"O Seat 1200 Sport gustáballe á xuventude pero houbo bastantes trastazos con eles"

Manuel Cora, un motero de Ferreira con joyas de las dos ruedas, se decidió en coches por turismos de las familias o los de la mocedad española
Manuel Cora con su Seat 1200. JOSÉ Mª ÁLVEZ
photo_camera Manuel Cora con su Seat 1200. JOSÉ Mª ÁLVEZ

Siempre le gustaron los coches y motos antiguas, siempre ha sido motero, pero fue hace diez años a raíz de diagnosticársele un cáncer y jubilarse como comercial que comenzó a coleccionar coches. Y lo hizo con los más representativos del país y de una época que conoció bien, a pesar de estar emigrado en Francia.  Muchos conocen a Manuel Cora Ladra porque montó en Ferreira do Valadouro la parrillada Cambota, ahora arrendada a otros hosteleros. Y porque más recientemente se lanzó a organizar reuniones y eventos de clásicos, parados ahora por la pandemia.

Ha coleccionado Mercedes, Renault 5 y sobre todo Seat: 124, 131 o un 850 delicadamente restaurado a su color verde original. Pero comenzó con el 600 "porque era o coche máis representativo dun país que antes andaba en moto e bicicleta. O 600 motorizou as familias dos anos 60, foi o coche que tiveron. Non quere dicir que fora bo pois era bastante rudimentario, cun motor, catro rodas e pouco máis". Lo vendió y se hizo con un raro Seat 1200 Sport "que ten moita fama e págase mellor. Era o que lle gustaba á xuventude pero é incómodo". 

Sin nombreLo compró por teléfono a un propietario de Zaragoza que lo anunciaba en internet y a condición de que "tiña que vir andando". "Era un coche —destaca—, que me gustaba para ter", con el añadido de las escasas 11.800 unidades que el carrocero Unicar fabricó en Tarrasa durante dos años sobre el bastidor del Seat 127 y los motores del 124 y de 1430. No tuvo sucesor en 1979 pero Seat lo homenajeó con la versión Bocanegra del Ibiza del 2008, que remite al inconfundible frontal plástico del 1200 Sport que tanto desearon los jóvenes de finales de los 70. 

El propio Manuel reconoce que "houbo bastantes trastazos con eles pois pesa pouco e para o que andaba non era moi estable. Un coche de aspecto deportivo indicado para a xuventude pero con discos de freo diante e tambor detrás que nen sequera saían con servo. Logo acopláronselle pero incluso no meu non é unha freada potente. Tiven algún veciño de Ferreira que o comprara novo e acabou polo monte abaixo, razón polo que tamén quedan poucas unidades. Cando o comprei pagábanse entre 3.000 e 5.000 euros e agora vin algún xa en 10.000, nun momento en que a afección volve baixar porque por apuros económicos hai xente que se desfai deles, ao non poder soster un hobbi que supón moito diñeiro. Sempre hai que estar enriba deles, cambiando pezas". 

Ahora tira un poco más hacia las motos, también por cuestión de espacio, y atesora una Niso 150, la Bultaco Mercurio 155 modelo 9, una Montesa Comando, la Vespa 150 S, una Ducati 200 Élite y el primer modelo de la Goldwind de Honda, una GL 1000 de 1978 aunque "daría todo o que teño en coches por un dos primeiros Alpine A110 pero un coñecido de Narón que tiña dous, vendeunos por 40.000 un e por 75.000 o outro a uns franceses".

Interior del Seat 1200. JOSÉ Mª ÁLVEZ
[Interior del Seat 1200. JOSÉ Mª ÁLVEZ]

Él también había regresado de Francia "un pouco aburrido" para el servicio militar, pues emigrara a los seis años con sus padres. De vuelta con estos y otros familiares, quedó en Ferreira. "En París víanse coches exclusivos pero ao vir de vacacións chamábanme a atención os de fabricación nacional, os Seat, e iso que alí cando saquei o carné andaba cun Ford Taunus V6, un maquinón, un señor coche". 

Tuvo otros vehículos potentes aunque primero se hizo con un Talbot Horizón. "Por tirar polo pobo e como aquí tiñamos a Geada como axente da Peugeot, merquei un 505 GT Turbo, un 2.500 cc, que sen embargo non andaba nada para ser un diésel. Xa me decepcionou o ano que fumos varios amigos nel ao salón do automóbil de Barcelona, unha cita que nos gustaba". Así que cuando Geada puso en la exposición un Mi16 y le encontró cliente para el 505, se quedó con el 405, que ese sí que se movía ligero.

"O Mi16 era un coche para quedar con el pero vendinllo ao mozo que tiña daquela a miña filla e escarallouno". Todavía recuerda la matrícula (LU 3614 L) y el color rojo, además de la anécdota del viaje a Andorra para pillar un equipo de música a su altura. "Era un modelo Pionner que saíra alí pero aquí aínda non se vendía. O modelo anterior montado cos altavoces e todo valía aquí 200.000 pesetas e o novo tíñalo en Andorra por 101.000. Ao saír tivemos problemas cun garda que pedía a factura ao ver o equipo novo xa nun coche con anos pero logo dunha hora deixounos pasar", recuerda. 

Manuel espera que se puedan recuperar las citas automovilísticas en O Valadouro. Todavía recuerda un par de años en que el rallye San Froilán tuvo un par de tramos "baixando o Cadramón e subindo polo Pereiro". De su colección de 9 coches, se ha quedado con tres. Para moverse a diario le sirve un Kia Ceed, o el Suzuki Grand Vitara que tira del remolque donde carga sus preciadas motos. 

Comentarios