A chamada

'A Chmada' é o relato de Xerardo Vidal, que resultou gañador do certame Contos de Verán

TELEFONÁRONO  unha mañá. Tardou en atender a chamada; sempre adormecía tarde, de xeito que durmía ata as once un sono suorento, para se erguer mallado. Foi para aló vestido só co pantalón de chándal; a friaxe das baldosas do corredor espeliuno.

Era unha funcionaria do Sergas. Disque estiveran comparando os datos que figuraban ao seu nome na súa base cos da Tesourería da Seguridade Social. El, mecanicamente, intentou adiviñar de que maneira o ameazaría ela con retirarlle a tarxeta sanitaria por ser desempregado de longa duración. Mais o asunto non era aquel.

Un dos datos non cadraba: figuraba unha data de nacemento distinta en cada base, resultando unha diferencia de tres anos entre unha e outra. Como puidera ser aquilo?, quixo saber el. Probablemente houbera un erro daquela, durante o proceso de dixitalización das bases da Seguridade Social: premeran unha tecla trabucada, que tanto tempo despois rematara por desencadear un conflicto tan urxente que requiría notificación telefónica ao interesado.

«Ha ter que ir co carné de identidade e solicitar que llo corrixan», dixo a funcionaria á outra banda da liña.

«E a min que máis me ten unha errata mecanográfica?». El axotou o sono das cordas vocais a forza de varios golpes de voz.

«Mire  que  lle  poden  xurdir atrancos máis adiante por causa diso».

«Coma cales?».

«Podería ter problemas para cobrar a pensión de xubilación, por exemplo».

A funcionaria non debeu entender por que el se botara a rir baixiño. Engadiu, dubidosa e amolada a partes iguais:

«Vaia, eu avísoo. Se quere ir, vaia. Se quere. Vostede verá. Bos días».

El agradeceu sen dar refreado o ton burlón que brincaba na súa gorxa coma un cabalo rabudo. Colgou.

Faltábanlle uns trinta anos de cotización (ou corenta, xa nin idea exacta tiña) para acadar o dereito a reclamar unha pensión do Estado, e deixaba a barba moi recortada por mor das canas, e xa case non accedía ao Infojobs pola preguiza que lle daba saber de antemán  o que (non) había atopar, e rara vez sabía que día era ao acordar; o seu calendario era o futbolístico: se había Champions, sabía que estaba no medio da semana; e ao contrario se había xornada de Liga.

Aínda riu baixiño outro pouco, abaneando a cabeza con calma. Non se explicaba como demo puidera acontecer cousa semellante. Había anos que todo lle parecía incrible, desde o xeito de tomar as curvas dun condutor calquera nun cruzamento cunha rúa estreita ata a arquitectura racionalista das casiñas abandonadas de dous andares do seu barrio. Mais aquilo era o cúmulo.

Tivo gana de telefonar a algún amigo para contarllo. Pero quieto: había un obstáculo definitivo. Todos tiñan un traballo e un coche familiar con cadeira portabebés no asento traseiro. Decatouse, melancólico, de que xamais lle pillarían o chiste á situación. Nada, pois. Pousou amodo o auricular. Aínda non era media mañá. Sentou no balcón e mirou pasar a xente. Movía os beizos, dubidoso.

Á mañá seguinte, cedo, xa había unhas trinta persoas a murmurar cos ollos fixos na pintada en letras verde fosforescente na fachada da Subdelegación do Goberno.

Comentarios