"Eu estou aquí porque un día choveu", conta quen ben sabe contar, José Antonio Ferrín Amarelle, oriúndo de Barro, en Pontevedra. Era un día que el tiña que facer un traballo que a choiva suspendeu, e por iso foi visitar a un amigo seu na comarca da Ulloa. A raíz desa visita, instalouse alí, e ao pouco tempo coñeceu a que hoxe é súa compañeira, unha das integrantes da cooperativa Milhulloa, en Palas de Rei.
Anos antes, un amigo seu subiu ao seu piso de Negreira, e despois de ver a súa terraza, díxolle: "Amigo, estás tolo!". Pero tamén podería dicirlle que era un poeta, un poeta que ten como materiais a terra, o mofo, as parazas das árbores, as pedras e as súas fendas, as pingas da auga, unhas tesouras, un arame para curvar as pólas ao seu antollo e as mans ás veces feitas pinzas aquí e alá, coma un paxariño. Nesa terraza súa, o que había eran ducias de plantas e de bonsais, que agora medran no arredor da casa de Milhulloa, a cooperativa de cultivo ecolóxico de plantas medicinais e hortalizas.
Son moitos os peregrinos que alí se deteñen para ver ese bosque miúdo ao pé do Camiño Francés, pero sobre todo os xaponeses. "Tes que ir a Xapón", chegaron a dicirlle, despois de admiraren os buxos, mirtos, teixos, piñeiros, castiñeiros, amieiros, acivros ou freixos así de pequeniños, cultivados coa arte de controlar o seu tamaño. Ou despois de veren ese rego que lles fixo á volta, con pedras que nun lado semellan as das torrentes do Mácara, e noutro as dun lugar que tanto lle gusta do Sar, e sobre todo con pingas que, en silencio, fan un pequeno concerto non só para el, senón para píntegas, rás e tritóns da zona. "Esta é, a fin de contas, unha finca ecolóxica, e iso nótase na biodiversidade", indica.
AUTODIDACTA. El asegura que non aprendeu de ninguén -"porque en realidade non sei", di, e mente-, que o seu foi ensaio erro, que perdía máis tempo mirando aquí e alá que probando el mesmo.
Os artistas do bonsai máis ortodoxos fican abraiados coa facilidade coa que todo, para ben, medra tan pouco. O segredo, para Antonio, está en non preocuparse moito, xa que "as plantas son coma as persoas, e se estás moi enriba delas din: prefiro morrer que aturar a este tipo", bromea.
Algúns bonsais teñen case trinta anos consigo. Outros ven saír flores de azafrán cando perden a folla. Uns poucos están enraizados en rocas con ocos que, cando chove, deixan caer pequenas fervenzas. E incluso un crece nun banco de carballo.
Se os bonsais plántanse normalmente en maceta, el cambiou estas por rocas e pedras que foi collendo en distintos lugares. "Eu, en lugar de andar ás mozas, andaba ás pedras", bromea. Talvez estea de acordo con ese dito chinés: "se queres ser feliz un día, bebe. Se queres ser feliz un mes, casa. Pero, se queres ser feliz toda a vida, faite xardineiro". Se cadra o segredo para que todo medre tanto e tan pouquiño é iso mesmo que Antonio desprende cando fala dese bosque de bidueiras que non lle chega até o xeonllo.
