"Este sábado dou o meu último concerto de 2021. Vaia animalada de ano", comentaba Grande Amore esta semana nas súas redes sociais. Nuno García Pico (Valadouro, Lugo, 1995), que ademais de desenvolver o seu propio proxecto forma parte de Oh! Ayatollah e de Los Rastreadores, está graduado en Filosofía e agora mesmo estuda Comunicación Audiovisual en Santiago. Á parte de todo o que conseguiu este ano (o seu disco superou as 300.000 reproducións), hai uns días deu un par de concertos en Sevilla dentro do encontro Monkey Week e puxo ao público a berrar as súas letras en galego. "Iso foi demencial".
Como está resultando a xira de presentación do seu primeiro disco?
Moi ben. A verdade é que saíron moitas datas. Moitas máis das que esperaba que podían saír cando saquei o disco.
Pediulle nun tuit a Pedro Sánchez, hai uns meses, que lle deixase dar concertos coa xente de pé bailando e cumpríuselle o desexo.
É que, a ver, a diferenza é moi grande. A un cuarteto de violonchelos igual non lle afectou tanto este rollo. Pero a miña música non se adapta especialmente ben ao formato covid. Porque é bastante animada e porque ten ese toque, eu que sei... violento? Non, violento tampouco... Visceral. A maiores, eu mesmo, que xa teño tendencia ao pesimismo, cando vía á xente aí sentada, separada entre ela metro e medio, á metade do concerto xa me quería ir para a casa porque pensaba que o que estaba facendo era terrible e non lle estaba gustando nada a ninguén. Os primeiros concertos de pé que dei foron a comezos de outubro en Madrid e en Vigo. Iso foi a gloria. O outro era demoledor.
É que o que vostede fai, segundo o definiu Mondo Sonoro, é unha "tormenta eléctrica".
Por iso mesmo. Visto dende fóra aquilo tiña que ser unha loucura: un tipo poñendo bases electrónicas máis ou menos fortes, berrando, e a xente quietiña, en cadeiras separadas, véndoo. Era un contraste tolísimo.
"A miña música non se adapta especialmente ben ao formato covid. Os primeiros concertos que dei en outubro foron a gloria. O outro era demoledor"
Que diría que caracteriza o que fai Grande Amore? Nesas cancións súas aprézase unha honestidade brutal.
Carai! Grazas!
Ten confesado que conta nas cancións cousas que non lle di nin aos seus amigos.
Ah, si, iso é verdade. De feito, cando mo preguntaches xa me estaba indo aí porque é como ese lugar mental seguro que teño. Si, nas letras digo cousas que non lle conto a ninguén. Podo parecer moi punki e tal, pero realmente son unha persoa moi introvertida. En segundo que temas, esaxeradamente introvertida. Hai moitas cousas das que abertamente non falo con ninguén, pero logo si que me sae poñelas nas letras. Despois, definir o que fago, dicir que me caracteriza a nivel estilístico, cústame moitísimo. Porque calquera comparación paréceme grandilocuente. "Hago algo en la onda de..." calquera grupo que me flipa. Eu que sei, The Cure. Como vou dicir iso nunha entrevista? Sería de loco perdido soltar algo así. "Lo que hago recuerda a The Cure". Si, home, si. O que se di por aí é que teño un toque postpunk ou máis industrial e si, iso é certo. Pero, se me pides a min que defina o que fago, tiro polo das letras.
Nelas nótase un pouco o filósofo que é.
Pode ser, pode ser.
Cantos mozos de vinte e poucos anos escriben cancións que falan da morte, da tristeza, do medo...?
Xa. É que son temas que eu teño moi presentes! A morte, por exemplo. Mira, de feito, agora que o proxecto funciona bastante ben e os meus colegas me din que a partir de aquí xa todo vai ser unha loucura, eu penso que que va, que probablemente a miña vida vaia ser igual, estar na casa, na miña habitación metido, pensando na morte. Non todo o día tampouco, pero unha parte importante del seguro.
Se é que o seu hit xa se titula directamente Esta pena que a veces teño.
É probablemente a canción que máis me mola, porque é a letra coa que máis identificado me sinto.
Algo de retrato xeracional tamén hai neste disco?
Non adrede, pero probablemente algo diso hai. Quero dicir que non me sentei a escribir pensando: vou retratar á miña xeración. Deixando a pandemia á marxe, cando me puxen a facer este disco estaba nun momento, como o resto dos meus compañeiros de Santiago, no que algo rematara para todos dalgún modo. Quero dicir que os meus amigos de Burela, cos que vivín todos os anos de carreira, estaban marchando. Cando acabas a carreira é o que hai: ou quedas aí traballando, que foi o meu caso, ou toca marchar. Os que supostamente ían ser os anos máis felices, despreocupados e locos da miña vida remataran. E tampouco foran para tanto, a verdade. Nese punto entendo que está moita xente da miña idade máis ou menos e si que podo estar describindo as nosas agonías. Pero xa che digo que non foi voluntariamente, simplemente eran as cancións que me saían.
Dous dos temas que sacou con Mundo Prestigio son Mundo Nuno e Nunomanía. Preocúpalle a fama?
A ver, se eu dixera que lle teño medo á fama é como se dixera que lle teño medo a ir pola rúa e que me ataque un hipopótamo salvaxe. Para Rosalía terlle medo á fama pode ser un problema urxente e importante, pero no meu caso... Que si, que me coñece algo de xente, pero pouquísima. Mira que eu son unha persoa moi atormentada, pero non tería sentido que me erguese pola mañá pensando: "Ay, Dios mío, la fama, la fama, que viene y me va a comer!". Sinceramente, non creo que sexa un problema do que me teña que preocupar.
"Son moi mitómano e fascinábame o que supostamente era a vida do rock and roll. Ao final resultou, ao dedicarme a isto, que a miña vida é moito máis parecida á dun transportista"
Pero si que canta sobre iso.
Pero porque son moi mitómano. Hoxe todo iso é como moi de antes e queda como moi antigo, pero a min fascinábame o que supostamente era a vida do rock and roll. Ao final resultou, dedicándome a isto, que a miña vida é moito máis parecida á dun transportista.
Non lle creo nada.
Pois é totalmente certo. Mira, hoxe mesmo vou coller a furgoneta para estar con Ortiga á noite en Valladolid, mañá en Oviedo e pasado en Madrid. Logo volvo a Madrid para axudarlle a un colega cun videoclip... Quero dicir que, ao final, ou estou na casa escoitando a The Cure e pensando que se vai acabar o mundo ou estou por aí chupando quilómetros. Faime graza toda esa mitoloxía porque dende crío me marcou. Pasei moito tempo na habitación lendo a Rolling Stone e escoitando a Led Zeppelin. Si que é verdade que falo nalgunhas letras deste tema, pero un pouco en plan parodia ou en plan coña. Fágoo porque me fascina e me fai graza ese universo, non porque se achegue nin minimamente á miña realidade.
"A vida é unha festa", canta en Esta cruz. Éo?
Para algunha xente si. Non para min. Eu son unha persoa moi ansiosa, moi pesimista, sempre preocupada, sempre dándolle voltas a todo. Mira, un exemplo. Hai uns poucos días estiven no encontro Monkey Week de Sevilla. Obxectivamente, un dos concertos que dei alí, o do Cartuja Center, foi o mellor da miña vida. Estaba petado de xente, cantando as letras... En Sevilla! Era demencial. Calquera persoa normal, como por exemplo Chicho, que tamén tocou alí, despois do concerto estaría disfrutando da vida. Eu non. Xúroche que eu estaba dándolle voltas ao recinto, con Josiño [Carballo, o seu manager], preocupado pola furgoneta, rompendo a cabeza con a onde había que ir ao día seguinte, con que había que recoller... Hai xente que si, que sabe gozar da vida, pero eu son demasiado atormentado, esaxeradamente atormentado. E moitas veces sen vir a conto sequera.
A súa última colaboración foi con Mundo Prestigio. Aí está tamén Los Rastreadores, que creou con Ortiga. Gústanlle as colaboracións?
Moito, moito. Como seguro que xa percibiches, son unha persoa que se raia demasiado con todo. Á hora de facer música tamén. Cando a fago eu só e quedo satisfeito, a sensación é inigualable. Pero pásame pouco. Polo xeral, o proceso de facer música con outra xente gózoo moito máis. Un amigo meu, Xaime [Miranda, o realizador dos seus videoclips] di que moitas veces as colaboracións funcionan mellor porque non tes todo o tempo esa necesidade de estar proxectando o que eres. Porque iso é así: cando firmas unha canción queres que sexa cento por cento túa. Hai aí como unha carga que, ao final, acaba sendo contraproducente. Cando traballas con outra xente tes outra visión máis despreocupada e curiosamente moitas veces acaba saíndo todo mellor e incluso o resultado reflicte mellor o que queres facer. A min pásame así tal cal. Tanto o EP con Los Rastreadores como o EP con Mundo Prestigio saíron de corrido e de xeito súper fácil. Se o tivera que facer eu só levaríame moitísimo tempo, daríalle mil voltas a todo, a cousas que moitas veces dan igual, que non son máis que pura obsesión. Nas colaboracións fago cousas que doutra maneira non tería feito.
Falando de encontros e colaboracións, que importancia ten o Hevi [rapeiro e produtor que ten traballado con Novedades Carminha e Boyanka Kostova, entre outros] no seu traballo?
Sempre o digo, a nivel musical foi a persoa que máis me marcou na miña vida. Ten unha visión da música que eu non lle coñezo a ninguén máis. É difícil de explicar, pero ten unha visión totalmente desprexuizada, unha mente completamente aberta a todo... Igual que cho digo eu seguro que cho di calquera que o coñeza. Porque non é só a importancia que tivo para min, é a importancia que tivo na música galega. É unha figura fundamental. Isto xa parece que soa a documental da Televisión de Galicia, pero é que é a pura verdade. Dígoche máis: é unha figura clave non só da música en Galicia. Porque el é o produtor do que para min é o disco máis rupturista de Novedades Carminha, Campeones del mundo. Pois agora, cando ando por aí adiante e escoito a música que fan moitos grupos, vexo que están moi influenciados por ese disco. E ese disco é moi Hevi. Non sei se el é consciente diso, seguro que si, pero igual marcou a traxectoria dun rapaz, eu que sei, de Murcia. Un tipo de Rocha Vella! Iso é algo fascinante. O mundo é moi pequeno e, ás veces, basta que alguén teña unha idea para que despois voe.
Fichou por Ernie Records a comezos de ano e inmediatamente publicou disco con Los Rastreadores. En maio sacou o álbum de Grande Amore e hai uns días outro EP con Mundo Prestigio. Menudo ano o seu.
Aínda estiven calculando o outro día na casa e creo que saquei 20 ou 21 cancións este ano. Unha burrada. En clase de guion falamos moito do que se chama a viaxe do heroe, iso de que entre que comeza a peli e acaba o personaxe debe ser o máis distinto posible para que haxa a máxima evolución. Facíame graza a min mesmo pensar en como me pasara algo diso a min. Porque empecei o ano con restricións máximas, pechado na casa, pensando "vaise acabar o mundo e nada ten sentido". E en decembro aquí estou, pensandoigual que nada ten sentido e que se vai acabar o mundo, pero cun disco que funcionou moi guai, o EP de Los Rastreadores, a colaboración con Mundo Prestigio, moitos concertos... que puideron ser moitos máis, pero que para ser un ano de pandemia, non estivo nada mal. Foi un ano moi intenso para min, si, no que pasaron moitas cousas. Agora penso no mes de xaneiro e podería dicirche que aquilo pasou hai sete días ou hai sete anos.
"Teño moi presente como compuxen estas cancións sobre as miñas raiadas, só no meu cuarto, en pixama e bebendo zume do Carrefour. Ver agora á xente cantándoas entregadísima é como se lle pasara a outro"
Mencionou xa o seu paso pola Monkey Week de Sevilla. Fixo vostede cantar ao público andaluz os seus temas en galego.
Fóra bromas: iso non son capaz de entendelo nin a día de hoxe. En canto saín e vin a toda aquela xente alí xa me pareceu unha loucura, pero cando empezaron a cantar as letras foi algo incrible. Porque vale, que souberan a de Esta pena podía ser ata medio normal porque é o meu tema máis coñecido, pero as outras... Xúroche que había momentos nos que me pasaba isto que lle pasa a Isabel Pantoja cando fai que se emociona e ten que parar de cantar. Xireime nalgún momento en plan "calma, calma". Foi incrible. Non se trata de valorar máis o que che pasa fóra nin nada diso. Pero, a ver, o público cantando os meus temas en Sevilla! Iso é moito. Porque ademais non podo evitar ser vítima de min mesmo. Teño demasiado presente que compuxen estas cancións sobre as miñas raiadas só no meu cuarto, en pixama e bebendo zume do Carrefour. E despois ter diante a toda esa xente entregadísima cantándoas paréceme imposible, como se lle estivese pasando a outro.
E, sen embargo, acaba de saír un estudio do proxecto socio-educativo Ao Son da Nosa Música que conclúe que o 40% da rapazada non coñece ningún grupo en galego.
Realmente a min tampouco me sorprendeu tanto. É unha miseria e unha tristeza que pase, pero esa é a miña experiencia. O meu público, por exemplo, non é a rapazada. A miña rapazada nos concertos pasa toda dos 35 anos. De feito, no Spotify ti podes saber, ademais de onde te escoita a xente, que idade ten. Pois eu teño unha porcentaxe de oíntes de máis de 60 anos bastante máis alta que de menos de 18. Iso de rock and roll, punk e chavalada hai anos que é mentira. Ves vídeos de grupos que a min me fascinan, eu que sei, Sleaford Mods, dos que falo moito sempre, e a media de idade igual son 45 anos. A rapazada escoita outras cousas. Agora xa van estando aí os Boyanka Kostova, os Verto, que si que conseguiron chegar á xente dos institutos. Pero seguen sendo poucos referentes en galego para o que podería considerarse música urbana. O bo é que cada vez hai máis. Eu con 15 anos sabía que existían Heredeiros da Crus, pero non penses que escoitaba tampouco moita música en galego. É a verdade.
Por que se considera o último romántico?
Isto non sei se debería contalo, porque a historia real, como pasa case sempre, é moi pouco épica. Era mellor que cada un se montara a súa propia película ao escoitar a canción. A ver, antes da covid eu traballaba de DJ nun pub de Santiago. A xente imaxina que, se traballas no ocio nocturno, tes que ter un nivel de interacción social bestial. Pero realmente non é así e menos para min, que son moi cortado. Tiña un colega que viña moito por alí e me facía moitas coñas con iso. Ríase de min dicíndome que era o último romántico, por iso de que era moi pouco lanzado. Fíxome graza e quedou aí. Xa está, xa o contei.
