Letras que fluyen como gotas de agua

Fallados los premios de relatos cortos para escolares convocados por la Confederación Hidrográfica del Miño-Sil y El Progreso
El Miño, a su paso por Outeiro de Rei. AEP
photo_camera El Miño, a su paso por Outeiro de Rei. AEP

Los ríos, el mar, las gotas de agua y, sobre todo, la conservación de los recursos hídricos movieron a decenas de escolares de Lugo a escribir y a participar en el concurso de microrrelatos convocado por la Confederación Hidrográfica del Miño-Sil y el diario El Progreso.

Milagros Sierra, del departamento de comunicación de la CHMS y José Manuel Freire, redactor jefe de El Progreso, formaron el jurado que decidió los ganadores.

En Primaria, el primer premio es para Iker Agrelo Rodríguez, del Ceip de Muimenta, que habla del ahorro del agua en un original rap. El segundo se va al Ceip San Xoán de Becerreá, en concreto a Iván Díaz González, también de sexto curso, que sintetiza en una poesía el valor del líquido elemento.

En Eso, el mejor trabajo lo presentó Chaymaa Amernis Talhimt, de 14 años, que estudia en el IES San Rosendo de Mondoñedo, que escribe sobre el agua contaminada de un pueblo de Nueva Delhi.

El segundo es para Ana Lestao Ben, del IES Perdouro de Burela. Los dos primeros clasificados recibirán una tablet y los dos segundos, una cámara fotográfica. El día 6 se hará la entrega de premios.

PRIMARIA - PRIMER PREMIO

Iker Agrelo Rodríguez, 6º Ep, Ceip Plurilingue de Muimenta

O rap do aforro da auga

Se a auga queres aforrar o noso
tratamento terás que cumprir
e se non o as facer xa podes ir
marchando de aquí.

Para lavar as mans non é
necesario abrir a billa a toda
presión, e cando remates péchaa e
bótate xabón.


O rap do aforro da auga é o
mellor, non hai ningún coma
este, tes razón, con este rap da
sorte aforraremos a nosa auga e
ecolóxicos nos volveremos.

Para lavar a comida non esquezas
poñer o tapón e así aforrar a auga
do meu corazón.


Non esquezas os nosos ríos, o
Miño, o Eume e todos os demais,
porque son importantes como este
rap.

Esa auga que nos dan, canto
temos que aprender para non
desperdiciar, a nosa auguiña dos
ríos da sorte, grazas a eles existe, a
vida e a morte.

O rap do aforro da auga é o
mellor non hai ningún coma
este, tes razón, con este rap da
sorte aforraremos a nosa auga e
ecolóxicos nos volveremos.

PRIMARIA - SEGUNDO PREMIO

Iván Díaz González, 6º EP, Ceip San Xoán de Becerreá

A auga

Nas fontes, nos ríos,
nas lagoas e no mar.
Corre a auga,
sen parar.


Como vemos tanta auga,
non a paramos de gastar
e este ano de tanta seca,
témola que coidar.


Regalo da natureza,
non se pode desperdiciar,
como se fose un diamante,
témola que gardar.


Se a billa tes aberta,
acórdate de pechar
e se hoxe queres un baño,
a ducha vouche recomendar.

Pinga, pinga,
as plantas fas medrar,
Rego o rego,
o lume has apagar

ESO - PRIMER  PREMIO

Chaymaa Amernis Talhimt, 3º Eso, San Rosendo de Mondoñedo

El agua contaminada

Mileina es una niña que vive en Nueva Delhi con sus padres. En frente de su humilde casa está el río Yamuna, uno de los ríos más contaminados del mundo. Para llegar a lo que se podría llamar colegio debe atravesarlo con una especie de balsa hecha con ramas de los árboles que apenas soporta a una persona.

Ayuda mucho a sus padres que están muy enfermos por la falta de nutrientes, ya que hacen lo posible para que por lo menos coma la pequeña, la comida es sacada de la basura y el agua es extraída de un pozo. Un día mientras Mileina y su madre caminaban hacía el pozo con barriles en la mano, vieron a lo lejos cómo varios ciudadanos se encontraban tirados en el suelo llorando. Al preguntar qué estaba pasando, la madre de Mileina casi se cae al suelo, mientras que a la niña le caían lágrimas por las mejillas: ya no salía agua del pozo y sin ella el pueblo no podría hidratarse, asearse, cultivar su comida, cuidar a sus animales, lavar su ropa y sus casas, purifi carse para sus ritos…

A la gente no le quedaba más remedio que beber el agua del Yamuna, aunque sabían las consecuencias que tendría eso.

Pasaron dos días y la familia de Mileina se moría de sed por lo que no les quedó más remedio que ir a beber del río. Allí se encontraron con mucha gente que no se encontraba bien, pero aun así bebieron. Al día siguiente todo el pueblo, incluyendo Mileina y sus padres, empeoró hasta sentirse gravemente enfermos. Mucha gente del pueblo y los padres de Mileina murieron. La vida de la niña dio un giro de 180º. Desesperada y sin saber qué hacer, decidió reunirse con un grupo de gente para limpiar el río. Limpiaron todo lo que pudieron durante semanas, y consiguieron un gran resultado: los ríos y las calles del pueblo estaban muy limpios y con el paso de los meses la vida volvió al Yamuna.

Juntos hicieron unas normas de convivencia para conseguir un pueblo mejor: recoger el agua de la lluvia para aprovecharla cuando fuese necesario, guardar el agua con la que friegan los platos para limpiar las calles, reutilizar el agua de aseo para regar los cultivos, establecer turnos de recogida de desechos para reciclarlos y mantener limpio el barrio. Y es así como un humilde y horrendo pueblo se convirtió en uno de los pueblos más limpios y prósperos del lugar.

ESO - SEGUNDO PREMIO

Ana Lestao Ben, 1º Eso,  Ies Perdouro de Burela

Pingas necesarias

Choro. Si, choro. E para min non hai nada peor que chorar, porque sinto que me desfago, que me derreto, que desaparezo, que me perdo e que perdo vida, que morro.

E por que choro se me dá malas sensacións? Porque ás veces non se pode evitar chorar, faise inevitable. Estou estragada, Estou rota pero a miña dor non vos é dor física senón dor psicolóxica, dor mental, un cravo cravado no corazón… Se o puidese arrincar para sempre do meu interior…

Comezarei desde o principio. Se me desfago ao chorar é porque estou feita do mesmo que as bágoas: de auga. Do mesmo que as bágoas, que as gotas de choiva, que a auga da fonte, que o mar, que as nubes brancas no ceo... Estou feita do mesmo e ao mesmo tempo formo parte diso. E do mesmo que ti que estás lendo isto, que tamén estás feito de auga, que a necesitas para vivir e que vives rodeado dela. Pero malgastádesme e estragádesme.

Eu estou nas vosas billas e vexo como me malgastades. Estou no mar e vexo como me ensuciades. Estou nas nubes e vexo como me contaminades. Como me tirades sen pensar nin un só momento no que podería pasar se eu morro?

Non vos dades conta de que son tan necesaria coma a luz do sol e coma o aire, de que vos dou vida a vós, de que tamén llela dou aos animais e ás plantas que tedes ao voso redor, de que vos axudo a ter limpas as cousas, desde a roupa ata os pratos pasando polo cuarto de baño, de que vos permito ducharvos e, de vez en cando, bañarvos, porque isto supón un grande esforzo para min, de que axudo aos deportistas a estar hidratados nas competicións e aos artistas a limpar os seus pinceis despois de pintar, de que vos traio o peixe que vos dá que comer e onde traballar, que vos traio a chuvia que rega as colleitas. Pero sobre todo fágovos felices a todos, aínda que non me deades as grazas.