Vivo nunha cidade onde a música adoita ter grande importancia. Tanta que mesmo xuntámonos unha vez ao ano para cantarlle a todas as mulleres chamadas Josefa. A miña cidade é un lugar de vellas tradicións ancorado nun auto odio militante. Onde os seus cidadáns históricos máis representativos poden considerarse o espello evidente das dúas españas irreconciliábeis. Todo na vida da miña cidade ten un aquel de posicionamento político. Mesmo tomar un viño ou comprar uns zapatos convértese nun acto de afirmación ideolóxica. A música non ía ser menos; non é o mesmo a gaita galega a soar no mellor concurso do país que a mesma gaita chiflando na boca dun infante de mariña acompañando ao Cristo de la Buena Muerte. Mas existen ocasións nas que a música une, por motivos descoñecidos e case sempre relacionados con emocións ocultas, viscerais, telúricas.
Na miña cidade houbo unha canción que uniu no sentimento a xentes de todas as condicións e ideoloxías. Uns sons chegados nun momento da nosa historia en que todo estaba perdido. A peor etapa das nosas vidas alá polos anos oitenta. A súa letra falaba de lugares comúns alén das cores políticas. Nunca nada tivera antes tal aprobación entre a maioría dos habitantes da miña cidade. Durante máis de tres lustros aqueles que levamos as súas rúas, as súas paisaxes gravadas a lume no subconsciente fixemos daquela letra o noso himno, a nosa sinal de identidade. A pesar de non gustar do grupo nin de todo o que os rodeaba.
Hoxe todo ese sentimento fuxiu, hoxe o líder dese grupo vendeu parte do seu patrimonio a unha soa opción política. Hoxe esa banda ven de facer a segunda parte daquela nosa canción. Nela falan dunha cidade do século XXI, iso din, porén só vista desde unhas cores políticas determinadas. Practicando algo tan de moda na dereita española nos últimos tempos como é a exclusivización dos sentimento patrimonio de todos. Á miña cidade querémola todos os que traballamos por ela, non só tal ou cal partido. Porén, sobre todo, amar este lugar non ten prezo, non se recibe un salario por facelo. É noxento cobrar pola venda de sentimentos a políticos inoperantes que ven o abismo do seu inminente despido e argallan calquera manobra por gañar uns poucos votos.
Confío en que os meus veciños teñan tan claro como eu que os problemas da cidade resólvense entre todos e non contra algúns. Así que voume sentar tranquilamente a esperar o resultado este domingo mentres leo “Poesía última de amor e enfermidade” de Lois Pereiro, un poeta underground que fuxiu de nós fai xa once anos e que aínda agarda polo seu, máis que merecido, Dia das Letras Galegas. De tódolos xeitos penso que haberá que esperar bastante tempo para que iso aconteza no país do inmobilismo.
