"Cando eramos rapaces cortababamos a mondadura completa dos kiwis para lanzala ao chan. Mirabamos a forma na que quedara porque a letra que se podía ler era a inicial do nome da futura namorada", conta Xavier Queipo.
O escritor compostelán, asentado en Vigo tras unha vida de biólogo da Unión Europea en Bruxelas, fai súa unha frase do editor Constantino Bértolo: "Os algoritmos son a ideoloxía do noso tempo". Seguindo esa premisa, escribiu Algoritmos (Galaxia), que presentou onte en Lugo. "O libro é fragmentario, multuiforme, contén varios estilos e tamén microcontos, notas, poesías e reflexións", indica.
Todo contén esa secuencia de datos que é un algoritmo sometidos a un caos controlado, como pode ser a influencia da gravidade na caída dunha mondadura para conducir cara ao amor. O texto de Queipo móvese de xeito aleatorio. "Falo das librerías de vello, onde podes atopar unha obra excepcional", como lle aconteceu a el con Prehistoria dos estiarios do francés Hubert Nyssen, "un poeta que coñecía".
Salta dese asunto de tesouros de segunda man a contar sobre outros tesouros, como os descubertos en persoa por Marco Polo. O explorador veneciano "nunha escribiu un libro, o relato das súas viaxes contoullo no cárcere a alguén que sabía escribir en francés, que era o idioma da época para estas cousas". Os tesouros conviven coa descrición que Xabier Queipo fai do día "no que morreu Julio Cortázar", o 12 de febreiro de 1984, "cando me sentín tan mal como se perdera un amigo meu", ou coa estadía de Hemingway en Cuba.
Xavier Queipo define o ton do seu libro como "prepandémico pola ledicia coa que escribo"
O escritor, xubilado este ano, viaxou incesantemente durante a súa vida laboral. "Había tempadas nas que collía tantos voos que non sabía se vivía nun avión ou na miña casa". A única vantaxe de estar continuamente desprazándose dun país a outro era que aproveitaba "os requicios de tempo para escribir textos, unha boa parte deles recollidos neste libro".
Ese condicionante determina que Algoritmos teña carácter fragmentario, conectado sen solidez. "Hai notas de lectura, artigos, entradas sobre cinemas, exposicións; iso vai acompañado de digresións culturais e políticas".
Xavier Queipo define o ton do seu libro como "prepandémico pola ledicia coa que escribo, ao estar redactado entre 2011 e 2018, cando pensabamos que viviamos no mellor dos mundos posibles". Polo que "non ten a angostura", en referencia a medicina que se usa como licor, "senón a queipostura, que é a posición ética, estética e política do seu autor".
Daquela, "estaba lendo a autores franceses, como Pascal Quignard e o seu Vida secreta, a Roland Barthes, a Jean Daniel e mesmo a Fernando Arrabal, co seu O enterro da sardiña; uns libros que, entende, influíron en que "a sintaxe de Algoritmos teña máis que ver co francés e mesmo co inglés" que co galego no que foi escrito orixinalmente.
A maiores do idioma, hai presenza galega no volume a través de "pizzicatos de Cunqueiro". Aclara que, a maiores da técnica para tocar o violín, "a palabra pizzicato fai referencia en italiano ao acto de esparecer un condimento, como pode ser o pirixel, sobre unha comida".
