"Todo o que sexa pasar de dez é vicio"

O barrio
photo_camera O barrio

AO FÍO das doce comeza o «mercado de trucos». Estes «trucos» non son precisamente trucos quinegráficos. Trátase dunhas mozas arrabalseiras que practican o hetairismo -dalgún xeito hase chamar- vergoñante e acobado, oficiando a Venus fóra do templo. A unidade monetaria deste emporio erótico é o peso que, como ben se sabe, é a unidade métrica do deleite...

Ánxel Fole / Lugo

Como el San Froilán suponía un exceso de parroquia en los Barrios Galantes de nuestra ciudad, los templos del amor tenían que reforzarse con ganado de otras plazas, para lo cual era preciso una operación concertada que era llevada por las dueñas con cierta cautela debido a la competencia. Uno de estos templos no santos era el de la Valenciana o casa de la Vicenta. Su dueña, que era doña para las gentes de su barrio, gozaba de un buen ganado, respeto y consideración. Difícilmente en esta clase social podía encontrarse una doña, en donde a la mayoría se les conocía por sus nombres de guerra: La Apache, La Poleira, La Lunares, Zumba, Matilde, etc.

Pepe Barreiro / Lugo

Non é por me gabar, pero nunca me faltaron rapazas. Que a xuventude de antes tamén facía o que podía? O que eu digo é que «pecado oculto é medio perdoado». Fun aprezado polas mulleres e moi bo con elas.

Andrés da Mámoa / O Páramo

Unha vez fun co Cerén de Piñeira á ribeira; levamos dúas mozas e xa sabe, éramos mozos novos, fixemos xantar e comemos. Despois de comer fomos cada un coa súa, e xa se sabe, elas eran gaiteiras, e xa se sabe, nós eramos mozos... Cando voltamos para a adega elas entraron para levarse algo. Eu quedei mirando por un burato da pechadura escoitando. Dicía unha: «María, comer comemos e bebemos ben, pero as carallas viñan rabiosas».

O Señor Larido / Monterroso

No Sifán empezaron a hacer memoria de aquel incendio que destruyó Santander en el 1941, avivado por un vendaval que afectó a todo el norte y que se dejó sentir fuertemente en Lugo. Tomó la palabra un personaje muy conocido de la época al que apodaban ‘peito de cabalo’, Savarey Peito de Cabalo, para ser más exactos. Contaba Savarey ufano: «Pois a min pilloume o vendaval na casa da María (explicó que la casa de la María era un prostíbulo que había en la zona donde ahora está el Cementerio de San Froilán)». Sigo: «Entón a María díxome que non podía volver a Lugo coa que estaba caendo; total, que quedei durmir con ela e boteille… 15 polvos!». En ese momento Máximo, un célebre camarero que echó muchos años en la casa, interrumpió la narración y dirigiéndose al protagonista de la historia dijo en voz alta: «Señor Savarey, en materia de polvos, todo o que sexa pasar de dez é vicio».

Francisco Rivera Cela / Lugo

Al ser el encargado de los recreos, vigilaba ojo avizor el tiempo que pasaba cada uno dentro de los meaderos para detectar aquel que pudiese hacer cosas feas y cuando alguno se retrasaba, aporreaba la vieja puerta de madera urgiendo la salida... como si no hubiese tiempo a lo largo del día para hacer lo que él tanto temía.

Carlos Varela Prieto / Monforte de Lemos

A una furcia le zurraran con una estufa. El Cabezón, su hombre, lleva años flagelándola, propinándole somantas e incluso la dejó sin dentadura de un sopapo. Los vecinos se habían habituado a los gritos, ya no hacían el menor caso. El Cabezón debe ser un punto de cuidado, veterano de mandar a la hetaira a los hospitales, pero el día pasado le batió la cabeza con una estufa. No se enarbolan estufas así como así, y a Lugo le cabe tal vez la gloria de ser precursora de tales arrebatos. La conducta de este energúmeno será imitada. La víctima fue ingresada en la Uvi, en estado grave, pero ¿cómo era el calentador? ¿Era eléctrico o de butano?

Álvaro Ruibal / Lugo

A dobraxe de películas porno en alemán é o traballo máis fácil e mellor pagado da miña vida. O xemido é idioma universal.

Lois Pereiro / Monforte de Lemos

Tiña unha amiga que era corista de Celia Gámez. Aquela corista adornaba un home. Eu tiña bigote. Deume por levar un de Dalí. E díxome ela: «Non te dou máis bicos, que se me meten las barbas en la boca». Polos bicos afeitei o bigote e nunca o volvín a deixar. E xa aquí, dando un paseo pola rúa da Raiña, cando llo contei a un amigo dixo: «Pois fas o seguinte. Verás como che dá resultado. Deixa bigote e úntao con manteiga e azúcar. Verás como che lamben o bigote».

José Manuel Pol Herbón / Lugo

No podía faltar el personaje de la joven Volpina, otro muy singular de Amacord, la cual en su deambular, a los atardeceres, por el malecón de Rimini, y para sofocar sus calenturas, siempre estaba presta a cabalgar sobre la moto del salido de turno, y sobre él en la arena de la playa. En mi pueblo no hay mar, y en mi barrio, la pájara en cuestión revoloteaba a la puesta de sol por la chopera del Vivero, y mitigaba su fulgor y el del prójimo, sobre la hierba, a orillas de un cantarín riachuelo, el Morín, que es el que dió nombre a nuestro barrio.

Carlos Albo / Morín / Monforte de Lemos

A nosa nai estaba a nadar unha miga sen se afastar demasiado, dándonos tamén as primeiras leccións para que aprendésemos. Toda a súa preocupación era entón que non se lle apegase a túnica ao corpo pois algúns señoritos adoitaban ir á praia de voyeurs, poñéndose se cadra enriba dunha duna con anteollos para sorprender a algunha das que saían da auga. Había, por iso, para as que se mudaban nas casetas, uns armadellos de paus con lonas montados en rodas que o bañeiro empurraba ata perto da auga, e delas surtían as donas coma paxaros da gaiola. As máis modernas non levaban túnica senón un traxe de baño de dril azul, casaca e pantalón, que as libraba dos inconvenientes da túnica.

Luis Tobío / Viveiro

Eu comecei aos cinco anos. Sí, aos cinco anos fodín a Marisé. Fomos para a beira da lama. Iamos os dous coas vacas, deitámonos alí na Puza, sacamos as cousas e cando lle acheguei o meu pitiño ás cousas súas, dixo: «Xa está». E acabamos. Esa foi a primeira relación e quedamos os dous satisfeitos. Para min as relacións foron algo normais. Vías os animais, vías todo e despois vías os máis grandes.

Afonso Eiré López / Riopedroso / Laxe / Chantada

Bailabas cando chegaban as festas. Nós acudiamos sempre ao Sanfiz, o San Antón Abade, que era en Fingoi e desde alí volviamos cando xa tiñamos certa idade polas Saamasas, polo Rato. Tamén ás verbenas do San Froilán. Ás rapaciñas do barrio íamolas ligando dentro do que é posible ligar nesas condicións. Ás veces ata nos achegababamos ben. Se tiñamos moita sorte, aquilo estaba cheo de carballeiras, había millo, e aí tiñas alguna posibilidade de facer o que facías, ou ao menos de tentalo. Despois, cando comezabas a moverte noutros ambientes, porque xa coñecías compañeiras que estudaban contigo, mudaban máis as formalidades e non lle podías coller a man á moza, aínda que cando no te vían, collíaslla.

Paco Martín / Lugo

En otro tiempo tuvo fama la taberna de O Tarabelo, en Recaré. De alguna conversación escuchada furtivamente saqué yo de niño la conclusión de que aquel era el único sitio de la redonda en el que se podían comprar preservativos, en un tiempo en que eran material ciertamente sensible.

Miguel Vila / O Valadouro

Comentarios