El (nuevo) 'Cura da bicicleta'

Alberto Leiva participará por tercera vez en la emblemática y durísima Quebrantahuesos. El sacerdote incide en que las aficiones de los clérigos son "como as de calquera persoa"
Leiva posa con su bicicleta junto a la iglesia de San Antonio de Padua
photo_camera Leiva posa con su bicicleta junto a la iglesia de San Antonio de Padua

¿Qué tienen en común Somport, Marie Blanche, Portalet, Hoz de Jaca y San Antonio de Padua? La respuesta está en Alberto Leiva. Los feligreses de la parroquia lucense seguramente conozcan ya la afición de su párroco por el mundo del ciclismo, pero a muchos otros les sorprenderá ver a un sacerdote poniéndose un maillot decidido a afrontar por tercera vez la Quebrantahuesos. La prueba es una de las marchas cicloturísticas más emblemáticas de toda España, y como su nombre indica, no es precisamente un paseo.

Para participar en ella, eso sí, no basta solo con tener fe: "A primeira vez que fun estivo ben. É unha proba moi dura porque son moitos kilómetros e non estaa afeito. E iso que nós tampouco vamos a facer marcas ou batir récords, imos a vivir o ambiente, ver as rutas que fan por exemplo no Tour de Francia... Sen embargo, na segunda, indo máis preparado, tivemos mala sorte coa climatoloxía e tiven que abandonar. Subindo o Somport, o primeiro porto, caeu unha tromba de auganeve, e abandonei. Non levaba roupa de abrigo e deume medo seguir, xa que tes que ir ben protexido para poder frenar e manexar ben a bici", indicó Leiva.

El sacerdote reconoció que, para los amantes al ciclismo como él, la prueba tiene "un aliciente especial". Y no es para menos: su fama es tal que la entrega de dorsales se sortea porque la organización no puede afrontar todas las solicitudes: "Os do Club Ciclista Melidense participamos no sorteo todos os anos. Temos sorte e vainos tocando", comentó el párroco, que aseguró que este año va "mellor preparado que nunca".

Antonio Gandoy. "A súa fama era máis merecida. Aínda que ata agora fun o cura das patacas, ser o cura da bicicleta sería un ascenso" 


Las ganas de acudir nuevamente a la Quebrantahuesos nacen de una afición por el deporte de la bicicleta que pervive desde su infancia en Chorén, en el municipio coruñés de Santiso: "Eu levo toda a vida practicando ciclismo. Quizáis a afección propiamente dita comezou aos 15 ou 16 anos. A primeira bicicleta de estrada que tiven foi nesa idade. Antes tería a típica de cross con rodas amarillas, de derrapar e ter aventuras por aí", indicó el sacerdote.

"Saliamos a facer algunha ruta pola contorna. Tamén incluso con algún accidente incluido, como romper algunha bombilla a un coche sen querer. Era unha afección moi relacionada coa amizade cos veciños. É certo que abandonei un pouco a bicicleta cando fun ao seminario, e ademais tiven algunha situación familiar que me impedía adicarlle tempo. Pero xa fai cousa de dez anos recuperei a afección. Cando saín do seminario mandáronme para A Milagrosa, merquei unha bicicleta un pouco boa e volvín á estrada", explicó el párroco de San Antonio de Padua.

Leiva admitió que sus labores como sacerdote complican sus escapadas sobre la bici: "Compaxinar o fin de semana, ao ser cura, é complicado. Cando eu teño libre, a xente soe estar ocupada, e ao revés. O traballo na parroquia dificulta as quedadas que fago co clube de Melide. Pero algún sábado se teño libre intento escapar sen decir moito por aquí", indicó el sacerdote, que a pesar de todo procura rodar todos los días.

"Moitas veces digo que son un rodador solitario. Intento facer algo todos os días. Se fai bo tempo e teño dispoñibilidade horaria saio pola estrada, pero se non fai bo día ou non teño tempo, teño un rodillo na casa e fago unha hora ou hora e media de exercicio. é moi agradecido ter continuidade, xa que se non pedaleas non tes fondo", explicó Leiva.

Día a día. "Existe unha imaxe distorsionada dos curas, como se fosemos algo misterioso, e somos xente totalmente normal"


El clérigo reconoció que, a día de hoy, todavía hay gente que se extraña por ver a un cura con aficiones fuera del mundo eclesiástico: "Eu creo que é unha imaxe distorsionada do que realmente é un cura e da súa vida como cura. Os curas somos xente e temos as nosas afeccións. A un gústalle o cine, a outro os coches e a min gústame a bicicleta. Nese sentido, a vida dun cura é totalmente normal", explicó el sacerdote.

"Eu collo o dito de que o roce fai o cariño. Na medida que nos tratamos curas e non curas, desmoronanse esas construccións que son froito dunha imaxe que ten a sociedade e distorsiona o que é un cura. Sempre digo que eu nacín nunha aldea, fillo de xente normal, e cos mesmos problemas ca un rapaz calquera. Simplemente sinto que teño que vivir así. Igual que outro ten vocación de xornalista ou doutra tarefa, eu téñoa de cura. É certo que existe esa barreira, ese velo que cubre a vida dun cura, que ten un algo misterioso, como se fose algo extraño. Pero para nada é así", aseguró Leiva.

A pesar de su afición por las bicis, el sacerdote asegura que su intención no es heredar el apodo del mítico Antonio Gandoy, 'O cura da bicicleta'.

"A súa fama era máis merecida. Era o seu medio de transporte, un símbolo de humildade e cercanía", indicó, aunque admitió entre risas que "unha bicicleta segue sendo unha bicicleta": "Ata agora fun o cura das patacas. Se me chamaran o cura da bicicleta, sería un ascenso", expresó.


Comentarios