PacoLugo y su road movie hasta el R-8

Se llama Francisco Rodríguez pero se lo conoce en España y parte del extranjero como PacoLugo. Habitual de las concentraciones de coches clásicos en Galicia con su Renault 8 azul Gordini, desde 2011 tiene base en Burela, donde gestiona recambios y piezas originales para coches 'de antes'. "Cando empecei con este negocio mandaba moito para o extranxeiro e empezaron a dicirme Paco de Lugo, así que lle puxen PacoLugo Clásicos", explica. Tenía sede en Lugo con su yerno y como ir a la capital "era un palizón e teño 6 naves e logo outra máis no centro de Burela", se asentó en A Mariña. "Teño coches enteiros e moitísimos recambios. Traballo vehículos desde os anos 60 ata os 80 e principos dos 90. Son de Redondela e fun mecánico pero a raíz dun accidente moi grave quedei incapacitado e por iso me reconvertín a isto", dice. 

A los once años ya lavaba y engrasaba coches en Vigo y su vida ha sido una road movie real: "Con 23 anos troncei a perna nun Fiat 127 italiano e seguín traballando de mecánico pero me lesionaba cada pouco. E aos corenta me incapacitaron. Hoxendía vou máis ou menos, os meus coches vounos reparando, eu guíoo e o xenro traballa. Por enfermidade da miña filla viñémonos para Burela, ao necesitar aire ela puro e aquí sigo".

Ha tenido 52 coches suyos y es forofo de los de la década de los 70. El R-8 que conduce "prepareino á miña maneira". "É un R-8 normal entreseries —precisa— e adaptóuselle un motor 140 dun R12 TS, algo retocado. Ten rodas anchas desprazadas e feitas por min. O entreseries viña todo con 4 faros e modificado total, incluida a caixa de cambios longa. Eu utilizo moito o motor para frear". El Renault —un poco a medio camino entre el Gordini y el S francés en amarillo, o los Copa TS— es uno de los 14 propios que tiene, incluidos dos Opel Manta o un R-21 turbo, aunque para viajar siempre ha preferido los BMW. 

"Polas miñas mans pasaron dez BMW e para nós son coches moi estables. O primeiro foi un E30 dun emigrado retornado de Suiza e a partir daí namorei da marca. Certo que os primeiros había que ter peito para conducilos, saber levalo moi ben para entrar en curva. En cambio, alemáns como Mercedes e Audi nunca me gustaron. E os xaponeses tampouco, son ‘coches lavadora’, nunca os soportei. Pásame igual que cos italianos, Lancia e demais, pola electrónica, sempre con fallos daquí e dacolá. E iso que este día se subastou un Delta Integrale en Italia por 120.000 euros", concluye. 

"Os únicos italianos que me gustaban eran os Fiat 124 ou Fiat 130. Comparábalos cun Seat e eran outro mundo, con mellores acabados, xa se vía no propio produto. Un 124 con motor 1430  potenciado de serie era virguería, como agarraba e subía, non tiña nada que ver cun 1430 español. Coa súa segunda marcha de serie papabas nas subidas a calquera. Quedábaste só". 

Amante de los clásicos pero con una filosofía clara: todo es mejorable y modificable. "Os coches, unha vez que os o fan, tíñanos que deseñar outra vez, todos teñen algún fallo, coma as casas. Din que o R8 TS non se vendía en España porque Franco dixo que para as nosas estradas chegaba con freos de tambor e o R-10 en Francia tiña discos pero aquí viña con tamboras. Agora traigo moitos R-8 S de Francia e o Gordini vale a pena. En España cotízase máis có Alpine pois hai moi pouquiños", argumenta.

Sobre la gran afición a los clásicos le asombra "moita xente que apenas ten cartos para comer ou vai moi apurada, é capaz de reparar un clásico ou pedirche material; ás veces cómpranme e me chaman para vender outra vez". "Eu a miúdo recoméndolles aproveitar isto e pintar aquilo porque se lle vas meter de 4.000 a 6.000 euros en pezas e logo restaurado no vale máis de 4.000...pero insisten no erro porque non recuperarán xamais o diñeiro. Tamén hai quen inviste 9.000 ou 10.000 euros en restaurar o coche do avó", explica. 

Aunque el mismo se reconoce abducido desde joven por la magia de la preparación y uno de sus Opel Manta quiere transformarlo en un Grupo B de rallies, gracias a un amigo colaborador que tiene taller, excepto con la electrónica: "Iso e o motor lévoo a Bilbao porque ten que facelo alguén que entenda, un tío que sepa pasar unha electrónica de coche moderno a un clásico".

Sobre el R-8 dice que "chaleime del" y que "o cliente ó que llo comprei quería que estivera nas miñas mans, pediume por favor que estivera sempre comigo, así que non o vendo, aínda que moita xente o quere". El R8 repotenciado y con motor atrás, sin controles electrónicos, no es fácil de conducir pero él recomienda con cualquier modelo "mamalo ben, coñecelo antes de nada. Incluso para correr cun coche hai que saber de mecánica e levalo na mente, saber como é o motor, como sufre, como sae das curvas e facer moitos quilómetros para sentarte ao volante coa mente moi fría. Piloto e coche deben ser un só para que haxa seguridade".

Asegura que "os coches orixinais nunca me sentaron ben. Tivera un 600 co motor de 127 e fixera un Seat 124 Sport con caixa do Citroën GS porque levaba o freno nela e adapteille os palieres. Chegábame o cambio entre os asentos de atrás e custoume dous anos buscarlle o equilibro de diante, onde lle puxera rodas de Mini. Parecía un drag".

Recuerda que aquella transformación suya le quedó 'coma unha lanza', por la diferencia de ruedas del 124 atrás y mini delante y que cuando e implantó la ITV obligatoria se deshizo de él y "ao final comproumo un millonario texano, un tipo de dous metros con sombreiro e bigotes para arriba que o colleu para facer publicidade nas rúas de Vigo pois abrira alí unha tenda de roupa vaqueira, Tartana. Sobre a baca o coche levaba as siluetas dunha rapaza e un home semidesnudos con patalóns vaqueiros". A veces son así y otras le llegan modelos impecables que deja originales. Hace poco se deshizo de un Renault 14 alto de gama, de los que ya traían elevalunas eléctricos, que había estado parado durante 40 años y en su garaje le quedan un R-21 Turbo o los dos Opel Manta.

"Ao Opel Manta dorado tamén lle teño cariño. Teño clientes en Málaga e alí foi onde máis se vía pois no seu tempo nas casa de puticlubs e restaurantes dalí tiñan este coche, bastante macarra. Chegou a haber centos pero agora apenas quedan", explica. Si puede, Paco prefiere adquirir 'coches de exposición', en muy buen estado y, en todo caso, siempre hay que entender. "A escaseza ou rareza dun coche tamén cotiza, Cantos menos haxa no mercado, mellor, por iso é mellor comprar un modelo de coche que sexa exclusivo e investir diñeiro nel, porque se revalorizará". Por ejemplo, habla de que en A Mariña se está restaurando uno de los pocos Seat 1430 FU.

 Y a la hora de restaurar,  no es extraño que salgan las dificultades o el diseño superado de muchos modelos. "A veces calquera coche para sacar o motor do sitio hai que sacar a 'cuna', a fronte e todo; cando é fácil o sistema que termino facéndollo eu. Recordo que tiven un Seat 1500 con culata modificada con máis compresión que andaba moi ben pero sendo un carro de bois, entrabas nunha curva coas ballestas de atrás e ías fóra, por iso lle metín tamén unha suspensión con muelles e como traía as rodas moi metidas para adentro, igual que o Crysler 180 que tamén parecía un barco, púxenlle unhas rodas desprazadas. Tamén podes atopar sistemas de transmisión moi mal feitos e, por exemplo, os palieres dos Seat 600 dos anos 70 seguían sendo os mesmos dos anos 50, malos igual cós do 850 Spider, o Coupé. Non aguantan". 

Del porqué se valoran tanto ahora coches como los Peugeot 205 Rallye e GTI o el Ford Fiesta XR2, cuando en su día hubo muchos, explica que "tragaban moitísima gasolina e cando viñeron os diésel e outros con inyección monopunto, a maioría foron para o desguace ou xa estaban desfeitos do accidentes. Aos 205 GTI non había que facerlles nada, eran ben feitos, con carrocería moi liviana e a gran velocidade por iso en mans de principiantes, o primeiro era saír fóra nunha curva, como lles pasaba aos que compraban Porsche sen saber levalos".

Este especialista aprecia no obstante la cultura automovilística de otros lugares: "Portugal é o berce dos coches clásicos bos, entenden moitísimo e teñen moita elegancia para restaurar os coches de épocas anteriores.  E para reparar un coche bo hai que ser da antiga escola".