La juventud mariñana se siente atraída por la política pero es reacia a ingresar en un partido

PP, BNG y PSOE reconocen que los jóvenes sí se interesan por muchos temas pero populares y socialistas ven difícil su afiliación, mientras que el Bloque dice tener más que en los últimos años
Daniel Castro. ÁLVEZ (AEP)
photo_camera Daniel Castro. ÁLVEZ (AEP)

"La juventud pasa de todo", uno de los tópicos más recurrentes cuando se habla de esa franja de edad no se corresponde en absoluto con la realidad. Al menos según los responsables de los partidos políticos y los propios jóvenes. No solo no es así sino que en realidad es justo al contrario, la juventud actual se muestra muy interesada en cuestiones como la igualdad, medio ambiente o avances sociales. Otra cosa es que ingresen en un partido político. Ese es un paso que muy pocos están dispuestos a dar". 

Las razones que explican para ello las tres máximas responsables de los tres grandes partidos (PP, BNG y PSOE) en la comarca son la degradación de la vida política o el respeto que aún persiste muy vivo al qué dirán. En este punto cabe reseñar que en el Bloque su responsable comarcal, Ana Ermida, asegura que en este momento tienen más afiliación joven que nunca en los últimos años.

La presidenta provincial del PP, la mindoniense Elena Candia, que entró en política a los 23 años, reconoce que es necesario "facer un esforzo para achegarnos aos xóvenes", aunque también matiza que se llevan gratas sorpresas "como dúas rapazas que hai só uns días me dixeron que se queren afiliar e aínda non teñen dezaoito anos, así que de momento non poden".

Candia admite que los jóvenes tienen prioridades "e é complicado que se impliquen, sobre todo en política local e máis aínda en concellos pequenos, onde a etiqueta de entrar en política se percibe como un problema, e por outra banda as persoas están sen definir e entrar en política non está nas súas prioridades, aínda que si teñen inquedanzas. Pero hai que chegar a eles porque a xuventude é a que da vitalidade e forza, algo moi necesario en política".

Elena Candia, presidenta lucense del PP: "Hai que chegar máis aos rapaces porque eles son os que transmiten vitalidade e forza, algo moi necesario en política" 

BLOQUE. En el BNG su responsable comarcal, Ana Ermida, asegura que en su formación "nos últimos anos superamos unha época de dificultades e temos máis mocidade ca nunca". Lo explica porque dice que "facemos moitos esforzos para achegarnos a eles, tendemos liñas de diálogo directas e adaptamos moitas das nosas propostas ás súas necesidades, e facémolo de verdade. Eles percíbeno e por iso no BNG é onde máis participación de xuventude se dá". 

La gente que les llega suele venir más o menos informada de lo que hacen, aunque admite que "efectivamente, non participan moito activamente porque o propio sistema se adica a desmotivar aos rapaces. Callou o discurso do todos son iguais e iso é perigosísimo. Nós imos reconectando a base de reunións e moito traballo social, pero en xeral a sensación é que a política non é para xente normal, ao que se engade a presión social se vas nunha lista".

Ana Ermida, responsable comarcal del BNG: "Facemos moitos esforzos para estar preto da xuventude adaptándonos ás súas necesidades, e percíbeno" 

PSOE. La secretaria provincial del PSOE, Patricia Otero, sotiene categóricamente que la juventud sí está implicada en política "pero cousa distinta é ir nunha lista. Pero si están moi comprometidos en cousas como igualdade, educación... Pero cústanos atraelos ás listas, aínda que houbo certo movemento para ben desde a elección de Pedro Sánchez, que creo que se percibiu como un sopro de aire fresco". 

Otero rechaza que la juventud sea individualista "porque se mobilizan para certas cousas, e cando hai un xiro electoral son eles os que o fan posible ao ir a votar, iso está clarísimo". Pero integrarlos es difícil "porque a política dos partidos non lles interesa tanto, seguramente pola forma de facer política de agora, con rivalidades e formas que non lles atraen", a lo que suma "que aínda é complicado ingresar nunha lista. A min pasoume, e xa era bastante maior, pero meus pais e amigos avisábanme de que podía perder clientes no despacho de avogados. Iso segue pasando". Así que lo que propone es "facerlles percibir mellor o que facemos e que eles entendan que si somos unha forma efectiva de cambiar as cousas". 

Patricia Otero, secretaria provincial del PSOE: "A min dicíanme que podía perder clientela no despacho de avogados, e iso é algo que pasa e supón unha presión moi forte" 

Daniel Castro, ribadense y parlamentario del BNG con 25 años: "Vin xa moi novo que a política é necesaria" 


El caso de Daniel Castro es singular porque tras las elecciones autonómicas de julio del año pasado se convirtió en el parlamentario más joven militando en las filas del BNG, en su caso además como integrante de su formación juvenil, Galiza Nova. Tiene 25 años y la política la vivió ya en casa, pues su padre fue concejal de ese mismo partido en el gobierno municipal ribadense hasta el mandato anterior.

Él matiza que a la hora de hablar de integrarse en política distinguiría "entre acceder a un posto ou entrar a traballar. No meu caso non foi algo buscado nin moito menos. Con quince anos empecei a involucrarme e con 18 afilieime a Galiza Nova e polo tanto ao BNG. Era algo que me gustaba desde sempre pero unha vez dentro vin que se facía un labor necesario e funme involucrando máis e máis ata o punto de que xa me resultou imposible saír por gañas de facer cousas e de cambiar o que había. Cando me propuxeron ir de número 2 por Lugo foi unha gran sorpresa porque sabía que era posto de saída. Logo mediteino e aceptei, decisión da que non me arrepinto en absoluto". Daniel Castro. ÁLVEZ (AEP)

En todo caso, admite que entre su generación "hai moi pouca xente metida de cheo" y barre para casa al decir que eso cambiaría si el resto de partidos actuasen como el suyo, "onde se involucra moitísimo á rapazada", aunque a renglón seguido añade que cosa bien distinta "é o ámbito municipal. Aí sempre hai menos inclusión porque é algo bastante máis delicado". Pero vuelve a mirarse a sí mismo para añadir que no cree que sea casualidad "que os cinco parlamentarios máis mozos no Hórreo sexan do Bloque ou que sexamos o grupo parlamentar coa idade máis baixa". 

Sobre por qué no dan el paso sus compañeros o compañeras cree que es "por varias razóns, como que no subconsciente moita xente segue crendo que a política é algo de señores maiores. E recalco o de señores, e maiores. É dicir, creéese que só poden facelo homes de certa idade con traxe e gravata porque teñen medo de que non van dar o nivel. E iso esténdese aos propios parlamentarios, e polo que vin particularmente do Partido Popular, que cando se dirixen a deputados máis novos non contrargumentan nada, senón que parece que lles estorba que interveñas, e moléstame ter que dicir isto, pero actúan con certo paternalismo no vocabulario e na actitude só por seren máis novos ca eles, e iso ten que rematar e non me cabe dúbida de que rematará".

Castro cree que ese sistema del que habla de "señores maiores" prima un individualismo reinante "que fai máis complicado que un rapaz ou unha rapaza gaste parte do seu tempo libre en política, que vaia a asembleas ou se moleste por tratar as malas condicións da sociedade en eidos concretos e se meta a facer un traballo en favor do resto da xente. Iso é algo que nos inoculan a través de todo o que vemos e afecta á hora de ter ou non ter empatía polos problemas do mundo no que vivimos". En su opinión "isto non acontece no BNG, onde a xuventude é escoitada. A xente percíbeo e por iso somos os máis apoiados pola xente nova". 

Maíca López de Prado, ribadense activista social que participó en el PC, IU y una candidatura independiente: "La juventud es igual, pero la política no" 


En plena Transición la ribadense Maíca López de Prado Nistal esetaba sumergida en Oviedo en una actividad sinfín. Con 17 años ya integraba la Asociación Feminista de Asturias (Afa) y daba conferencias sobre casi todo lo que se peleaba entonces: aborto, divorcio, anticonceptivos... Vinculada a una vertiente del Partido Comunista, recuerda que cada cosa que se hacía era "a base de pelear, había que reivindicarlo absolutamente todo, casi hasta ponerte pantalones. Las chicas teníamos problemas para salir de noche o ir de cámping, era tremendo. Mi padre era muy estricto, pero sí que es cierto que en casa había muchos libros y nunca me puso pegas por leer nada de nada, así que enseguida pude leer cosas interesantes". A ello le sumó que su instituto "fue el primer mixto de Oviedo, con profesorado del PC como David Ruíz, que nos hablaba de dialéctica marxista. Algo impensable". 

Ella admite que todo eso ya no puede replicarse ahora "pero sí es cierto que cuando veo a la gente de ahora, los veo implicados aunque en otras cosas, afortunadamente. Por ejemplo en temas como el feminismo, el racismo, el medio ambiente... Todo eso lo pelean, otra cosa es que lo hagan desde dentro de un partido político, pero lo pelean, aunque no sMaíca López de Prado. JOSÉ Mª ÁLVEZea como nosotros, que lo hacíamos hasta para tener una Constitución. Yo por ejemplo estuve muy metida en la Liga Comunista Revolucionaria, que luego la mitad se fueron al PSOE y la mitad a IU". 

Lo que no admite es lo de que la juventud pasa de todo o no se implica "porque es totalmente falso. En mi época muchísimos estaban enganchados por las drogas, algo que se promovió abriendo la mano y no persiguiéndolas a fondo porque era una forma de que no estuvieras peleando en las calles como hacíamos nosotros. De eso estoy convencida". 

Su reflexión sobre lo que sucede ahora da continuidad a esa creencia: "La juventud es igual, pero la política no. Se hace una desmovilización pero ahora de otra forma. Sobre todo a partir del año 2000 o así se hizo con esa imagen que le viene muy bien a la derecha de que la corrupción política es cosa de todos y es igual en todas partes sin importar el partido que sea, cuando no es así en absoluto, eso es una creación interesada para desmotivar y que la gente no se interese por los partidos políticos".

Ella militó también en la primera candidatura independiente que se hizo en Ribadeo y en ese aspecto cree que no se avanzó. "Ya entonces mis padres me decían que no debía mostrar tan abiertamente mis ideas, sobre todo si quería trabajar. Luego, al abrir la tienda que tengo, que no podía exponerme tanto porque la gente no iría a comprar, como si por trabajar de cara al público no pudiera exponer mis ideas políticas, y eso es algo que sigue pasando a día de hoy", lamenta López de Prado.

Pero su opinión es clara. "Tengo mucha confianza en la juventud. Cuando se dice que son individualistas me parece que no más que lo fuimos nosotros, lo que pasa es que a esa edad todavía no eres consciente del otro, porque en eso consiste crecer, en hacerlo física, metal y emocionalmente. Es entonces cuando te vas desprendiendo un poco de ti mismo y miras más al colectivo. Pero la juventud siempre tendrá esa característica individualista. El peor daño no es ese, es el de la desmovilización, porque se hace de forma consciente como un objetivo muy específico de parte del poder", concluye.

Lucía Casas, sancibrense e integrante de la directiva del Observatorio da Mariña pola Igualdade: "Os partidos son organizacións verticais" 


Vecina de San Cibrao, Lucía Casas es uno de los ejemplos palpables de joven desencantada con el mundo de la política y que, con numerosas inquietudes personales, prefiere canalizarlas a través de otro tipo de colectivos pero de corte social tras comprobar de primera mano que en los partidos políticos acaba por resultar complicado mantener opiniones individuales por ciertos temas. Es algo que pudo comprobar de primera mano ya que recuerda que ella militó "bastantes anos, pero foi unha experiencia que non me gustou moito por iso, porque non hai moito espazo para as opinións individuais que se saian do que se supón que tes que defender porque si, porque esa é a postura, digamos, oficial". 

Ella lo describe indicando que los partidos funcionan "de forma moi vertical, con moita visión imposta desde arriba e moi pouca capacidade de discusión sobre os temas que Lucía Casas. EPhai que tratar, algo que puiden comprobar porque se adoptaban decisións sobre distintas cuestións nas que logo non se aceptaban matices". 

Cuando regresó a San Cibrao al acabar sus estudios recuerda que tuvo sus dudas sobre el tipo de trabajo que podía hacer o cómo canalizar esas inquietudes. "Pensei que aquí ía ter menos posiblidade de facer cousas, pero ao entrar en Galegas 8-M vin que non era así, e algo máis adiante púxenme en contacto co Observatorio da Mariña pola Igualdade e vin que non era así, que si se poden afrontar as cousas de xeito moi diferente, máis horizontal". 

Cree que precisamente uno de los grandes problemas que tienen los partidos tradicionales a la hora de acercarse a la gente de su generación es que no son capaces de integrarlos de una forma en la que puedan exponer sus propias ideas sobre los problemas que les afectan. "Para min atoparme os círculos e as asembleas abertas foi algo marabilloso, porque vin que eran espazos nos que poder expresarse sen ningún tipo de problema, algo que ata ese momento eu non sentira", recalca.

Sobre lo que observa en sus compañeros de generación acerca de por qué no se animan a participar activamente en partidos, cree que sobre todo se debe "a que vemos o que está pasando en xeral na política, e desanima totalmente". Admite que no debería ser así "porque nesta vida todo é política: se non temos área sanitaria propia iso pode facer que non operen axiña a teu pai; que non haxa fondos para bolsas de estudo pódeche dificultar ou mesmo impedir estudar. Todo é política". 

Y por eso ve los partidos como un problema "porque si somos unha xeración política e reivindicativa, pero non seguimos os cauces tradicionais. De feito, eu penso que conseguimos retos importantes pese ao que se di de nós. Por exemplo, en materia de igualdade. En xeral, non toleramos comportamentos machistas entre nós, e só se dan de forma illada. Estamos moito máis concienciados co medio ambiente que ningunha xeración anterior ou non adoptamos posturas algo absurdas, como facer ver que as enfermidades mentais non existen, algo que se trataba de tapar. Eu penso que ese tipo de cousas se desterraron coa miña xeración". 

En lo negativo cree que tienen la piel fina para algunas cosas que no deberían "como o sentido do humor, que debería quedar fóra de certas discusións que se están dando", finaliza. 

Comentarios