¿Qué fue de Ángel Arias, ‘Óliver’, exfotógrafo de Viveiro?

Era 1979 cuando empezó en el oficio en Viveiro y cubrió todo tipo de eventos, pero echa de menos la forma de trabajar de la era analógica
Ángel Arias, 'Óliver' posando con una de sus cámaras fotográficas. EP
photo_camera Ángel Arias, 'Óliver' posando con una de sus cámaras fotográficas. EP

A Ángel Arias lo conoce todo el mundo en Viveiro por Óliver. No es extraño. Durante cuatro décadas trabajó como fotógrafo cubriendo eventos sociales de todo tipo, en una época en la que "se algunha foto che saía mal, tiñas un problema, porque non había programas de ordenador para retocala nin nada do que hai agora". Y es que para él su oficio "cambiou como ir á lúa". Y eso que él reconoce que fue de los que no tuvo reparos en comprar equipos de última generación, tanto a nivel de cámaras como de maquinaria para el revelado, "que era material moi caro".

Pero él dice que lo que nota que cambió no solo toda esa parte, sino también el fondo: "Se alguén se quere poñer a facer o que fixen eu, xa non pode. Tería que estar continuamente pendente das redes sociais, co problema engadido de que o que sobes aí despois perdes o control sobre él. Os dereitos de autor xa non existen. Antes había un respecto entre a xente do oficio e non se nos ocorría coller unha foto doutra persoa".

Óliver cuenta un episodio singular "cando unha foto aérea que fixera eu se vendera moitísimo. Polo menos cinco ou seis mil vendín. E colléronma e empezaron a comercializala en camisetas. Despois dicían que non era a miña foto... Pois iso, agora, é o máis normal do mundo porque coas redes sociais e internet as fotos circulan sen control".

De su vida actual apunta que, en realidad, ya no echa de menos su oficio precisamente por esos cambios, pero también "porque eu xa teño unha idade na que non sei se tería temple para aturar a algunha xente. Para iso tes que ser novo, que tes máis aguante" y añade que cuando ahora piensa en algunas cosas que hizo o situaciones que vivió no sabe "se sería capaz de tratalo como fixen, a verdade".

Dice además que ahora está más despreocupado de lo que tienen que estar sus colegas que sobreviven, "que serán o 30% ou por aí, porque eu penso que acabaron por desaparecer o 70% dos negocios que había". Y añade que no le extraña "porque a verdade é que os ingresos caeron moitísimo". Lo desarrolla: "Antes cun carrete de 24 fotos cobrabas unhas dúas mil pesetas e agora facer 24 fotos son unhos 12 euros. Pasaron trinta anos e séguese cobrando o mesmo, coa diferenza de que antes con dúas mil pesetas practicamente amañabas a semana, e agora con 12 euros pagas unha ronda de viños cos amigos e xa non podes facer nada máis".

Óliver sigue haciendo fotos pero sin una pauta concreta, imágenes que descubre y que le llaman la atención

Así que entre unas cosas y otras, él da por bueno el tiempo que le tocó vivir en ese trabajo, sobre todo porque sigue haciendo fotos, pero ya solo si le apetece: "Non fago de nada en concreto e de todo en xeral. Ou sexa, que o mesmo fago dunha paisaxe que dunha casa, ou dunha árbore. "Depende, a verdade". Por eso mismo entiende que es cierto eso que se dice de que el fotógrafo tiene que andar siempre con la cámara a cuestas "porque ás veces ata se da a situación de que ves unha foto xusto onde non a vías aínda que pasaras por alí mil veces antes, pero polo que sexa nunca a viches e a ves nun momento dado".

También le cuesta reconocer a día de hoy "fotógrafos de verdade" precisamente por el exceso de intervención de la tecnología y recuerda cuando no se podían permitir un fallo "porque se fallabas nunha comuñón ou nunha voda, iso xa non tiña amaño e era un problemón", algo que admite que nunca le pasó "porque levei sempre dous equipos e duplicaba as fotos". Buena costumbre de un buen fotógrafo.

Comentarios