¿Qué fue de... Pedro Chao?

El exconcejal de Cervo y Burela recuerda su época dentro de la política como muy fructífera, pero no renuncia a la de Burela y menos aún a la del balonces 
Pedro Chao
photo_camera Pedro Chao. EP

Este profesor jubilado se inició muy pronto en la política. Tras las municipales de 1987  fue concejal en Cervo, cuando todavía agrupaba a Burela. Tras la segregación, fue edil en este nuevo municipio y candidato a la alcaldía por su grupo de siempre, el PSOE.

Después ocupó durante diez años el puesto de presidente del club de baloncesto burelés y ahora, jubilado ya hace unos años, viaja para ver a sus hijas o por placer, hace algo de deporte, sale en bici, camina mucho y lee.

Dice estar "moi liberado" y agradecido de tener "tanto tempo libre". Al echar la vista atrás y recordar aquella corporación de Cervo, con Roberto Álvarez de alcalde, Pedro Chao reconoce dos cosas: "Foi moi fructítera, porque realmente se conseguiron moitas cousas, xa que era un momento no que realmente había cartos. Había fondos europeos, a Xunta botaba a andar, en fin, nese aspecto non había problema e por exemplo creouse a praia urbana, a Capitanía, a Praza da Mariña... Moitas cousas, a verdade".

Pero admite que "pecouse de certa prepotencia, eu non teño ningún reparo en admitir que foi así sobre todo por parte dalgunha xente". Luego vino la segregación de Burela y "unha época convulsa, realmente. Sobre todo naqueles primeiros plenos, que eran tremendos".

Él fue, después, candidato a la alcaldía y dice estar satisfecho del papel que representó "porque Manuel Mon tiña un equipo moi forte, pero con todo, quedámonos a uns poucos votos de quitarlle a maioría absoluta, e eso si que tería sido algo tremendo".

No fue así, pero se muestra satisfecho de "facer aportacións en positivo que ás veces eran ben acollidas". Manuel Mon fue una figura controvertida en Burela "pero eu teño que dicir que, persoalmente, tiña unha relación bastante boa con el, pero claro, é que levaba o Concello como se fose unha empresa privada e un Concello non é unha empresa privada. Non se pode traballar así". Y pese a sus buenas palabras finalmente concede: "E bueno, finalmente estaba claro que el estaba a outras cousas, como se viu despois cando marchou".

El tiempo fue pasando y posteriormente, como padre de unas hijas aficionadas al baloncesto, asumió el cargo de presidente del club de la localidad de Burela "e o certo é que é algo do que estou moi orgulloso, porque cando cheguei penso que habería trinta ou corenta nenos e deixeino con cento e pico. Penso que iso foi un éxito", destaca.

Recuerda que al principio se decidió a crear el club "porque estaban as escolas deportivas, pero en canto os nenos medraban e tiñan que xogar en categorías que xa non xeraban ingresos directos das administracións, como os júnior ou os sénior, non había nada, así que decidímonos".

Cree que lo fundamental de esa época fue "transmitir a idea de crear un equipo que deixe un pouso nos rapaces: que aprendan a traballar en equipo, a pensar tamén nos demais, en entenderse con outra xente... Eu creo que todo iso deixa un pouso, e hai que aproveitalo porque o certo é que fi guras de por aquí, non saen, porque iso é moi complic do. Ás veces hai quen pensa que si, pero non. O importante é o outro, que che sirva para o futuro e que o pasen ben os rapaces".

Tras dejar el club en 2017, ahora "adícome a viaxar. Viaxei máis desde que me xubilei que en toda a miña vida, e baratísimo. Reservo por internet ás veces para voar un martes. Que máis me da? Teño tempo de sobra. O caso é non quedar na casa vendo a tele".

Más en A Mariña
Comentarios