Trala chegada dos cabalos, a tradición mandaba. Primeiro a separación dos poldros, levada a cabo polos rapaces máis novos, que comezan así a ensaiar a técnica coa que os seus pais comezaron a continuación a derribar os cabalos.
A continuación, o curro convértese nun remuíño de golpes, galopadas, e berros dende a bancada, uns de ánimo, e outros de burla, dependendo das simpatías dos aloitadores. Estes saltan sobre os cabalos, un no lombo, outro agarrando a cabeza e un terceiro inmobilizándoo polo rabo. Cando o teñen no chan, cúrtanlle as crinas, que recollen e amontoan os nenos, ignorando os cabalos que corren arredor.
Un par de horas e un cento de cabalos rapados despois, remata o curro. Os que non puideron entrar no recinto o sábado aínda tiveron outra oportunidade o domingo ás 12.30.
Despois deste curro, durante a tarde, os campistas comezaron a baleirar de tendas os lameiros que rodean Sabucedo. Aínda queda un día de rapa, pero xa son poucos os que se poden permitir quedar. A do luns é unha rapa para o pobo, na que cada familia pela os seus cabalos en pequenos curros e cercados privados.
Con esta sesión de 'corte e peiteado' remata unha tradición a medio camiño entre traballo e festa. Os cabalos xa están listos para volver ó monte, ata o ano que ven.
